Οι τρεις πόρνες. Η μόρφωση, η ψευδαίσθηση και η ελπίδα. (Η σειρά τυχαία)

Αυτό το ποστ δεν αφορά κανέναν. Αφορά μόνο εμένα, ορισμένους που βρίσκονται στην ίδια θέση με μένα και είναι φόρος τιμής στο πρόσωπο και κατ’ επέκταση στον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από «τη Σίντυ» και εδώ και είκοσι χρόνια περιδιαβαίνει τις βαθμίδες της εκπαίδευσης προσπαθώντας να διατηρήσει το αυτονόητο. Αποτελεί πιθανότατα ένα ξέσπασμα, ενός εσωτερικού μονολόγου που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και εντονότερος χωρίς να παίρνει ουσιαστικές απαντήσεις.

Την πρώτη μέρα που πατησα το πόδι μου εκεί, πάνε πάνω από 7 χρόνια, ο χώρος ήταν γεμάτος από πολύχρωμες, με έμφαση στα χρώματα του μπλέ, του πράσινου και του κόκκινου, αφίσες. Θυμάμαι σαν τώρα ότι φορούσα ροζ μπλούζα και το στενό μου το τζιν. Αυτό που σήμερα μου ξανακάνει, πιθανότατα λόγω άγχους. Τραπεζάκια παντού, πλήθος φοιτητοπατέρων παντού, ανάσα πουθενά. Με αυτή τη βεβαιότητα ότι η εκδούλευση είναι αρχοντιά και προσφέρει ψηφαλάκια υπήρχε λαός που σου έκανε τεμενάδες, έπεφτε στα πόδια σου, προσφερόμενος να σου συμπληρώσει τις αιτήσεις, να σου τάξει σημειώσεις, βοήθεια για την εξεταστική, διευκολύνσεις κάθε είδους, λουξ δωμάτιο στην Αράχωβα και πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια. Η ουσία της πεμπτουσίας.

Τα χρόνια πέρασαν, οι εκδουλεύσεις δεν εξαργυρώθηκαν ποτέ, τα τραπεζάκια εκεί να θυμίζουν έναν ανούσιο συνδικαλισμό, θλιβερό κατάλοιπο κάποιων άλλων εποχών και η ζωή συνεχίστηκε με κομμάτι περισσότερο κόπο παλεύοντας για τα αυτονόητα δίπλα σε στημένες κρίσεις καθηγητών, βρώμικους τοίχους στολισμένους με καλοπληρωμένες αφίσες και πολλές συναλλαγές κάτω από το τραπέζι με τρόπαιο άχρηστες εξυπηρετήσεις και μηδενικές διευκολύνσεις για το σύνολο των φοιτητών.

Λίγα χρόνια μετά. στο Λονδίνο η κατάσταση ήταν πολύ πιο διαφορετική χωρίς την ανάγκη κανενός φοιτητοπατέρα με ξύλινο λόγο, πουκάμισο και ειρωνία στο βήμα καποιας γενικής συνέλευσης με θεματολογία που φυσικά και δεν άγγιζε τα πραγματικά προβλήματα της Σχολής. Πρόβα για άλλα βήματα για μερικούς, που ευτυχώς στο Λονδίνο αποτελούσαν άγνωστη λέξη. Κι ας ήταν κοινό μυστικό στα δύο μεγαλύτερα και πιο φημισμένα πανεπιστήμια του Λονδίνου πως οι Έλληνες έχουν στήσει παραμάγαζο με σκονάκια, με παλιότερα θέματα αποτελώντας κατεστημένο μέσα σε αυτά. Κλίκα με άλλα λόγια, φαινόμενο προς εξέταση από την επιστημονική κοινότητα αλλά σε καμία περίπτωση φοβικά. Η κρίση τους δεν κινδύνευε από κανένα πιτσιρίκι που θα μπορούσε να εξαργυρώσει το πτυχίο του, με βρώμικες συναλλαγές.

Γιατί στα λέω όλα αυτά Κυριακάτικα, χαρά Θεού έξω; Γιατί αύριο το Πολυτεχνείο έχει πρυτανικές εκλογές στις οποίες ψηφίζουν όλοι. Όλοι, καθηγητές, φοιτητές, μεταπτυχιακοί, υποψήφιοι διδάκτορες. Για πρώτη φορά, τα μαγαζάκια της εκπροσώπησης των φοιτητόπατέρων γκρεμίζονται ή έστω παραμερίζονται και οι απλοί φοιτητές συμμετέχουν διεκδικώντας αυτά που για κάποιους άλλους ήταν απλά αδιάφορα.

Το παιχνίδι είναι ήδη στημένο. Όποιος κι αν εκλεγεί θα έχει να αντιμετωπίσει, τα κομμένα κονδύλια της έρευνας, αυτής που στέλνει στον πάτο των διεθνών αξιολογήσεων το Ελληνικό πανεπιστήμιο. Τα κομμένα κονδύλια των υποτροφιών που δεν απαιτούνται πια γιατί όπου υπάρχει μόρφωση, υπάρχει και κριτική σκέψη κι όπου υπάρχει κριτική σκέψη, υπάρχει και αντίδραση. Η μόνη σωτηρία για αυτή τη χώρα όπως την βλέπουν αυτοί που την έφεραν σε αυτή την εξαθλίωση είναι στρατιές αμόρφωτων που θα δέχονται την υποβάθμιση και το φόβο ως μόνο σωσίβιο της μίζερης ζωούλας τους. Τα ελλιπή συγγράματα, τις απαρχαιωμένες σημειώσεις, τα βιβλία του 1975 ως κύρια διδακτικά μέσα, τις κατεστραμένες αίθουσες, τα σπασμένα έδρανα, την κατάλυση της έννοιας του ασύλου, την απουσία προτζέκτορα ακόμα και κιμωλίας, τους υπεράριθμους φοιτητές, τους επίσης υπεράριθμους καθηγητές, την αγενέστατη γραμματεία, τους σκύλους των Ζωγραφιωτών που χέζουν σε όλο το κάμπους (πες το και campus, δεν θα θιχτώ), τα στέκια των χρηστών και τις μολυσμένες σύριγγες, τα μηχανάκια που μαρσάρουν και τους κάδους ανακύκλωσης που είναι σπάνιο είδος.

Πρυτανικές εκλογές λοιπόν αύριο…κι αν κάποιος πιστεύει ότι κάτι θα αλλάξει είναι απλά γελασμένος. Οι κλίκες, οι ομάδες, οι Υποφήφοι διδάκτορες που έχουν γεράσει άμισθοι εκεί μέσα, τα λεφτά που δεν υπάρχουν ούτε για φωτοτυπίες και η γραμματεία που δουλεέυει 11 με 13.30 μπορούν να αποδείξουν του λόγου το παράλογο. Αν όχι, μακάρι. Αλλά μπα. Δεν νομίζω. Ή μάλλον λάθος. Δεν ελπίζω.