Σσσςςς!! Αρχίζει το lost!

Ναι ξέρω, είναι Αμερικανιά.
Ναι ξέρω, είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά.
Ναι, ο Τζακ είναι ο Mr Perfect και αυτό το μοντέλο έχει από καιρό αποσυρθεί από την αγορά.
Ναι, ο Σώγιερ είναι τσογλάνι αλλά εμένα μου αρέσει και δε σηκώνω κουβέντα.

Αφήστε λοιπόν τις μιζέριες, πάρτε μια σακούλα πατατάκια μπάρμπεκιου, το οικογενειακό μέγεθος, μια δίλιτρη κόκα κόλα όχι λάιτ αλλά κανονική. (Μην με πλησιάσετε με ποπ κορν γιατί δεν αντέχω τη μυρωδιά τους. Μην κάνετε καμιά εξυπνάδα και φέρετε κλασσικά πατατάκια, δεν τα τρώω). Ευπρόσδεκτες επίσης οι σοκολατο-αηδίες του περιπτέρου καθώς και το οικογενειακό μέγεθος παγωτό σοκολάτα- βανίλια- φράουλα (ζητείται κάποιος να τρώει τη βανίλια!) Βάλτε το κινητό στο αθόρυβο. Και ελάτε να δούμε το lost μαζί.

Κωδικός πρόσβασης 4 8 15 16 23 42

Αρχίζει το lost
Παράτα με τώρα
Πλησίασ’ η ώρα
Αρχίζει το lost
Αρχίζει το lost
Κανείς μην κουνιέται σωπάστε
Κι αρχίζει το lost

Υ.Γ. Καταγγέλω το γκούγκλη ως τσαρλατάνο. Στην αναζήτηση για junk food photos στη πρώτη σελίδα μου έβγαλε φωτογραφία του Μαμαλάκη! Αίσχος!! Ο άνθρωπος έχει λιώσει σόλες να γυρίζει τη χώρα για να μας μεταφέρει αυθεντικές, σπιτικές συνταγές κι εμείς τον κατατάσσουμε παρέα με τα crisps! E, δεν υπάρχει Θεός!!

Μέρα που είναι ίσως θα έπρεπε να γράψω για το θάνατο (και όχι την κοίμηση, μην τα παραλέμε) του Αρχιεπισκόπου. Δυστυχώς όμως σε ηλικία περίπου 15 χρονών πήρα διαζύγιο και αποστάσεις από τους εκπροσώπους της εκκλησίας στο μάταιο τούτο κόσμο. Μια Πέμπτη, ο Μανωλάκης με τον οποίο δεν είχα και πολλές παρτίδες, ένα καλημέρα και ένα γεια λέγαμε, ρώτησε τον Αρχιεπίσκοπο που είχε επισκεφθεί το σχολείο μας για τις λιμουζίνες που τον μετέφεραν και την αναγκαιότητα επίδειξης του πλούτου της εκκλησίας σε επίπεδο χρυσαφικών και αυτοκινήτων την ώρα που παιδάκια πεινάνε, ο ιός του AIDS θερίζει στο τρίτο κόσμο και γενικότερα η ένδεια και ο πόνος δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Έτσι απλά. Κι ευγενικά. Γιατί η αυλή μας είχε φρακάρει από τις μαύρες Mercedes. Mercedes να δει το μάτι σου. Και χρυσαφικό να γυαλίζει και να σε τυφλώνει, τύφλα να έχει ο Λαλαούνης στη Βουκουρεστίου. Σούσουρο ξεσηκώθηκε, ο Αρχιεπίσκοπος απάντησε σε λίγο έντονο ύφος κι ας μίλαγε σε μαθητή Γυμανσίου έστω και ψαγμένο και κάπου εκεί εγώ έφαγα το χαστούκι μου και συνειδητοποίησα ότι η πίστη είναι εντός μας, η θρησκεία είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα και ο Μανωλάκης είχε απόλυτο δίκιο. Οπότε καλό ταξίδι στον Αρχιεπίσκοπο. Όπως και σε κάθε άλλον άνθρωπο που κάποια μέρα έρχεται η ώρα να βρεθεί με το δημιουργό του και να κάνει λογαριασμό για τις μέρες βασιλείας του και τις πράξεις που τις συνόδεψαν.

Το σουρεάλ ζει, αυτό μας οδηγεί

Κύριε Μήτσο μου ξεκινώ εκ των προτέρων καταθέτοντας την αμέριστη συμπάθεια μου προς το πρόσωπό σας. Δεν είναι μόνο που είστε κοντοχωριανός Χανιώτης κι εγώ τους Χανιώτες κορώνα στο κεφάλι μου. Δεν είναι μόνο που τα λέτε έτσι χύμα και τσουβαλάτα χωρίς δεύτερες σκέψεις κι εγώ αγαπώ τους ανθρώπους που ο καθωσπρεπισμός και η σοβαροφάνεια τους έχουν προσπεράσει από καιρό. Ούτε κύριε Μήτσο μου που έχω διαβάσει τα βιβλία σας «Μια σταγόνα Ιστορία» και μου άρεσαν. Είναι κύριε Μήτσο μου που έχετε ολόκληρο το πακέτο. Και γράφετε και μιλάτε και δεν θυμώνετε πολύ σαν τον Πρετεντέρη και δεν κάνετε σαρδάμ σαν την Τρέμη και δεν είστε πολύ ήπιων τόνων ώστε να σας προσπερνούν τα άλλα παιδάκια όπως τον Τσίμα. Κυριε Μήτσο μου εσείς έχετε ολόκληρο το πακέτο και μας το προσφέρετε απλόχερα. Και καλόκαρδος και χωρατατζής και Χανιώτης! Δηλαδή ξέρω ότι εκεί που θα μιλήσουμε σοβαρά, μετά εσείς θα μου πείτε να πάμε για τσικουδιές και καλτσούνια για να αλαφρύνουμε το κλίμα και όλα θα είναι ζάχαρη!!

Γι’ αυτό πέφτω από τα σύννεφα κύριε Μήτσο μου. Γι’ αυτό δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου χαρά μου. Γιατί ποτέ δεν θα φανταζόμουνα ότι κάνετε παρέα με το Στέφανο. Μα δεν τον βλέπετε πως είναι; Αυτός στο σχολείο ήταν το γλειφτρόνι της δασκάλας, ο χαφιές της τάξης, ο τύπος με το λαδωμένο μαλλί και τις μύξες. Εσείς κύριε Μητσο μου ήσασταν χαρά Θεού και τότε. Σαν να σας βλέπω μπροστά μου! Καλοκάγαθος, μέτριος μαθητής, λέγατε τα ανέκδοτά σας και δαγκώνατε την τυρόπιτα της Σπυράκη που καθόταν στο μπροστινό θρανίο. Για να λέμε την αλήθεια χάρη στη Σπυράκη τη βγάζατε λάδι, γιατί το Μαράκι και καλή μαθήτρια ήταν και καλό κορίτσι, Ηρακλείωτισσα βέβαια αλλά όλοι έχουμε κουσούρια!

