Η ζωή σε στιγμές.

Διαλέγω μια μια τις πιο γελοίες φωτογραφίες μας για να φτιάξω το κολλάζ του αποχαιρετισμού. Όλες από διακοπές, καμία ποζεράτη, όλες για πολύ γέλιο αλλα εμένα μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα.

Η πρώτη από τη Σίφνο. Γυρίζουμε από τη θάλασσα και εσύ οδηγείς το ματιζάκι. Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και μας τραβάω. Φοράς το ίδιο καπέλο που συντροφέυει τις διακοπές μας από το 2007! Φοράω το μισό σωληνάριο της Avene στο πρόσωπο και γυαλίζω. Έχεις κατεβάσει τα γυαλιά στη μύτη και είμαστε πραγματικά μια ζωγραφιά!

Η δεύτερη από τη χειμωνιάτικη εκδορμή στας εξοχάς. Φοράμε πυζαμούλες μόνο που για να σε φτάσω έχω φορέσει από κάτω δανεικές καφέ δεκάποντες μπότες. Στέκεσαι και με κοιτάς με ένα ύφος «ε και;» ενώ γελάω. Η λήψη στραβή. Για την ιστορία 6 λίρες οι πυζάμες και των δυο μας από τα τιμημένα primark.

Η τρίτη από την εκδρομή στον Μπάλο. Σε αντιπαράθεση οι θείτσες επειδή δεν μας κομπλάρουν οι άντρες όπως εχεις πει κι εσύ σε μια κρίση υπερεκτίμησης και αυτοσεβασμού κάποια καλοκαίρια πριν. Καπέλα γιαγιαδίστικα, πετσέτες γύρω από τη μέση και τρώμε παξιμάδια.

Η τέταρτη πάλι από τον Μπάλο. Ρηχός ο μπάλος αλλά μέχρι να φτάσουμε στην παραλία που έχουμε επιλέξει – γιατί άραγε; - το νερό έχει φτάσει πάνω από το στήθος. Κουβαλάω την τσάντα μου στον ώμο. Κουβαλάς την ομπρέλα, τις πετσέτες, την τσάντα σου και ο φόβος σου είναι μην βραχεί το αϊφον. Το σιχτίρισμα δεν φαίνεται γιατί ο φωτογράφος είναι καλός.

Κοτσάρω από πάνω στίχους από placebo και στο στέλνω.

Παλεύω με την μελαγχολία αυτές τις μέρες κι ας το έχω ρίξει στην τρελή. Όλοι σου τάζουν ότι θα έρθουν. Εγώ περιμένω να περάσουν τα ζόρια και να μπει η Άνοιξη. Το Λονδίνο μας. Το δικό μας Λονδίνο. Οι σπουδές μας. Η συνέχεια. Η ζωή που κάνει κύκλους. Ένας έκλεισε, ένας ανοίγει και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.

Ένα καινούργιο εκπαιδευτικό σύστημα. Μην φοβάσαι. Το Πολυτεχνείο μας έχει βάλει πολύ καλές βάσεις. Ξέρουμε Μαθηματικά. Ξέρουμε να σκεφτόμαστε και δεδομένου ότι δεν προσκηνύσαμε κομματικά τραπεζάκια, δεν χτυπήσαμε πόρτες καθηγητών και δεν παρακαλέσαμε για έναν βαθμουλάκο αυτό που έχουμε κατακτήσει είναι δικό μας. Είναι η προίκα στα δύσκολα που θα έρθουν.

Δεν θα σου πω ότι δεν θα έρθουν γιατί θα έρθουν. Αλλά εμείς θα είμαστε εκεί. Όπως σας είχα εγώ εδώ. Δεν στο είχα πει ποτέ αλλά όσο ήμουν στην Αγγλία αυτή την σχέση μας την στήριξες πολύ. Περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Ακόμα και όταν εγώ έπηζα, διάβαζα, ζοριζόμουνα ήσουν εκεί. Μόνιμα εκεί χωρίς να σε αναζητήσω. Στο χρωστάω λοιπόν γιατί σε αγαπάω.

Κάτι τελευταίο μόνο. Του χρόνου σπίτι θα κοιτάξουμε Εξάρχεια ή Αμπελόκηπους;