Σήμερα γάμος γίνεται; Σ’ ωραίο περιβόλι; Να το αφήσουμε για αύριο;

Υπάρχουν 2 συζητήσεις ορόσημα που σε κάνουν να καταλαβαίνεις οτι μεγαλώνεις. Μεγαλώνεις επικίνδυνα ή μεγαλώνουν οι γύρω σου επικίνδυνα οπότε το ίδιο κάνει. Η πρώτη είναι το οικονομικό που έστω λόγω κρίσης απασχολεί ακόμα και τα νήπια. «Μαμά 1 ευρώ το κουλούρι το πουλάει ο κύριος Μήτσος στον παιδικό». Εμένα δεν με απασχολούσε ποτέ ενώ τώρα έχει μπει στο τοπ5 της ημερίσιας διάταξης.

Το δεύτερο είναι ο γάμος. Καταλαβαίνεις οτι μεγαλώνεις όχι απο τις άσπρες τρίχες που ανακαλύπτεις σιγά σιγά στον καθρέφτη αναφωνόντας «το πολυτεχνείο/μεταπτυχιακό/διδακτορικό με γέρασε, οι έρωτες με άσπρισαν…» αλλά από τον μπαμπα σου που στα επόμενα τέσσερα χρόνια θα σε παντρέψει. Δεν σε ρωτάει. Στο πετάει στα μισά της κουβέντας. «Στα επόμενα τέσσερα χρόνια που θα παντρευτείς…». Από τον μπαμπά της κολλητής σου που θέλει εγγόνι και δεν το διαπραγματεύεται. Από την άλλη κολλητή που θεωρεί τα 27 ηλικία ορόσημο για τον άντρα που θα βρει τότε γιατί θα πρέπει να τον στεφανωθεί. Για να μην αναφερθώ στις άλλες μου φίλες που όσο εγώ γνώριζα ολόκληρη την Πάρο αυτές μιλούσαν για νυφικά πάγου, ιβουάρ, σαμπανί διανθισμένα και με άλλες άγνωστες λέξεις. Μόνο η soulmate δεν μιλάει για γάμο καθώς κάποτε…σε μια κρίση ειλικρίνιας είχε παραδεχτεί πως εμείς θα παντρευτούμε όταν βρεθεί άντρας να μας ανεχτεί. Είχε απόλυτο δίκιο. Μετά τα χάλασε υποστηρίζοντας πως αν και…λέμε ρε παιδί μου…βρεθεί ο ήρωας…κουβέντα κάνουμε…μην αρπάζεσαι, τότε ο γάμος θα είναι Κρητικός. Στους όρους για έναν πετυχημένο γάμο αυτό. Η μανούλα λέει προφητικά «διάλεξε τώρα γιατί μετά θα σε διαλέγουν», η Έλλη υποστηρίζει πως έχουμε μπροστά μας 4 δύσκολα χρόνια διδακτορικού και πιθανότατα έχει βρει άλλη μέθοδο στριβειν εκτός του αρραβώνος. Η Κατερίνα βεβαιώνει πως θα είναι σίγουρα νονά του πρώτου παιδιού, ενώ η θεία μου πια σε κάθε τηλεφώνημα με ρωτάει αν βρήκα κανένα καλό παιδί παροτρύνοντας με να κουνηθώ λίγο. Πως κουνιέσαι λίγο; Λίγο, όχι πολύ, μην μας πούνε έυκολες; Γιατί ακόμα και ο οδοντίατρός μου το ξεκαθάρισε. Εγώ για εξαγωγή φρονιμίτη πήγα αλλά εξαγωγή δεν έκανα. Αφού με επαίνεσε για τα δοντάκια μου λέγοντάς μου ότι τα έχω πολύ προσεγμένα μου άρχισε το κήρυγμα. Στα λέω γιατί είσαι μικρή. Οι έυκολες έχουν πέραση αλλά δεν έχουν τύχη. Ποιες θεωρούνται εύκολες αναρωτήθηκα μεγαλόφωνα. Αυτές που τους έχει βγει το όνομα. Κατάλαβες. Δεν είχα καταλάβει αλλα συνέχισε. Γιατί να σε πάρει στα σοβαρά ο ένας όταν έχουν περάσει τόσοι και τόσοι προηγουμένως; Απάντηση δεν είχα. 100 ευρώ είχα. Του τα έδωσα και έφυγα.

Ένας άλλος γνωστός το καλοκαίρι μου είπε ότι μπορεί να είμαι χαλαρή τώρα αλλά στα 28 θα χτυπήσουν ομαδικώς τα καμπανάκια και θα πρέπει να τον έχω βρει τον πλούσιο και βλάκα. Πλούσιο για να του τα φάω, βλάκα για να του φάω εύκολα. Για να μην αναφερθώ σε συμφοιτητές, συγχωριανούς, γνωστούς – όχι και φίλους, μην το παρακάνουμε – που δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει αντισύλληψη και έτσι αφού πρώτα έμαθαν τα «ευχάριστα», μετά παντρεύτηκαν με πολιτικό και την κοιλιά στο στόμα ενώ έπεται και η γαμοβάπτιση που είναι και της μόδας.

Εκτός του προφανούς συμπεράσματος που προκύπτει από τα άνωθεν – δηλαδή ότι έχω πολλές φίλες και άπειρους γνωστούς (που δεν θα γίνουν φίλοι ποτέ), οι γονείς και οι συγγενείς παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, ο Διας ακούει Κιάμο (σφύριξα, γιατί δεν έληξες;), η Ελλαδίτσα είναι μια κουτσουλιά και ο οδοντίατρός μου θα ήθελε πολύ να είναι ψυχολόγος – όλοι ασχολούνται με το γάμο. Απίστευτο.