Πως την πατήσατε έτσι καμάρι του Αποκόρωνα; Πως σας έπιασε κότσο ο χαφιές με το λαδωμένο μαλλί και τη τσίμπλα στο μάτι; Γιατί κύριε Μήτσο μου να σας πω την αμαρτία μου, μια χαρά σοβαρολογούσατε στο απόσπασμα που άκουσα εγώ στο Youtube. Ναι, ναι για να λέμε του στραβού το δίκιο το άκουσα. Ούτε χιούμορ διέκρινα, ούτε αστεία, ούτε ανέκδοτα για Ποντίους και ξανθές. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η Όλγα το είδε σχεδόν όλο αλλά έκοψε το κομμάτι της τσόντας γιατί μόλις είχε φάει και φοβήθηκε μην ανακατευτεί. Επίσης κατάλαβα ότι αν δεν ήταν το στιγμιαίο αυτό καθαυτό αλλά η υπόνοια του με αντάλλαγμα το διορισμό θα το παίζατε. Σωστά δεν τα λέω σταυραετέ μου; Ένα δίκιο δεν το έχω; Εσείς που είστε κιμπάρης δεν θα μου το δώσετε; Και το κακό είναι ότι αυτά εξαρχής τα πίστευε ολόκληρη η Ελλάδα. Από τα Χανιά μέχρι τον Έβρο κι από τη Καστοριά μέχρι τη Ρόδο. Και βρεθήκατε γλυκέ μου εσείς να τα ομολογήσετε όλα αυτά στο συμμαθητή σας που κάθεται στο πρώτο θρανίο, διαβάζει σαν το σπασίκλα αλλά δεν καταφέρνει ούτε τα μισά από εσάς που τουλάχιστον ξοδεύατε την ενέργεια σας στη μπάλα, στους πιτόγυρους και στο Μαράκι που είναι από το Ηράκλειο αλλά όλοι έχουμε κουσούρια, σωστά;

Τελικά σε αυτή τη χώρα δεν μένεις ποτέ από υλικό! Και να θες να Αγίασεις δεν μπορείς. Για άλλη μια φορά υπέκυψα! Χίλια συγγνώμη σας εύχομαι!!

Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Fairytale Gone Bad...

Αυτές τις μέρες είμαι κάπως. Έτσι γενικά κι αόριστα. Ούτε στα πάνω μου, ούτε στα κάτω μου. Ούτε βουνό, ούτε θάλασσα, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. ‘Όλα χλιαρά και η ζωή στον αυτόματο πιλότο μέχρι να βρω το κουράγιο να τραβήξω τα ηνία και πάλι μόνη μου. Μια ευθεία γραμμή η ψυχολογία μου, χωρίς σκαμπανεβάσματα και εξάρσεις. Δεν έχω κουράγιο ούτε να σχολιάσω, ούτε να καυτηριάσω, ούτε να κριτικάρω απολύτως τίποτα.

Τέσσερις μήνες στη blogoσφαιρα κι όμως κουβαλώ μέσα μου ακόμα εκείνη τη χαρά του πρωτάρη. Νιώθω την ίδια έξαψη που ένιωθα την πρώτη φορά που αναρτούσα δειλά- δειλά κείμενο μου. Κρατώ ακόμα εκείνο τον ενθουσιασμό και νιώθω πολύ μεγαλύτερη ευτυχία γιατί ξέρω ότι κάποιοι με έχετε αγκαλιάσει πολύ ζεστά. Και τα γράφω αυτά απόψε, γιατί τώρα μετά από τόσο καιρό είναι η πρώτη φορά που δεν έχω κάτι να μοιραστώ μαζί σας.

Νομίζω ότι αν δεν αγαπούσα τόσο αυτό τον καναπέ δεν θα έγραφα για καιρό. Αλλά τελικά αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του. Γι’ αυτό ακριβώς χαίρομαι που υπάρχει. Γιατί μπορώ εκτός από τις σκέψεις μου να μοιραστώ και τις σιωπές μου. Μπορώ να κάτσω με καφέ και τσιγάρο απλά κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Και ξέρω ότι όλο και κάποιος θα περάσει…

Το παραπάνω τραγούδι το λατρεύω και το αφιερώνω σε όλους όσους έχετε αγαπήσει και αγαπηθεί. Μην προτρέξετε, δεν περναώ χωρισμούς, τσακωμούς και εσωτερικούς οδυρμούς. Περνώ μια δημιουργική φάση ανασυγκρότησης δυνάμεων που μπορεί να λήξει αύριο το πρωί, μπορεί να πάρει και παραπάνω. Δεν χανόμαστε πάντως. Σε καμία περίπτωση.

Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can?t deny
We need to swallow all our pride
And leave *THIS mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad

Θηλυκοί πλανήτες σε σύγχυση

Την ώρα που η χώρα ταρακουνιέται συθέμελα από πολιτικούς, δημοσιογραφικούς και λοιπούς κομήτες, η δική μου κοσμοθεωρία βάλλεται από τον εκτροχιασμό των θηλυκών πλανητών που την περιβάλλουν. Είναι το φαινόμενο «γάμος στα 20 κάτι ψιλά, δεν έχω ρέστα κράτα τα και τα βρίσκουμε» που ενώ εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορη θεωρώντας ότι συμβαίνει σε ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο δεν έχει καμία απολύτως επαφή με το δικό μου, εντούτοις επηρεάζει όλους τους θηλυκούς πλανήτες που μου κρατούν το χέρι και ενίοτε όταν πέφτουν, σκοντάφτω κι εγώ μαζί τους.

Δικές τους γνωστές, (που τις βρίσκουν, δεν ξέρω θα σας γελάσω και δεν το θέλω) στα 23 παντρεύτηκαν, στα 25 απέκτησαν παιδάκι και στα 27 είναι εγκυμονούσες ξανά χτίζοντας λιθαράκι- λιθαράκι την οικογένεια με το station wagon αυτοκίνητο, με το εξοχικό, με τις κάρτες, τα δάνεια, με τη πεθερά και με τα σουτζουκάκια τα σπιτικά. Κι εγώ κρατώ ακόμα τη στάση της 14χρονης μαθήτριας του Γυμνασίου. Σαν και τότε, οι ίδιοι πλανήτες, σε πρωινή κοπάνα συζητούσαμε το κοινωνικό φαινόμενο “sex με το Φώτη στα 15». Τώρα, λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα σε απογευματινή κοπάνα από τρεχάματα ή σε βραδινή κρασοκατάνυξη συζητάμε το κοινωνικό φαινόμενο «γάμος με το Χ - λέγε με και Φώτη δεν θα θιχτώ στα 23»

Ότι ο Φώτης τότε δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα και για να δείξει ότι είναι και πολύ περπατημένος αποστήθιζε το Μax δεν το κάνω θέμα. Δεν τον παίρνει και το ξέρει. Ότι οι συμμαθήτριές μας που επίσης για να το παίξουν γυναίκες έκαναν σεξ με το Φώτη μαθαίνοντας απέξω τη Σούπερ Κατερίνα και ακολουθώντας ένα προς ένα τα βήματα χωρίς να ξέρουν το Χριστό τους είναι αξίωμα. Με ευλάβεια η αποστήθιση, Σαν το Θρησκευτικά. Έτσι και τώρα. Με την ευλογία του παπά, ο Φώτης και η 23χρονη αν και δεν υπάρχει κανένα Max και καμία Σούπερ Κατερίνα για να τους διδάξει πως θα κάνουν τη πρώτη φορά- πρώτο γάμο να μοιάζει με παραμύθι κάνουν το απονενοημένο διάβημα που είναι και της μόδας. Μόνο τα περιοδικά γάμου αγόρασαν. Αυτά που ξοδεύουν 1000 σελίδες για τη πρώτη μέρα του γάμου. Για τη τελετή. Για τη βιτρίνα. Για το κρεμ νυφικό επειδή αυτά στο χρώμα του πάγου θεωρούνται ξεπερασμένα, για τις μπομπονιέρες με την επάργυρη καρδούλα, για τα προσκλητήρια με τα σκαλιστά μονογράμματα. Για τις υπόλοιπες μέρες, νύχτες, χρόνια - μη σου πω γιατί θα σε αγχώσω και δεν το θέλω- που θα ακολουθήσουν σε ποια Σούπερ Κατερίνα θα ανατρέψουν, ποιο Max θα ξεφυλλίσουν; Γιατί στα 15 κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ως παρθενώπες. Στα 23 ως γεροντοκόρες. Κι επειδή η γιαγιά τους έχει πει « ή μικρή καλοπαντρέψου, ή μικρή κάτσε και σκέψου», επιλέγουν αναγκαστικά το πρώτο γιατί για το δεύτερο ούτε λόγος.

