Αίμα, Δάκρυα κι Ιδρώτας…κλείσιμο μιας πόρτας (επιτέλους).

Να, αυτό το κουσούρι να μην είχα. Αυτό ακριβώς. Στην κοσμάρα μου. Πως το λεγε ο Χατζηγιάννης; Θα φτιάξω κόσμο δικό μου και μέσα θα μπω; Άστο Μιχάλη μου. Άστο χαρά μου. Εγώ αυτό το έχω κάνει κοσμοθεωρία. Από το σχολείο ομορφιά μου. Όλα τελευταία τα μάθαινα και όλα πρώτη τα ξεχνούσα. Οι φίλες μου πλέον το έχουν μάθει τόσο καλά που σε κάθε τραπέζι φαγητού ξεθάβοντας κουτσομπολιά της μεταπολίτευσης που εμένα μου θυμίζουν τα πέτρινα χρόνια της Λυκειακής καταπίεσης που έχω διαγράψει δια παντός από την μνήμη μου με τη βοήθεια του Αλτσχάιμερ, ρίχνουν υπότιτλους ειδικά για το κορίτσι…που πήγαινε σε «άλλο» σχολείο.

Να το, πάλι το ξανάπαθα. Όλο το σύμπαν ήξερε τον Γκιόλια, εγώ απλά μια αμυδρή εικόνα είχα για τον μακαρίτη όπως και με εκείνους τους συμμαθητές που δεν πολύ-έκανα παρέα. Δεν ήξερα τα έργα και τις ημέρες του. Ήμουν η μόνη που δεν ήξερα ότι είναι πίσω από το Τρωκτικό. Ήμουν επίσης η μόνη που έχω παραδεχτεί ότι χαζεύω Τρωκτικό προσκηνώντας τις αναρτήσεις των αναγνωστών που βρίζουν την χασαποταβέρνα στα βλάχικα για έλλειψη βλαχιάς, την καντίνα του βρώμικου για έλλειψη βρωμιάς και τον μαλάκα τον γείτονα που έχει παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο και έτσι δεν μπόρεσε να παρκάρει ο καταγγέλων αναγνώστης που δεν ξέρει ορθογραφία. Ένα περίεργο πράγμα ρε παιδί μου. Κανείς δεν διαβάζει τρωκτικό αλλά το τρωκτικό είναι πρώτο σε επισκεψιμότητα – θα το πω, δεν κρατιέμαι – blog. Έκανε ο μακαρίτης refresh ανα δευτερόλεπτο στην σελίδα του για να ανεβάσει τα νούμερα? Πολύ αμφιβάλλω. Είναι σαν τον Λαζόπουλο. Κανείς δεν βλέπει Λαζόπουλο. Κάνει 65% κάτι που μελετάται από τις πύλες του ανεξήγητου Χαρδαβέλλα. Σαν την ζωή της άλλης. Κανείς δεν βλέπει σαπουνόπερες. Είναι σαν το βρώμικο! Κανείς δεν τρώει βρώμικο! Εμένα ρώτα. Εμένα! Λαϊκό προσκύνημα κάθε βράδυ στη Μιχαλακοπούλου. Κανείς τρομοκράτης δεν θα σκότωνε τον Γκιόλια. Κανείς. Και πάει λέγοντας, πολύ ψευτοτρομακρατικά, σχεδόν ειρωνικά και πολύ άδικα.

Εν τω μεταξύ είναι Ιούλιος. Είναι ένας (κατά τα’ αλλα) υπέροχος Ιούλιος χωρίς λεφτά, με αρκετό τρέξιμο και πολλές δόσεις παιδικών διακοπών σαββατοκύριακου. Με τη βενζίνη μοιρασμένη, με τα διόδια μισά μισά, με καλαμάκι κοτόπουλο στο χέρι, με το άσπρο φουστάνι στην προκυμαία, με αγκαλιές, με λόγια ζεστά, με το 50αρι το αντηλιακό και το προπέρσινο μαγιώ.

Αύριο θα είμαι εδώ.