Λέξεις, προτάσεις, ασύνδετα νοήματα.Ή μήπως όχι;

Δεν έχω καταφέρει να γράψω ούτε μια γραμμή όλες αυτές τις μέρες. Ψέμματα. Ότι έχω γράψει το έχω σβήσει. Την παρακάλεσα να με επισκεφθεί αλλά δεν μου έκανε τη χάρη. Θα την προσπεράσω. Θα γατζωθώ από μια μια λέξη και θα γράψω το κείμενο ξεκινώντας από μια φράση που μου έχει καρφωθεί εδώ και μέρες στο μυαλό. Και με τριγυρνά, τριγυρνά, ψάχνει διέξοδο. Κάθε φορά που σταματάω στα φανάρια της ντροπής.

Είμαστε νομίζω η μοναδική χώρα που το μόνο που καταφέραμε να προσφέρουμε στους μετανάστες είναι μια βούρτσα και ένας κουβάς ώστε να καθαρίζουν τα τζάμια των αυτοκινήτων στα φανάρια της απελπισίας. Καμιά πολιτική. Καμία προσπάθεια.

Την ίδια ώρα ο Άδωνις υπόσχεται πως αν εκλεγει θα τους βγάλει από τα σπίτια που μένουν. Θείτσες χειροκροτούν. Μπράβο Αδωνη. Ξανθό μαλλί, ροζ νύχι, ταιριάζουν αυτά. Στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμουνα, μεγάλη η χάρη του. Άραγε θα τους ρίξει με σάπιες βάρκες στο Αιγαίο; Δεν το ξεκαθάρισε.

Αν μετρήσω τους Πασόκους που δεν θα πάνε να ψηφίσουν την άλλη Κυριακή τότε σίγουρα δημιουργείται το νέο Κίνημα Απογοητευμένων Παπανδρεϊκών που κάποτε νόμιζαν ότι ήταν και Σοσιαλιστές. Τα κόκκαλα του Αντρέα σίγουρα τρίζουν, την ώρα που ο Γιώργος εξακολουθεί να μην μιλάει ελληνικά και να καρατομεί αθώους. Ποτέ κάποιος δεν πρέπει να μίσησε τη χώρα του όσο αυτός εδώ.

Έχω σταματήσει να βλέπω ειδήσεις και τηλεόραση γενικώς αλλιώς θα πεινούσα συνέχεια.

Χτες πήγα στο χειρότερο μακράν εστιατόριο τηλεμαγείρισσας. Δεν το γνώριζα. Μια «μεσπιλέα» ακόμα και στο Γκάζι δε φέρνει την Άνοιξη, η τηλεμαγείρισσα «μες στη καλή χαρά» και οι πελάτες σε υστερία. Κάναμε να σερβιριστούμε δύο ώρες, η πρώτη παρέα έφυγε τρώγοντας μόνο το ψωμί, η δεύτερη με φωνές, η τρίτη κάνοντας ειρωνικά σχόλια και εγώ… ε ναι εγώ όταν θέλω μπορώ να δολοφονήσω με το βλέμμα, να κολλήσω τον κάθε μάνατζερ που το παίζει γκόμενος στον τοίχο και να παραδεχτώ ότι όταν είμαι ήρεμη ακόμα κι εγώ με φοβάμαι. Για την ιστορία πληρώσαμε 25 ευρώ το άτομο. Φάγαμε μια καμμένη μπριζόλα, βγάλαμε μια οδοντογλυφίδα – φονική μέσα από μια άλλη μερίδα – καλά κρυμμένη ενώ ο σερβιτόρος μας πούλησε εκδούλευση για το τελευταίο κερασμένο σφηνάκι που όμως σερβίρονταν σε όλα τα τραπέζια. Μας πρότεινε να γράψουμε στη φόρμα παραπόνων. Του πρότεινα να πει στην τηλεμαγείρισσα τα χαιρετίσματά μου.

Το Hoxton θεωρείται από κάποιους μακράν το πιο hot στέκι στο Γκάζι. Έχει βρεθεί έστω και ένας να πει ότι έχει μακράν και τις πιο βρώμικες τουαλέτες;

Είδα τη φωνή της Λούντμιλα. Τα πιο ωραία έργα είναι αυτά που τελικά είναι καλά κρυμμένα. Σιγκλονιστικά ψυχοπλακωτικό, ρεαλιστικά ανατριχιαστικό. Αν αναζητάτε βολικές πολυθρόνες, φώτα και στρατιά ηθοποιών μην πάτε. Αξίζει τόσο που τα φρουφρου και τα αρώματα είναι περιττά – ακόμα και στην πρεμιέρα.

Περίεργες μέρες. Όχι άσχημες, αλλά προβληματισμένες, ζόρικες, χειμωνιάτικες με έναν εσωτερικό ήλιο έτσι για αντιπερισπασμό. Αγκαλιά τεράστια…μπας και ζεσταθούμε.