Κάθομαι αποσβολωμένη σαν τότε και ακούω τους υπόλοιπους θηλυκούς πλανήτες να σχολιάζουν, να κριτικάρουν και να μπαίνουν με μια μικρή (ευτυχώς) δόση προσμονής στη θέση της νύφης. Ψάχνω που έχω αφήσει τη μαύρη Eastpack μου και τι γυρεύει η δερμάτινη καμηλό τσάντα δίπλα μου. Τα αθλητικά ούτε να τα φτύσω. Από τη τελευταία μέρα του Λυκείου τα πέταξα σε μια γωνιά χωρίς έλεος. Καμαρώνω τις καινούργιες μου μπαλαρίνες. Και ακούω. Σε τέτοια ζητήματα συνήθως άμα δε με ρωτήσουν δε μιλάω. Άμα με ρωτήσουν, κακό του κεφαλιού τους. « Δε θα ήθελες στα 25 να έχεις ένα παιδάκι;» για να τους απαντήσω «Θα ήθελες στα 30 να είσαι χωρισμένη και με παιδάκι;» Δεν είναι ο κανόνας. Ναι, το ξέρω. Αλλά πάντα οι εξαιρέσεις τον επιβεβαιώνουν τον κερατά. Τον κανόνα εννοείται. Κι επειδή το σεξ στα 15 με την άγνοια κινδύνου που το συνοδεύει μπορεί να οδηγήσει σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ο γάμος στα 23 σε τι μπορεί να οδηγήσει και δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι; Γιατί είμαι σίγουρη ότι και τα δύο τους μένουν αξιομνημόνευτα και όχι με τις καλύτερες αναμνήσεις; Άμα μετά πω το παρωχημένο «Στα λεγα εγώ» ποιος θα φταίει; Την Eastpack που την έχω φυλάξει; Οι καινούργιες μου μπαλαρίνες δεν είναι μούρλια; «Το προσκλητήριο σου έπεσε απ’ τα χέρια; Όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν;» Κι όμως!!

Σα γλυκό του κουταλιού...

Αρκεί μια βραδιά. Μια αναπάντεχη συνάντηση και μια αγκαλιά για να γυρίζει ο χρόνος πίσω. Για να ανοίξουν πόρτες από καιρό σφαλιστές, για να ξυπνήσουν συναισθήματα από καιρό κοιμισμένα. Είναι η καταλυτική δύναμη που έχει το παρελθόν να ταρακουνά και να ανατρέπει θεωρίες μέχρι πρότινος δεδομένες. Είναι η αγάπη και η φιλιά που περιπλέκονται αρμονικά, ενώνοντας τις δυνάμεις τους και δίνοντας σε μια σχέση ζωής τη γεύση που έχει το γλυκό του κουταλιού. Το βαζάκι σφραγισμένο κι αφημένο σε ένα ντουλάπι από καιρό. Το άρωμα και η γεύση όμως αναλλοίωτα.

Και ναι είμαι εγώ που έχω πει ότι πόρτες καλά κλειστές πρέπει να μένουν σφαλιστές για να μη χαλά η ανάμνηση, για να μην τσαλακώνεται η εικόνα και να μην αποκαθηλώνεται το είδωλο. Όμως μερικές επιστροφές είναι αναπόφευκτες. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν έφυγαν ποτέ. Γιατί με τα χρόνια έχουν γίνει κομμάτια δικά μας όσο κτητικό κι αν ακούγεται αυτό. Γιατί η πραγματική φιλία δε χάνεται. Δε σβήνει. Μερικοί πλανήτες είναι γεννημένοι για να συμβαδίζουν μαζί μας έστω κι αν δε μας κρατάνε πάντα το χέρι. Έτσι κι αυτός. Ένας πλανήτης αρκετά κοντινός κι αγαπημένος εμφανίστηκε από το πουθενά και γύρισε τη μηχανή του χρόνου πίσω. Τέσσερα χρόνια πριν και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η ιδία μάρκα τσιγάρων, το ίδιο στραπατσαρισμένο πακέτο, το ίδιο βλέμμα, το ίδιο δικό μας τραγούδι να ακούγεται και ένα τηλεφώνημα στις 5 τα ξημερώματα μετά. Σαν άλλοτε. Σαν τότε. Η αγκαλιά και το φιλί στο τέλος μοιράζουν το κενό; Σβήνουν τα λάθη; Γυρίζουν το χρόνο; Δεν ξέρω. Ούτε και σεις. Πιστέψτε με.

Γκρίνια, συνάχι και απονενοημένα διαβήματα!!

Αυτές οι μέρες κουβαλάνε πάνω τους τόση κούραση, τόση καταρροή (συγγνώμη, μύξα ήθελα να πω), τόσο διάβασμα και τόσο κρύο που αυτή η δοσολογία με έχει τσακίσει. Με έχει γονατίσει. Σαν κομπλεξικός τύπος, ο Γενάρης έχει τη γεύση του μπαγιάτικου μελομακάρονου και τη μυρωδιά της γκρίνιας. Εκδικείται για τις κρεπάλες των γιορτών και αισθάνομαι ότι καθημερινά με σηκώνει για μάθημα στο πίνακα. Μα πότε θα χτυπήσει το κουδούνι επιτέλους; Έχει κατσικωθεί κι αυτός και ο χειμώνας και το συνάχι και δε λένε να φύγουν.

Γύρω μου όλοι έχουν γρίπες, ιώσεις, συνάχια, βήχα. Στο σπίτι μετά τις 12 αρχίζει η συμφωνική της Βιέννης. Βήχουμε, φυσάμε, βήχουμε, φυσάμε, φυσάμε και βήχουμε. Το ρεσιτάλ λήγει κατά τις 5 όπου έχουμε αποκάμει εξαντλημένοι μέχρι τις 7 που σηκωνόμαστε και μαζεύουμε τα κομμάτια μας για τις δουλειές του ο καθένας. Παντού εν τω μεταξύ το θέμα συζήτησης είναι οι γρίπες και ο Ζαχόπουλος. Και τα δύο σε μεγάλες δόσεις μπορούν να σε ξεκάνουν. Και τα δύο ένα βήμα πριν από τη καταστροφή μας έχουν φέρει. Ένα βήμα πριν από το απονενοημένο διάβημα. Που ένας το ξεστόμισε, 100 το κόλλησαν. Σαν τη γρίπη. Σαν τη χαρά του αρρώστου. Φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, δίνουμε και παίρνουμε μικρόβια, βήχουμε και φυσάμε όλοι μαζί. Όμορφα και νοικοκυρεμένα.

