6 Πασοκικές ατάκες που σηκώνουν...συζήτηση!

Έχω κόψει προ πολλού να βλέπω ειδήσεις. Έχω κόψει προ πολλού να ανοίγω τηλεόραση. Εφημερίδες μακριά από μας (ψέματα αυτό). Διαδίκτυο καθόλου (καλά λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα). Μόνο το site της Τατιάνας που και που για την ενημέρωσή μου. Με τούτα και με κείνα πάντως έχω να δω τη φάτσα του ζαβού της Μαργαρίτας μήνες. Μπορεί να έχει γκριζάρει, να έχει κόψει, να έχει μπάσει – μακάρι Παναγιά μου -…εγώ χαμπάρι δεν έχω πάρει.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κάνω και 4 δουλειές – το διδακτορικό ναι, θεωρείται δουλειά. Ίσως η πιο σημαντική που με κάνει υπερήφανη σαν άνθρωπο στην Ελλάδα του σήμερα. Πόσο αντιφατικό αυτό; Βέβαια η μανούλα σε τέτοιους καιρούς ντρέπεται να πει ότι το παιδί της δουλεύει οπότε όταν την ρωτάνε τι κάνω απαντά με εκείνο το κομπιαστικό εεεε – παρατεταμένο – καλάααα – πάλι παρατεταμένο - είναι. Το πρώτο της υπεκφυγής και το δεύτερο της λεβεντογέννας Κρήτης. «Πολυτεχνείο το πουλάκι μου» και τα τακτοποιεί όλα στο μυαλό του συνομιλητή της αφού έχει φτύσει σιωπηλά στον κόρφο της και με κυνηγάει να κρεμάσω χάντρα πάνω μου.

Επειδή όμως το Πασόκ κάνει πι-αρ. Επειδή όμως το Πασοκ ξέρει τι θα πει Marketing και Crisis Management. Επειδή το Πασοκ ως κόμμα του λαού με σοσιαλιστικές καταβολές ξέρει να περνάει μηνύματα. Επειδή τα παπαγαλάκια είναι παντού…ακόμα και δίπλα μου ορίστε μερικές φράσεις – καραμέλες που είναι βούτυρο στο ψωμί μου για να τσακωθώ και να βγάλω το άχτι μου η ρουφιάνα.

Οι Έλληνες υπήρξαμε πολύ τεμπέληδες και ανεπρόκοποι.

Εδώ γελάμε. Ο συνομιλητής είναι βλάκας πάει και τελείωσε. Το επιχείρημα καταρρίπτεται πανεύκολα. Οι Έλληνες είναι τόσο τεμπέληδες και ανεπρόκοποι που μιας και εδώ οι δουλειές είναι λίγες, οι Ευρωπαίοι κάνουν την καλή πράξη της ημέρας, για την ψυχή της μάνας τους και τους προσφέρουν εργασία. Βλέπουν τα βιογραφικά τους, τους λυπούνται και τους περιμαζεύουν. Που δεν αντέχω άλλο μάνα μου. Που κάθε λιμάνι και καημός κάθε καημός και δάκρυ. Δεν αντέχω άλλο. Έχω μείνει χωρίς φίλους πια. Ποια; Εγώ. Που πες μου χώρα να σου πω όνομα. Όλοι μου οι φίλοι έχουν πάρει τα εξωτερικά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι μόνο εγώ και οι βλάκες Πασόκοι έχουν μείνει σ αυτή τη χώρα και γι αυτό δεν αντιδρά πια κανείς και δεν ανοίγει ρουθούνι.

Η κατάσταση είχε ξεφύγει

Άλλο ένα τραγικό επιχείρημα. Συγγνώμη φίλε – λέμε τώρα – που δεν ζούμε στο Τσιμπουχτού. Χίλια συγγνώμη που είμαστε σε μια Ευρωπαϊκή χώρα – από τις πιο φτηνές – και έχουμε ένα α’ βιοτικό επίπεδο ζωής. Δεν γεννάμε στα χωράφια, δεν δίνουμε ρύζι για να πάρουμε λάδι, δεν φοράμε αποφόρια των Δυτικών, δεν πεθαίνουμε στα 35, δεν κολλάμε AIDS με τον αέρα, δεν πουλάμε τα νεφρά μας για να ζήσουμε, δεν έχουμε αντίσκηνα των γιατρών χωρίς σύνορα στη Σταδίου. Χίλια συγγνώμη που δουλεύουμε, βγάζουμε, ξοδεύουμε, ζούμε. Είναι σαν το συναίσθημα της μανούλας. Να σε καταντάνε αυτοί που τα φάγανε, να ντρέπεσαι που τα δουλεύεις. Ντροπή.

