Μάθε παιδί μου γράμματα...

Το τηλέφωνο δονείται. Είναι η μαγική ώρα του παρκαρίσματος. 8 το βράδυ έξω από το σπίτι. Από τα ελάχιστα χτυπήματα τηλεφώνου – και όχι μοιράς – που ακούω αυτή την εβδομάδα. Να μην το σηκώσω ούτε λόγος. Με το ένα χέρι το κινητό με το άλλο παρκάρω. «Είσαι πολύ τυχερός». Είναι Τετάρτη και εγώ δεν έχω πάρει πίσω όσους με έχουν καλέσει από την Κυριακή. Λέμε δυό μαλακίες – όσο δηλαδή διαρκούν οι μανούβρες μου και κλείνω. Να πάρω τη Μ.. Τη Κυριακή έστειλε να πάμε για ποτό. Τη Δευτέρα μου έστειλε να πάμε σινεμά. Την Τετάρτη μου έστειλε ένα μήνυμα που έγραφε «ένα σου σημάδι μόνο.». Έβγαινα από το μετρό. Μαγική στιγμή, την πήρα τηλέφωνο. «Βιάζομαι, λέγε.»

Πέμπτη βράδυ. Είναι 9, εγώ φεύγω από το εργαστήριο και χτυπάει το κινητό. Η Ε. «Πάμε σινεμά;» «Κοιμάμαι και σπίτι μου καλε.»

Τρώω το μεσημεριανό μου στις 10.00 το βράδυ. «Η Λίτσα στα Χανιά θα ψηφίσει Σκουλάκη. Ένας υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος τους βόλεψε το παιδί στον παιδικό.» η έρμη μάνα προσπαθεί να βρει θέμα συζήτησης. «Να με εκνευρίσεις θες βραδιάτικα;» την αποπαίρνω. Η Α. έχει να εμφανιστεί πάνω από 3 μέρες, αριθμός ρεκορ ακόμα και για καυγά. «Πήζω, πήζω, τα λέμε» Ξερό μήνυμα στο msn. Σε ένα μαγικό διάλλειμα μιλώ και με την Κ. Ίσα που ακούγεται. «Με πήρες;» Έκπληξη, απορία. «Διαβάζω».

Παρασκευή βράδυ μου μιλάει στο chat «θυμάσαι που τα πίναμε μέχρι τα ξημερώματα στην Πάρο;» Προσπαθώ να ξεχάσω του απαντώ και τον αφήνω για να συνεχίσω τον αγώνα με το χρόνο λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού, την παράδοση.

Θέλω να γράψω κάτι έξυπνο αλλα δεν προλαβαίνω. Το μόνο που τελικά σκέφτομαι είναι ότι αύριο ψηφίζουμε και ίσως τη Δευτέρα τα πράγματα να είναι καλύτερα για όλους όσους δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα, δεν τους έχει χαριστεί τίποτα, παλεύουν και παλεύουν πολύ, την ώρα που αυτή η κυβέρνηση το μόνο που τους έχει προσφέρει είναι ένας φρικιαστικός βιασμός ψυχής, προσωπικότητας, ονείρων.