Όπως όμορφα και νοικοκυρεμένα, αξιωματική αντιπολίτευση εδώ και κάποιους μήνες έχει γίνει ο Λαος του 3,7%. Αν το δελτίο δεν παίξει γραπτή ανακοίνωση επί παντός επιστητού του Συναγερμού «Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και δηλώσεις του εθνάρχη δε γίνεται. Κάθε φορά με πιάνει ένα άγχος ότι θα απλώσει το χέρι σε μένα που κοιτώ σαν αποσβολωμένο ον και θα με ρωτήσει αν πήγα εκκλησία. Αν κοινώνησα. Αν φίλησα το χέρι του παπά. Τι να του πω; Ότι έχω να κοινωνήσω από τα 7 μου; Ότι το χέρι του παπά η μαμά δεν με άφησε ποτέ να το φιλήσω γιατί έχει μικρόβια; Πώς να τα ξεστομίσω αυτά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε;

Και ετοιμάζεται η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Αυτό το άκουσες; Το έμαθες; Γιατί εμένα τυχαία το πήρε το αυτί μου ως τελευταία είδηση πριν από τα αθλητικά και αύριο παίζει ο γαύρος με τους βάζελους οπότε είχα την ένταση στη διαπασών. Κι εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι, αυτή η ρημάδα η ιστορία τίποτα δεν τους έχει διδάξει πια; Αφήνουν το στέγαστρο για να στήσουν αλλού το τσαρδί τους; Θεωρούν τους εαυτούς τους πιο έξυπνους από Τσοβόλα, Μάνο με σήμα τον ταύρο γιατί οι Καταλανοί είναι αδέρφια μας, Παπαθεμελή, Σαμαρά, Αβραμόπουλο, Κέλλυ Κελεκίδου που έφυγε από το πλευρό του Κουρκούλη και είδαμε πόσο κόσμο μαζεύει φέτος στο Ρομέο; Η πιθανότητα να την πατήσουν δεν τους περνά από το μυαλό; Να τους πάρει το τσαρδί ο αέρας; Να φυσήξει και να πουντιάσουν; Τόσες ιώσεις κυκλοφορούν. Απορίες εκφράζω, δεν ξέρω κιόλας, μπορεί το συνάχι να έχει μπλοκάρει τη σκέψη, όπως επίσης και το κουτόχορτο που μας ταΐζουν όλες αυτές τις μέρες.

Επιπλέον μου κάνει πλάκα ο Θεός και αυτές τις μέρες είμαι μέσα στο κρύο και ρε γαμώτο, δεν πουλάω χαρτομάντηλα στα φανάρια, ούτε κουλούρια, ούτε καθαρίζω τζάμια αλλά παρ’ όλα αυτά το 7ωρο το κλείνω έξω στον καθαρό αέρα. Περνάνε οι περαστικοί και με λυπούνται! Βλέπω τον οίκτο στα μάτια τους. Τελικά μούφα Cinderella είμαι. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα έπρεπε να βάλω ως ψευδώνυμο και θα ήμουν αν μη τοι άλλω προφητική.

Βέβαια το πιο σημαντικό το άφησα για το τέλος. Ο Σαρκοζί θα το πάρει το κορίτσι. Θα το πάρει, δεν θα το παιδέψει. Και πολύ χάρηκα. Άντε σειρά σε μας τις λεύτερες!

Υ.Γ Τελικά το παιδί ήταν του Πασχάλη. Πάνε δυό – τρεις μέρες που το έμαθα κι εγώ. Άσε με στο γράφω και τρέμω ολόκληρη. Σύγχυση που την πήρα κι εγώ κι η Καραβάτου κι ο Παπανώτας και η Ξανθιά του ALTER και η θεία η Φρόσω που με πήρε τηλέφωνο γιατί στα νιάτα της άκουγε Πασχάλη αλλά δεν ήξερε ότι τραγουδάει ακόμα και μου ζήτησε να πάμε να τον ακούσουμε γιατί οι κλασσικές αξίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Και βάφουν το μαλλί στο χρώμα του εβένου συμπλήρωσα εγώ αλλά η θεία η Φρόσω δεν με άκουσε. Ευτυχώς είχε ξεχάσει το ακουστικό της.

Blogoπαίγνιδο

Σειρά για ακόμα ένα blogοπαίγνιδο, αυτή τη φορά μετά από πρόσκληση τουΤζονάκου ώστε να ονοματίσω και να εξηγήσω περιεκτικά (5 γραμμές αρκούν; Γιατί φοβάμαι ότι θα βγω εκτός θέματος, πλατειάζοντας; Με επιείκεια τη βαθμολόγηση παρακαλώ κι ελπίζω να υπάρξει επαναληπτική εξέταση εάν με κόψετε τώρα!) τα επτά πράγματα που πάντα κουβαλάω μαζί μου και με ορίζουν. Η κατάταξη κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Τα άϋλα πρώτα και πάνω από όλα είναι οι αφετηρίες μου, οι πυξίδες της ζωής μου, το σημείο εκκίνησης από το οποίο πάντα ξεκινώ και στο οποίο πάντα καταλήγω.

Είναι οι δικοί μου άνθρωποι λοιπόν. Η οικογένεια μου, οι παρέες μου και όλοι όσοι βρίσκονται κοντά μου και σιχαίνομαι να τους βάλω ταμπέλες αλλά είναι κομμάτια της ζωής μου, ψηφίδες της ψυχής μου, αναντικατάστατες και ξεχωριστές. Αν και ενίοτε χρησιμοποιώ ταμπέλες, βαθιά μέσα μου κανένας από τους πλανήτες που με περιβάλλουν και σε πείσμα της βαρύτητας δεν βρίσκονται σε τροχιά ελλειπτική αλλά ταυτόσημη, δεν έχει ξεχωριστό τίτλο παρά μονάχα ξεχωριστή θέση. Είναι αυτοί που κινούμαστε μαζί, που μοιραζόμαστε στιγμές ζώντας μαζί το σήμερα και χτίζοντας τις αναμνήσεις του αύριο. (Και ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, σιχαίνομαι που αυτό, ορισμένοι πλανήτες θα μπείτε και θα το διαβάσετε!)

Η ηθική μου, η αξιοπρέπεια μου και η συνείδηση μου. Πολύ πριν από μένα η Πρωτοψάλτη σε ένα στίχο είχε περικλείσει ολόκληρη την αλήθεια γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Το ρολόι μου. Νομίζω ότι χωρίς αυτό δεν μπορώ να κινηθώ, χάνω την αίσθηση του χρόνου και αισθάνομαι πραγματικά γυμνή. Κάθε ρολόι μάλιστα έχει για μένα συναισθηματική αξία καθώς όλα μου θυμίζουν στιγμές, μικρές που νιώθω ότι έχουν εγκλωβιστεί μέσα στο κουτάκι αγοράς του εκάστοτε ρολογιού. Ένα δώρο των γονιών, την ημέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων εκείνο τον Αύγουστο τέσσερα χρόνια πριν, ένα άλλο αγορασμένο στη Βιέννη κάποια χιονισμένα Χριστούγεννα κι άλλο ένα δώρο φετινό και λατρεμένο.

Ο υπολογιστής. Είμαι εθισμένη. Το παραδέχομαι. Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν αλλά ζω καλύτερα με αυτόν και βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι είναι η δωρεάν ψυχοθεραπεία που ο Θεός μου έχει στείλει ξέροντας πόσο τρελή είμαι. Και είναι φορές που φοβάμαι ότι μετά το 16χρονο που κλείστηκε για αποτοξίνωση από τους υπολογιστές, έρχεται η σειρά μου!

Κινητό, κλειδιά, δίπλωμα και τσίχλες πρέπει να υπάρχουν απαραιτήτως μέσα στην τσάντα πριν κλείσω την πόρτα του σπιτιού. Νομίζω ότι η τσάντα μου δεν έχει ποτέ κουβαλήσει γυναικεία μυστικά και ντοκουμέντα. Λίμες, καθρεφτάκια, καλλυντικά, είναι απλά άγνωστες λέξεις στο περιεχόμενο της.

Το αυτοκίνητο μου. Λατρεύω τις αυτοκινητάδες, τις βραδινές περιπλανήσεις, τις τσάρκες, τα ξημερώματα όπου η κίνηση είναι λιγοστή. Δεν είναι υπερβολή αλλά η οδήγηση μου παίρνει όλο το στρες. Είναι η καθημερινή μου συνήθεια που έχει γίνει λατρεία. Είναι οι κατάδικές μου ώρες όπου βάζω σε μια τάξη τις σκέψεις μου, τα ζητήματα μου, σκέφτομαι και «γράφω» νοερά. «Ταξιδεύω» οδηγώντας και για να μην παρεξηγηθώ εκτονώνομαι κιόλας. Κλασσική Ελληνίδα οδηγός δεν θέλει και μεγάλη φαντασία το βίτσιο μου.