Γίνεται νοικοκύρεμα.

Εγώ αυτό γιατί δεν το βλέπω; Τι κάνω λάθος; Ποια εισφορά – έκτακτη, κούκλα, θεά – δεν έχω πληρώσει και με καταδικάζει έτσι το ζαβό της Μαργαρίτας; Που είναι το νοικοκύρεμα; Που πες με αφελή, πες με τρελή – δεν θα έχεις άδικο άλλωστε – αλλά το νοικοκύρεμα που το βλέπουμε; Που δανειζόμαστε από τον έναν και δίνουμε στον άλλον. Παίρνουμε από εδώ, δίνουμε από εκεί. Στήνουμε λίγο…δεν λέω τι γιατί είμαι κυρία και προσπαθούμε να τα φέρουμε βόλτα. Πόσο πιο μάταιο θα μπορούσε να είναι αυτό; Μια χαρά ήμασταν πριν σύντροφε, εγώ στο λέω αυτό. Δουλειές είχαμε, η ανεργία δεν ήταν εκεί που είναι, ο κόσμος τα κουτσοέφερνε βόλτα, οι φίλοι μου ήταν όλοι εδώ. Ζάχαρη. Σαν το Δημητράκη της κυρά Εκάβης έχουμε καταντήσει. Πουλάμε τα χρυσά της αδερφής μας και κλέβουμε τη μάνα μας ενώ στο τσακιρ κέφι πουλάμε και λίγο κορμί. (Όσο δεν έχουμε χάσει πατριώτη).

Ο κόσμος χρειαζόταν ένα χαστούκι.

Αυτή την ατάκα την διάβασα από τηλεπερσόνα. Μπορεί και στο site της Τατιάνας. Δεν είμαι σίγουρη. Κλαίω. Ψέμματα. Εξοργίζομαι. Θέλω πρώτα να δείρω και μετά να κλάψω. Που βλέπω ανθρώπους σε χαρτόκουτα και φίλους άνεργους και θέλω να τα σπάσω όλα. Υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να πει ότι ο κόσμος χρειαζόταν χαστούκι όταν ο λαός έχει φτάσει σε τέτοια κατάντια; Πόσο μικρόψυχος μπορεί να είναι κάποιος; Τόσο; Τόσο Πασόκος;

Δε φοβόμαστε το πολιτικό κόστος.

Καλά κάνετε. Είστε στο 18% στις δημοσκοπήσεις. Δεν θα σας ψήφιζε ούτε η μάνα σας πια. Σε κάθε περίπτωση πάντως…για καλό και για κακό…δυο ψωρομπιτονάκια με βενζινούλα στο υπόγειο της βουλής…αχρείαστα να ναι…ας φυλάξετε. Από τις έμμεσες δαπάνες. Ξέρετε εσείς. Για το ελικόπτερο μωρέ. Για ώρα ανάγκης.

Θα φτιάξουν τα πράγματα.

Εδώ συμφωνούμε. Απαντάμε καταφατικά. Λέμε ναι. Θα φτιάξουν τα πράγματα. Θα τους κρεμάσουμε στο Σύνταγμα. Έναν έναν στη σειρά. Και θα φοράω χακί αμπέχωνο ενώ τα μαλλιά μου θα ανεμίζουν στο παγωμένο αεράκι. Θα έχουν κοκκινίσει τα μάγουλά μου από την έξαψη. Και θα είμαι κούκλα. Θα έχω παρκάρει λίγο πιο πέρα. Θα χαζέψω το θέαμα και μετά θα πάω στο γραφείο. Στη δουλίτσα μου. Χωρίς φόβο ότι θα την χάσω. Χωρίς τύψεις γι αυτά που έχω καταφέρει. Χωρίς αυτό το πλάκωμα που δεν συνάδει με τα 26 μου χρόνια και τα όνειρά μου. Θα βάλω Μάλαμα στη διαπασών και θα είναι όμορφα. Πολύ ειλικρινά πια…και χωρίς ίχνος χιούμορ (τώρα). Τον φόβο μας να έχετε.