Αθλοπαιδίες, άθλοι και αθλούμενες...

Πέρασαν μέρες μέχρι να γράψω αυτό το κείμενο. Είναι σαν τους έρωτες. Πρώτα τους δένεις – τι εννοείς τους δένεις; - και μετά το βγάζεις παράρτημα. Έτσι και το γυμναστήριο. Πρώτα το κάνεις συνήθειο και μετά το διαλαλείς. «Πάω κι εγώ γυμναστήριο». Ε ναι λοιπόν. Δεν είναι αστικός μύθος.

Η αρχή έγινε με την αναζήτηση του πιο φτηνού. Ντρέπομαι που το λέω αλλά έτσι είναι. Μην τα χαλάσουμε εδώ. (Και της πιο φτηνής φόρμας επίσης). Στην αρχή κάποια γυμναστήρια μου είπαν 85 ευρώ το μήνα για pilates. Τι λέτε μωρέ βλάχοι σκέφτηκα από μέσα μου! Είχατε και στο χωριό σας pilates; Τρομάρα σας. Τους παράτησα επιτόπου. Μετά έμαθα ότι pilates είχε το δημοτικό γυμναστήριο της γειτονιάς. (Τι λες μωρέ Σίντυ. Μου έμαθες και το pilates τρομάρα σου.) Πάμφθηνο. Επίσης επειδή είναι φτηνό μαζεύεται όλη η Αθήνα.

Πιθανότατα η παρουσία ωραίων αντρών είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη συνδρομή. Δεν έχω ανακαλύψει ακόμα τη μαγική εξίσωση αλλά θα είναι το θέμα του διδακτορικού μου και πάω για Νόμπελ. «Πειραματική μελέτη των φτηνών γυμναστηρίων σε συνάρτηση με την έλλειψη ωραίων, ιδρωμένων, χτιστών αντρών με κοιλιακούς φέτες.» Δεν εξηγείται αλλιώς. Φανταζόμουνα αυτά που βλέπεις στις τηλεοράσεις, που ακούς στις παρέες, που διαβάζεις στα ιστολόγια, τζίφος. Ούτε ένας. Όλο γυναίκες. Μόνο γυναίκες. Προχτές εκεί που ήμουνα ξαπλωμένη στο στρωματάκι, λαχανιασμένη, λούτσα στον ιδρώτα μπήκε ένας. Επιτέλους αρσενικό σκέφτηκα. «Ποιανής είναι το λευκό σουζούκι sx4; Είμαι από το συνεργείο κάτω. Έμποδίζει.» «Κάργιες» σκέφτηκα Όυτε να παρκάρετε δεν ξέρετε. Και η ζωή συνεχίζεται έτσι.

Εντάξει τα κουτσοκαταφέρνω. Δεν είμαι και η καλύτερη. Δεν έχω καθόλου συγχρονισμό. Ότι κάνουν οι άλλες εγώ το κάνω με διαφορά φάσης. Στο πρώτο μάθημα τα χρειάστηκα. Η γυμνάστρια – μια κουκλάρα από αυτές που ζηλεύεις κατάφορα – ήρθε και στάθηκε από πάνω μου. Με διόρθωνε σε κάθε άσκηση. Σε όλες έλεγε μπράβο, σε μένα έλεγε όχι έτσι. «Μπράβο κυρία Νίτσα, μπράβο κυρία Σούλα – για τέτοιο επίπεδο συμμαθητριών μιλάμε, στις πάυσεις μιλάνε για κοκκινιστά κεφτεδάκια και σχολιάζουν τη νέα φιλόλογο στο σχολείο των βλασταριών τους – μπράβο κυρία Δώρα, λάθος Σίντυ!!!» Το κέρατό μου μέσα. Κάποια στιγμή αγανάκτησε. Πρώτη φορά κάνεις; με ρωτάει. Το βλέπεις το αθλητικό της λέω; Έχω να φορέσω από το λύκειο. Μια φορά μόνο είχα βάλει αθλητικά σε μια εκδρομή και γύρισα με φούσκες. Είμαι άνθρωπος που τον χτυπάνε τα αθλητικά. Κατάλαβες; Κατάλαβα απάντησε.

Την επόμενη μέρα υπέφερα. Ήμουν πιασμένη παντού. Δε μπορούσα να γελάσω, δε μπορούσα να σκύψω, δε μπρούσα να αναπνεύσω γιατί πονούσαν οι μύες της κοιλιάς. Πόσο γαλακτικό οξύ πια μπορεί να παράγει ένας οργανισμός σκεφτόμουνα. Μετά βελτιώθηκα. Καλά εννοείται ότι πηγαίνω με το αυτοκίνητο, παρκάρω από κάτω – αλλά δε κλείνω το συνεργείο και φυσικά δεν έχω λευκό σουζούκι sx4 – και ανεβαίνω με το ασανσέρ. Δε θέλει και ρώτημα. Για να παίζουμε είμαστε τώρα;