Η μουσική. Έτσι απλά και παντού. Δεν είμαι η πρώτη αλλά από τους πρωτοπόρους σίγουρα που έχουν παρακολουθήσει μαθηματικά σε αμφιθέατρο με ψείρες ακουστικά στα αυτιά, περνώντας το μάθημα με την πρώτη!

Τζονάκο μου, δεν ξέρω κατά πόσο ανταποκρίθηκα σε αυτό που ζητούσες, εγώ πάντως μέσα από αυτό το παιχνίδι άνοιξα ένα μικρό παραθυράκι της πραγματικής ζωής της Cinderella, δείχνοντας πτυχές καθημερινές, απλές, ανθρώπινες. Το ίδιο λοιπόν καλώ να κάνουν η Δηιάνειρα, ο Ndn, ο Donald και η Θαλασσινή Ματιά.

Ο ακατούρητος πρώτος το λίθο μπαλέτο

Και να που η ζωή αλλού μας πάει κι αλλού ο δρόμος μας τραβάει. Άλλα είχα σκοπό να γράψω και άλλα τελικά θα γράψω. Αφορμή στάθηκε ένα πόστ σε ένα blog. Η αρχική σκέψη ήταν να απαντήσω εκεί μετά το μπάνιο μου. Τι το ήθελα; Μετά το μπάνιο είχα γράψει ολόκληρο σεντόνι οπότε αποφάσισα να τα πω και να ξεθυμάνω στο δικό μου σαλόνι, στο δικό μου καναπέ.

Το ζήτημα είναι ο Αλέξης που δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις αλλά πίσω από τον Αλέκο και ετοιμάζεται να πάρει τα ηνία του Σύριζα στα χέρια του. Ο Αλέξης που ακόμα δεν τον είδαμε, ακόμα δεν τον ακούσαμε και τον στήσαμε σε μια γωνιά κι ήταν τέσσερις φαντάροι. Ο Αλέξης του οποίου δικηγόρος δεν είμαι και βαριέμαι απίστευτα να υπερασπιστώ. Ο Αλέξης του οποίου το πρόγραμμα ακόμα δεν ακούσαμε, ή για να είμαστε ακριβείς δεν ψάξαμε να διαβάσουμε αλλά έχουμε την «καλή» κουβέντα στο στόμα. Είναι η πάγια τακτική όταν νέοι άνθρωποι έχουν μεράκι και λόξα να ασχοληθούν με την πολιτική εμείς, να τους πετροβολούμε. Την ώρα που άλλοι πολιτικοί βγαίνουν από το στίβο της πολιτικής όχι με δική τους πρωτοβουλία αλλά μετά από τράβηγμα των θεατών από το στάδιο όπως οι Τσοχατζόπουλοι και οι Μαριέττες- μαριονέττες κάθε τι νέο εμείς το κοιτάμε στραβά. Είναι αυτό το κόμπλεξ που μας διέπει ότι αν ο πολιτικός δεν έχει επίθετο στις πλάτες του και την ηλικία του παππού μας δεν γίνεται να μας εκπροσωπήσει. Είναι η νοοτροπία που διέπει κάθε κομπλεξικό για τον απέναντι του που ο Θεός τον έχει προικίσει λιγάκι παραπάνω. «Δεν είναι δυνατόν να είναι και όμορφη και έξυπνη κάποιο κουσούρι θα έχει.» Όχι φίλε δεν έχει, εσύ είσαι κομπλεξικός και στο λέω εγώ η Λεμονιά με τα χίλια προξενιά.

Κι επειδή ο αντίλογος είναι τόσο προβλέψιμος και επειδή πολλοί θα πουν ότι μια διαδοχή στημένη και προμελετημένη ζούμε εγώ δεν θα διαφωνήσω. Δεν θα πω ότι ο Αλέξης δεν πουλάει. Δεν θα πω ότι ο Αλέξης δεν είναι και μια επικοινωνιακή επιλογή. Θα πω όμως ότι ο Σύριζα είναι ένα κόμμα και όχι μια λέσχη όπως τον είχε χαρακτηρίσει η Ζέτα Μακρή- που είδαμε που βρέθηκε, Βολιώτες σας έχω πει πόσο σας λατρεύω ε; Γιατί δεν τρώτε κουτόχορτο - που ενδιαφέρεται για την επιβίωση του και την πολιτική του συνέχεια. Και θα ήταν βλακώδες τη στιγμή που ο Αλέξης έφερε διεκδικώντας το Δήμο Αθηναίων ποσοστό υπερδιπλάσιο από τα ποσοστά του κινήματος στις τελευταίες εκλογές να μην τον αξιοποιούσαν. Και εδώ που τα λέμε το πρόβλημα δεν είναι ο Αλέξης. Ο κάθε νέος Αλέξης από όποιο πολιτικό χώρο κι αν προέρχεται. Που έχει φρέσκες ιδέες, που δεν μιλάει πολιτικάντικα, που δεν φοράει μπλε γραβάτα, λευκό πουκάμισο και σκούρο κουστούμι. Το πρόβλημα είναι που το παράλογο έχει μπει από το παράθυρο και έχει θρονιαστεί στις ζωές μας. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ το νινί σέρνει καράβι κυριολεκτικά αλλά βαρκούλες αρμενίζουν. Το πρόβλημα είναι το ασφαλιστικό που σαν βόμβα θα σκάσει μπροστά μας σύντομα αλλά εμείς ζαβλακωμένοι από την τσόντα που εδώ και μέρες παρακολουθούμε του πρώην καθηγητή (που μέχρι πρότινος δίδασκε σε σχολείο για να μην ξεχνιόμαστε) με την 35χρονη που δεν έχει όνομα και επώνυμο αλλά πολλά τετραγωνάκια στο πρόσωπο γιατί δεν είμαστε και κανίβαλοι να το στιγματίσουμε το κορίτσι, δεν θα μπορέσουμε καν να το χαιρετήσουμε, να το καλωσορίσουμε και απλά θα το λουστούμε. Αυτή λοιπόν είναι η εξουσία. Τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι. Γιατί τη συνουσία τη μυστική της διαφθοράς μας πολλοί πριν από μας αυτοί που την έγραψαν τη βαρέθηκαν και ναι, οι Πυξ λάξ έχουν διαλυθεί εδώ και καιρό. Τώρα αν κάποιοι εξακολουθούν να είναι για κλωτσιές και μπουνιές είναι ένα άλλο ζήτημα.

Καλή μας Χρονιά!!

Έχοντας ακόμα το στρας και τη παγιέτα επάνω μου, έχοντας ακόμα αυτό το γλαρό βλέμμα του ξενυχτιού, το φούσκωμα του φαγητού και τη βεβαιότητα πως στις φλέβες μου η αναλογία αίματος και αλκοόλ βγάζει νικητή πανηγυρικά το δεύτερο γύρισα. Γύρισα, καλώς σας βρήκα, με το δεξί μπαίνω στο σαλόνι, πετώ και τις αποσκευές στο πλάι, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έναν καφέ θα τον ψήσω.

