Τσουρδάπω, σεμνά. Μας διαβάζουνε.

Σ’ αυτό το ιστολόγιο έχω πάντα την αίσθηση ότι εγώ τα γράφω και εγώ και ο μπαμπάς μου τα διαβάζουμε και κανείς άλλος φυσικά. Ο Μηδενικός και οι φίλες μου που και που (τι εννοείς που και που; Εμείς πάντα σε διαβάζουμε αχάριστη) δεν μετράνε. Ο λόγος προφανής. Ο Μηδενικός δεν προστίθεται και οι φίλες δεν θεωρούνται πελατεία.

Επίσης δεν λέω στον κόσμο ότι έχω blog. Είναι που είμαι απλός, σχεδόν καθημερινός άνθρωπος. Το έχω κάνει μόνο 2 φορές και μάλιστα την μία καθαρά και μόνο επειδή ένιωσα κόμπλεξ κατωτερότητας μπροστά στο στήριγμά μου στα πέτρινα χρόνια της Αγγλίας. Εκείνη χόρευε, χόρευε, χόρευε ενώ εγώ διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και έκανα και blogging. Μαζί ανοίγαμε φύλλο για σπανακόπιτα και περνούσαμε τα βράδια μας ακούγοντας Μάλαμα.

Όταν γράφω προσωπικές ιστορίες ή βγάζω τις φίλες μου στη γύρα εκθέτοντάς τες ανεπανόρθωτα, φροντίζω πάντα να διαστρεβλώνω ελάχιστα τα πράγματα. Ένα όνομα από εδώ, μια μετάθεση ιστορίας από κεί, λίγη σάλτσα να δέσει η ανάρτηση από πιο πέρα, λίγο πιπέρι, πάπρικα, έτοιμοι. Παραμυθατζού και προστασία της προσωπικής ζωής με δύο λόγια.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο πάντα θεωρούσα ότι με αυτό τον τρόπο είμαι καλυμμένη παραβλέποντας το γεγονός ότι στις 2 παραπάνω περιπτώσεις που είπα ότι έχω blog χωρίς να το ονοματίσω ήταν για αυτούς a piece of cake (που λέμε και στο χωριό μου) να το βρούνε.

Κι έτσι ερχόμαστε στην προηγούμενη Τετάρτη. Δεν είμαι και σίγουρη αλλά μάλλον Τετάρτη ήταν. Έστω δηλαδή. Τσουπ (όπου τσουπ βάλε ειδοποίηση του gmail notification – πως ζούσα πριν χωρίς;). Μήνυμα στο facebook (πέφτω στα μάτια σας τώρα το ξέρω – γίνομαι μια από αυτές, τις πολλές του συρμού) από ένα παιδί (το βλέπεις ότι σε καλοπιάνω ε;) που γνώρισα το καλοκαίρι!! (τα θαυμαστικά είναι για να υπερθεματίσω.)

Το μήνυμα είχε τίτλο «ο θεός έχει χιόυμορ». Από τον τίτλο και μόνο έχω σκεφτεί την εξυπνάδα που θα του πετάξω ότι και καλά δεν υπάρχει Θεός. Το μήνυμα ήταν σαφές. Δεν περιείχε ερωτήσεις, ερωτηματικά, αμφιβολίες, ίσως, μήπως, μπας και τα λοιπά. «Εδώ και 2 χρόνια διαβάζω το blog μιας κοπέλας που ελληνιστί είναι η παξιμαδοκλέφτρα…». (Εγώ είμαι αυτή, μην ψάχνεις. Στο προφιλ την έχω γράψει τη μαλακία). Εντάξει μου κόπηκαν τα πόδια. Κοίτα αντοχές που πρέπει να έχει κάποιος για να με διαβάζει δύο χρόνια! «Μπορείς να καταλάβεις πόσο γέλασα με τις διακοπές της.» Εγώ είμαι πάλι αυτή που έκανα λίγο λιγότερες διακοπές από αυτές του Παπανδρέου. Δηλαδή πάρα πολλές. Να του έλεγα όχι; Οποία παρερμηνεία; Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ; Είμαι τόσο αυθεντική; Είμαι τόσο προβλέψιμη; Είμαι τόσο αυθεντικά προβλέψιμη ή κάνω κάτι λάθος;

Το έπαιξα ιστορία. Τον παρότρυνα να σταματήσει να διαβάζει γιατι τα blogs είναι του διαβόλου πράγματα και το λέει και ο πρόεδρος (ένας είναι ο πρόεδρος). Μου απάντησε ότι διαβάζει και την Κατερίνα. Ήταν εμφανές, το πράγμα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

Κάποιος συνάδερφος (blogger, μην φανταστείς) είχε πει ότι ο μεγαλύτερος αναγνώστης είναι ο ανώνυμος. Αυτός που δεν αφήνει ποτέ σχόλιο. Που δεν τον ξέρεις αλλά σε ξέρει. Το ξέρω, ανακαλύπτω την Αμερική του διαδικτύου αυτή την ώρα. Γράφω κείμενο που κατατάσσεται στα early 90’s τότε που το world wide web γινόταν συντομογραφία www. Γυρίζω το χρόνο πίσω. Βάζω το λιθαράκι μου στο διαδικτυακό γίγνεσθαι του παρελθόντος. Γνωρίζω γαμάτους ανθρώπους που τυχαίνει να είναι αναγνώστες μου. Οι αναγνώστες μου είναι γαμάτοι τύποι. Το βράδυ θα συναντηθούμε σίγουρα, να το ξέρετε. Εκεί, προς Καρύτση μεριά. Θα φοράω ροζ. Να κρατάτε ένα γαρύφαλλο. Θα χαρώ να τα πούμε. Αφήστε σχόλιο, τηλέφωνο και μην στείλετε προσωπικό μήνυμα στο facebook ότι με ξέρετε. Δεν θα το αντέξω. Ευχαριστώ.