Τελικά είναι μεγάλος μύθος ότι τα πιο ανθεκτικά όντα είναι οι κατσαρίδες. Παραμύθι. Οι Έλληνες είναι. Όχι γενικά και αόριστα το ανθρώπινο γένος αλλά η δική μας φυλή. Που σε κάθε γιορτή και πανηγύρι ξυπνά μέσα της το σύνδρομο της κατοχής και τρώει τόσο ώστε να έχει αποθέματα όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Και πίνει λες και η μπόμπα ουίσκι που της προσφέρεται είναι το νέκταρ το εκλεκτό. Και ξενυχτάει, γιατί η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι της. Και για να μην παρεξηγηθώ, μια από τα ίδια κι εγώ. Έφαγα, ήπια και ξενύχτισα γιατί δύο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα. Και τώρα που σας γράφω, έχω την εικόνα παίκτη ριάλιτι που κυκλοφορούσε με το γυαλί ηλίου μέσα στο παιχνίδι θυμάστε; Και αυτό δεν με τιμά καθόλου. Μα καθόλου όμως! Τι αηδία κι αυτή, ευτυχώς πάει πέρασε και φέτος το ηρωικό 2008 μπήκε χωρίς κανέναν τελικό ριάλιτι, αχ σ’ ευχαριστώ Παναγία μου, δεν ξέρεις πως το περίμενα αυτό. Του χρόνου αν με ακούς κάνε να μην κυκλοφορεί κι ο Μικρόυτσικος.

Έχω να κοιμηθώ περί τις 48 ώρες γιατί ποιος κοιμάται τη βραδιά της αλλαγής του χρόνου; Κανείς. Ποιος κοιμάται την επομένη στο καράβι; Όλοι. Όλοι εκτός από μένα. Στους καναπέδες, στο πάτωμα, στις σκάλες, στις καμπίνες, παντού. Κι εγώ περιφέρομαι σαν την τρελή και περιμένω να δέσει το ρημάδι, να ζήσω τον πανικό και να με ξεβράσει το ρεύμα των αγουροξυπνημένων ταξιδιωτών στην προβλήτα. Γιατί αυτοί έχουν κοιμηθεί κι έτσι από τη νύστα και τη θολούρα είναι ανυπόμονοι. Εγώ τόσες ώρες περίμενα, μια πάνω μια κάτω, δε βαριέσαι δεν χάθηκε ο κόσμος! Και έτσι όλα γύρω μου γυρίζουν και με ζαλίζουν.

Καλώς σας βρήκα λοιπόν! Καλή χρονιά να έχουμε. Αχ ευχή και κατάρα σας δίνω μην τη φορτώσουμε τη ρουφιάνα, ακόμα δεν μπήκε με υπερβολικές προσδοκίες. Ας μην περιμένουμε όλα όσα δεν έγιναν την τελευταία πενταετία μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2008. Ας αφήσουμε κάτι για το επόμενο. Γιατί κατά τον Λεφάκη που βγήκε στη Λαμπίρη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι Παρθένοι, οι Αιγόκεροι και οι Ταύροι θα προκόψουν φέτος. Οι υπόλοιποι ας περιμένουμε από του χρόνου και για όλους κάτι θα βρεθεί. Αχ μην σπρώχνετε, μην σπρώχνεστε, όλοι θα φιληθούμε και στην τελική όσο χασίσι βρέθηκε στα Ζωνιανά εφέτος, τόσα καλά σας εύχομαι για το καινούργιο έτος!
Καλή μας χρονιά, με τρέλα και υπομονή…

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι "χειροποίητη". Μέσα στη βροχή μια τρελή, χωρίς ομπρέλα τράβηξε με το κινητό το δέντρο της Αγοράς των Χανίων. Πείτε μια καλή κουβέντα!!

Καλές Γιορτές!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!

Της Ποπάρας το κάγκελο

Ντυμένη, στολισμένη, Σάββατο βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, Σταδίου και Βουκουρεστίου να περιμένω την κολλητή μου να πάμε θέατρο γιατί ο άρτος και το θέαμα είναι η θεία κοινωνία αυτού του λαού σε αυτή τη χώρα.

Ντυμένη, στολισμένη, Σάββατο βράδυ και το κέντρο κλειστό, από την πορεία της Χρυσής Αυγής. Ο φασισμός με πατριωτική παραλλαγή έτσι για ξεκάρφωμα να περνά μπροστά από τα μάτια μου με ελληνικές σημαίες και φασιστικά σύμβολα, ξεπατικοτούρες της ναζιστικής σημαίας και να απειλεί ότι θα πάρουμε τα Σκόπια και όλη τη Μακεδονία.

Ντυμένη, στολισμένη, Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πρωτεύουσας, στην αρχή της καινούργιας χιλιετίας όπου η μόρφωση και η πληροφόρηση τουλάχιστον σε αυτή τη χώρα είναι προϊόν πολλών και η άγνοια δεν είναι δικαιολογία. Και η λήθη δεν καταργεί τα πάσης φύσεως εγκλήματα. Και ο χρόνος δεν σβήνει τις μνήμες.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας να μου φωνάζουν σε μένα που έβλεπα την πορεία, να πάω μαζί τους για τη Μακεδονία. Γιατί αυτοί είναι πιο Έλληνες. Αυτοί είναι πιο πατριώτες. Αυτοί μπορούν στο ίδιο χέρι να κρατούν τα σύμβολα του φασισμού και του ελληνισμού και να προχωράνε με ψηλά το κεφάλι. Αυτοί στο δρόμο κι εγώ στο πεζοδρόμιο ντυμένη και στολισμένη. Ένα βήμα μας χώριζε. Ένα τίποτα. Ένα ιδεολογικό και πολιτικό χάσμα. Μονάχα. Γιατί εγώ δεν είμαι σαν αυτούς. Αυτοί είναι πατριώτες και ο αρχηγός τους τον τελευταίο καιρό είναι μια από τις μεγαλύτερες τv περσόνες. Δελτίο δεν βγαίνει χωρίς τη φάτσα του, τη γνώμη του, την εθνικιστική του κορώνα. Κι εγώ ανίκανη να αντιδράσω γιατί δημοκρατία έχουμε, ελευθερία του λόγου αναμφισβήτητα, κλείνω τα αυτιά μου για να μην ακούω, κλείνω με το χέρι μου το στόμα να μην λερώσω το χαλί. Ότι αυτή η ελευθερία του λόγου, αυτή η δημοκρατία έχει ως χρώμα το κόκκινο, αυτό της θυσίας ποιος το προσέχει; Μην ακουμπάς! Λογικά θα πρέπει να έχει στεγνώσει αλλά για καλό και για κακό στρώσε μια εφημερίδα πριν κάτσεις πάνω της.

Οι μπλε κόκκοι της πολιτικής την προηγούμενη εβδομάδα έχασαν ένα παλικάρι στις γυμναστικές επιδείξεις του Στρατού και άφησαν ανενόχλητους τους Τούρκους να κάνουν την καλή πράξη της ημέρας περισυλλέγοντας τον νεκρό πιλότο από τις Σποράδες. Γιατί και το καλοκαίρι ένας Ηλιάκης χάθηκε πάνω από τη Κάρπαθο. Οι πράσινοι κόκκοι σίγουρα θα το θυμούνται γιατί έβαλαν και τον αδερφό του τιμής ένεκεν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Αυτό που δεν θα θυμούνται όμως οι πράσινοι κόκκοι είναι το περιστατικό των Ιμίων, τον Οτσαλάν, τους S300. Γιατί ζούμε στη χώρα με την ασθενέστερη μνήμη (κλεμμένη η ατάκα). Κι έτσι ποιος χέστηκε; Το εορταστικό ωράριο ισχύει ή τσάμπα θα πάρω τους δρόμους; Τι ώρα κλείνουν; Τι ώρα ανοίγουν τα μαγαζιά; Θα βρω να παρκάρω;

Η συνταγή της απαξίωσης είναι πολύ εύκολη για μας τους υπολοίπους. Που κρίνουμε άκριτα και θα πρέπει να κριθούμε κάποια στιγμή. Να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Να κοιταχτούμε και στο καθρέφτη. Να φτυστούμε για να μην βασκαθούμε. Γιατί είμαστε τρελές μούρες. Από τη μία αφήνουμε τους εθνικόφρονες να κρατάνε τα σύμβολα του φασισμού και του ελληνισμού στο ίδιο χέρι, να το παίζουνε πατριώτες ενώ από την άλλη ψηφίζουμε κάποιους άλλους που δεν μπορούν να πράξουν ούτε τα αυτονόητα κι ας ζητούν με περισσό θράσος την λαϊκή εντολή και μάλιστα ξεκάθαρη αλλιώς θα συγχυστούν και θα μας καταραστούν να μην ξαναπιάσει η κεραία μας ποτέ εκπομπή του εθνοπατέρα Λιακόπουλου.

Φορώντας τον μασαζοκορσέ του χρόνου, αυτόν που τον φοράς και ξεχνάς εμείς είμαστε αυτοί που ανοίξαμε το καπάκι της λεκάνης που λέγεται πολιτική ώστε να μπουν όλοι αυτοί μέσα στη χαβούζα. Εμείς που ψηφίζουμε. Αυτοί που δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν ξέρουν καν να δένουν τα κορδόνια τους κι έτσι κάθε βράδυ στις ειδήσεις των 8 η συσσωρεμένη αγανάκτηση κάποια στιγμή θα κάνει το μπαμ και θα γίνει της Ποπάρας το κάγκελο. Την Ποπάρα την έχει δει ποτέ κανείς; Ξέρουμε ότι το κάγκελο της θα φέρει σίγουρα αποτελέσματα ή τσάμπα ο κρότος, τσάμπα η ελπίδα; Γιατί πολεμικά αεροπλάνα πέφτουν, παλικάρια σκοτώνονται, η χώρα ξεφτιλίζεται καθημερινά και περιφέρεται σαν την εκδιδόμενη σε δρόμους και πεζοδρόμια αλλά ο λιγότερο πατριώτης περιμένει με τη ρόμπα και τις παντόφλες πότε θα πάει 11 να πέσει να κοιμηθεί έχοντας το άγχος για το διορισμό του παιδιού στο δημόσιο. Ο πατριώτης βαράει τατουάζ με τη σβάστικα στο μπράτσο. Γιατί αυτός τη χώρα την πονάει. Την αγαπάει. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Δύο κόσμοι. Δύο φυλές, δύο μέτρα, δύο σταθμά, Ελληνάρες και οι δύο.

Ντυμένη, στολισμένη, Σάββατο βράδυ ήθελα αν μπορούσα εκείνη την ώρα να πατήσω με το τακούνι μου το καζανάκι της πολιτικής και να τους τραβήξει όλους η μαμούτα. Να μείνει η λεκάνη καθαρή. Δεν είμαι πατριώτισσα εγώ. Μια καθαρίστρια είμαι. Και το χάσμα τεράστιο, αγεφύρωτο, σε νησίδες στεκόμαστε από τη μια οι πατριώτες με του χαμαιλέοντα την αμφίεση και τον αγκυλωτό σταυρό στο μπράτσο , από την άλλη οι πράσινοι και μπλε κόκκοι με μνήμη χρυσόψαρου, από την άλλη εγώ. Μόνη μου. Και η νησίδα παραείναι στενή. Ένα βήμα και βούλιαξα.. Ένα ρημάδι βήμα και θα βρεθώ στα νερά των υπονόμων. Κι από πάνω με απόχες οι πατριώτες και οι πολύχρωμοι κόκκοι να προσπαθούν να με σώσουν. Σκατά.

Lego

Βαριόμουν. Δεν έκανε βαρεμάρα, εγώ βαριόμουν. Δεν έφταιγε η καθηγήτρια, ούτε το μάθημα. Εγώ δεν μπορούσα να συγκεντρώσω τη σκέψη μου και να παρακολουθήσω. Άκουγα στο περίπου αυτά που έλεγε και χάραζα τη λάκα του θρανίου με το μηχανικό μολύβι ζωγραφίζοντας κουτάκια. Κουτάκια, κουτάκια, μυριάδες κουτάκια. Μικρά, μεγάλα, τετράγωνα, παραλληλεπίπεδα. Εκείνη μιλούσε για οργάνωση επιχειρήσεων και εγώ ζωγράφιζα κουτάκια σαν τα τουβλάκια της lego. Εκείνη μας μιλούσε για οργανογράμματα αλλά εγώ δεν άκουγα ούτε τα μισά, σχεδίαζα κουτάκια lego, σαν αυτά με τα οποία έπαιζα μικρή.

Την ερώτηση όμως την άκουσα. Έσκασε μπροστά μου, έριξε το μηχανικό από τα χέρια μου, με ανάγκασε να σηκώσω το βλέμμα. «Τα προλάβατε τα lego εσείς; Έχετε παίξει με αυτά; Ξέρετε τι είναι;» Πως προέκυψε η ερώτηση αυτή; Πως τέθηκε μέσα στην αίθουσα; Δεν μπορεί, θα παράκουσα. Κι εκεί που πάω να ξαναπιάσω το μολύβι και να συνεχίσω το θεάρεστο έργο μου με τη βεβαιότητα ότι αποκλείεται να είπε αυτό που νόμιζα η καθηγήτρια συνεχίζει «Πρέπει να είστε η τελευταία γενιά που έπαιξε με lego. O γιος μου δεν ξέρει καν τι είναι» κι εκεί μένω αποσβολωμένη. Ανίκανη να πω το οτιδήποτε.

Τα lego ήταν από τα λατρεμένα μου παιχνίδια. Είχα ένα κόκκινο κουβά γεμάτο με αυτά τα πολύχρωμα τουβλάκια και ένιωθα η πιο πλούσια πιτσιρίκα στο κόσμο. Ήταν η περιουσία μου. Το κουτί που μόλις άνοιγα ξεχυνόταν η φαντασία μου. Κατασκευές ολόκληρες, μερόνυχτα στημένες στο χαλί και τα τουβλάκια να τρυπώνουν παντού, κάτω από τα κρεβάτια, κάτω από τους καναπέδες, κάτω, μέσα, εδώ, εκεί, παντού. Κι εγώ έχτιζα, γκρέμιζα, σκόρπαγα και τα άφηνα όλα στο χαλί. Λάφυρο της φαντασίας μου. Δώρο στη μαμά και στο μπαμπά, η βραδινή τους γυμναστική, να ξετρυπώσουν, να μαζέψουν, να φυλάξουν τα πολύχρωμα τουβλάκια. Κυρία μήπως βαριέστε κάθε βραδύ να μαζεύετε τα μικρά τουβλάκια; Κι εκείνα τα σπίτια που έφτιαχνα, εκείνα τα πολύχρωμα κιτσάτα σπιτάκια ήταν η παιδική πλύση εγκεφάλου του μπαμπά για να αγαπήσω κι εγώ το επάγγελμα του. Μωρό, πρώτα έμαθα να κρατάω ευθεία τη μετροταινία και μετά είπα ολοκληρωμένες κουβεντούλες.

Δεν υπάρχουν lego; Κρυφτό το παιδί σας κυρία παίζει; Ποδήλατο ξέρει να κάνει; Κυρία, το πιτσιρίκι σας έχει γυρίσει ποτέ με λασπωμένα γόνατα, γδαρμένους αγκώνες και με ένα χαμόγελο ως παράσημο στο πρόσωπο; Τελικά η ψαλίδα του χάσματος των γενεών μήπως έχει ανοίξει απελπιστικά; Γιατί νιώθω ότι μόλις πέρασα εγώ κάτω από την πόρτα, αυτή έκλεισε ερμητικά, εγκλωβίζοντας όλους τους επόμενους μέσα σε ένα δωμάτιο με ηλεκτρονικά, με κονσόλες, με υπολογιστές και χωρίς lego; Μα χωρίς lego; Και να, τώρα θα κατέβω στην αποθήκη να ψάξω εκείνο το κόκκινο κουβαδάκι που ήταν γεμάτο τουβλάκια. Κάπου θα είναι φυλαγμένο δεν μπορεί. Μήπως κυρία, να ανοίγατε κομμάτι την πόρτα που λέγαμε να μπει φρέσκος αέρας στο δωμάτιο του παιδιού, που είναι γεμάτο με ηλεκτρονικά, κονσόλες, υπολογιστές; Μήπως την επόμενη βδομάδα κι εφόσον το βρω να σας φέρω το κουβαδάκι μου δώρο στον πιτσιρικά σας;

Η Cinderella είναι λέρα!

Μετά από πρόσκληση της Βιργινίας, που είναι η προσωπική μου γιατρός και στο γιατρό δεν λέμε ποτέ όχι, παίρνω κι εγώ μέρος στο blogoπαίχνιδο με το avatar. Κι επειδή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά μια ιστορία θα σας πω, οπότε βολευτείτε στον καναπέ, ανάψτε τσιγάρο και χαλαρώστε.

Ως πιτσιρίκα δεν έβλεπα παιδικά. Τα βαριόμουνα. Δεν με συγκινούσαν και απορούσα πως τα υπόλοιπα παιδάκια ξυπνούσαν από τις 7 τα Σαββατοκύριακα για να δουν κόμικς στην τηλεόραση. Δεν το είχα κάνει ποτέ. Ποτέ όμως και μου φαινόταν αδιανόητο. Τα μόνα παιδικά που με συγκινούσαν ήταν τα στρουμφάκια. Πρόσφατα ένας φίλος μου εξήγησε ότι τα στρουμφάκια είναι μικρογραφία της κομμουνιστικής κοινωνίας με εμφανή τον καταμερισμό της εργασίας για όλους όπου ο Δρακουμέλ αποτελεί το καπιταλιστικό σύστημα που θέλει να βλάψει τα γαλάζια ανθρωπάκια. Αμέσως ενθουσιάστηκα γιατί το μαρξισμό τον έχω μέσα μου και κυρίως γιατί από τα γεννοφάσκια μου είχα μια λανθάνουσα πολιτική κλίση που ως παιδικό ένστικτο με οδήγησε να βλέπω στρουμφάκια και να σιχαίνομαι τα χελωνονιτζάκια, τους παουερ ραντζερς και λοιπές σαχλαμάρες. Βέβαια ο συλλογισμός μου κάπου χωλαίνει αν βάλουμε την παράμετρο της Barbie που λάτρευα αλλά δεν βαριέσαι, κοριτσάκι ήμουν και ήθελα να είμαι ξανθιά.
Φτιάχνοντας το blog είχα στο μυαλό μου το σαλόνι., τους καναπέδες, την μεγάλη μπαλκονόπορτα που βλέπει θάλασσα. Όλα τα είχα σκεφτεί, όλα τα είχα προβλέψει. Μόνο όνομα δεν είχα σκεφτεί. Το κουτάκι εκεί μπροστά μου κενό, να με κοιτά, να το κοιτώ και πάλι να με κοιτά και στο μυαλό μου το απέραντο κενό. Εκεί αποφάσισα να αυτοσαρκαστώ λιγάκι. Εγώ που κάθε είδους σταχτοπούτες τις σιχαινόμουνα στα παιδικά μου χρόνια, αποφάσισα να τις αγκαλιάσω και να γίνω μια από αυτές. Μια σταχτοπούτα που δεν πιστεύει σε πρίγκιπες και πράσινα άλογα. Εκείνο το πρωινό είχα διαβάσει τη συνέντευξη ενός διάσημου παπουτσή. Του Μάνολο ήταν, του Jimmy Choo, θα σας γελάσω. Χώριζε πάντως σε κατηγορίες τις γυναίκες από το νούμερο του παπουτσιού τους. Οι Σταχτοπούτες λοιπόν φοράνε 37 κατά τον παπουτσή. Κι εγώ επίσης. Μια σταχτοπούτα λοιπόν. Ως εικόνα δεν θα μπορούσα να διαλέξω κάτι διαφορετικό Αν και τώρα τελευταία σκέφτομαι να το αλλάξω και να βάλω κάτι άλλο στα πλαίσια του αυτοσαρκασμού που με διέπει ως άνθρωπο! Γιατί τα πιο σπουδαία πράγματα τα είπαμε στ’ αστεία. Και τι είναι τελικά η σταχτοπούτα; Μια παξιμαδοκλέφτρα είναι. Όταν συσχέτισα στο μυαλό μου τη παξιμαδοκλέφτρα με τη σταχτοπούτα ενθουσιάστηκα. Τελικά πιο σωστή επιλογή δεν έπαιζε να κάνω!!!

Παρακαλούνται να παίξουν η Ιφιγένεια και η Τρελοφαντασμένη !!

Μια politically correct ψωνάρα!

Ένα σχόλιο μου στο blog του λατρεμένου Νdn πυροδότησε μια συζήτηση στο διπλανό σαλόνι του Τζονάκου. Περί πολιτικής ο λόγος και πιο συγκεκριμένα περί Αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εγώ που σοβαρά έχω να μιλήσω από τις εκλογές του 2000, τότε που όλα τα exit polls έδειχναν νουδου και μόνο η κρατική τηλεόραση έβγαζε πασοκ, θυμάσαι; Μακράν η καλύτερη βραδιά εκλογών. Και σασπένς, και λάθος πανηγυρισμοί από μερικούς και κατήφεια από άλλους και διπλή πίτα με απ’ όλα για μένα που το σουβλάκι και το cheesecake εκείνης της βραδιάς θα μου μείνουν αξέχαστα. Εκείνο το βράδυ μίλησα σοβαρά για πολιτική. Κάτι η ζέστη, κάτι το τζατζίκι, κάτι το νεαρό της ηλικίας και η εφηβεία που περνούσα, ήρθε και έδεσε η κουβέντα. Επτά χρόνια μετά το λάθος επαναλαμβάνεται. Και είναι η πρώτη φορά που καμαρώνω γι’ αυτό. Σε ένα κανονικό σαλόνι όποιος ανοίγει πολιτική συζήτηση, συνήθως σε γιορτές και γενέθλια όπου συγγενείς και φίλοι είναι μαζεμένοι είναι για πυροβολισμό. Οι φωνές μεταξύ θείων αριστερών και δεξιών, δίνουν και παίρνουν. Στο τέλος οι μισοί φεύγουν με μούτρα μέχρι να γίνει η επόμενη γιορτή όπου θα ξαναβρεθούν και θα φωνάξουν για πολιτικά λέγοντας ο καθένας τα δικά του και χωρίς να ακούει λέξη από το συνομιλητή του. Αθάνατη ελληνική πολιτικοποιημένη κοινωνία! Εδώ, στα διαδικτυακά σαλόνια οι συζητήσεις έχουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα. Γιατί ο γραπτός λόγος μένει και για να γράψει κάποιος πρέπει πρώτα να διαβάσει! Χλίδες με λίγα λόγια! Εγώ λοιπόν ξεκίνησα μια ολόκληρη πολιτική συζήτηση και σοβαρή μάλιστα. Τρομάρα μου! Η ψωνάρα! Δείτε και πείτε.

Κι επειδή σε ένα blog μιας politically correct ψωνάρας αθλητικά και πολιτική δεν χωράνε, εγώ κάνω την ανατροπή. Χτες η ομαδάρα σάρωσε και σε τούτο το τίμιο σαλόνι μια αφισούλα είναι ότι πρέπει. Τάκη Λεμονή σε λατρεύω!!