Από μικρή διάβαζα εφημερίδες. Από μικρή έβλεπα ειδήσεις. Πάντα ήθελα να ξέρω και η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές σε αυτή μου τη συνήθεια δυσκολεύτηκα. Και γύρισα σελίδα και άλλαξα κανάλι γιατί η αλήθεια ήταν πολύ σκληρή για να την αντέξω, πολύ πιο δυνατή για να τη χωνέψω. Τα «Νέα» κομμάτι αυτής της συνήθειας τα παίρνω κάθε Σάββατο. Σήμερα το «Μπαγιάτικο μου νέο» δημοσιεύτηκε χάρη στην κυρία Έλενα Ακρίτα. Δεν της έστειλα κανένα email. Δεν κυνήγησα ποτέ την επαφή μαζί της. Αυτή με το άγρυπνο μάτι του δημοσιογράφου που δεν βολεύεται στις δάφνες του ονόματος της ανακάλυψε το blogακι μου. Που μετράει μόλις δέκα μέρες ζωής. Που δεν υπάρχει στις λίστες με τα Ελληνικά blog. Που η ίδια το βρήκε. Τιμή μου κυρία Ακρίτα. Σας ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου που με ανακαλύψατε, που το κείμενο μου σας άρεσε, που το αναδημοσιεύσατε αν και δεν είναι και τόσο συμβατικό . Και ναι, τώρα θα σας στείλω email για ένα μεγάλο ευχαριστώ που ξέρω ότι είναι λίγο. Γιατί να δημοσιεύεται ένα άρθρο σου είναι τιμή σου. Το να δημοσιεύεται όμως από κάποιον που τον εκτιμάς όχι μόνο σαν δημοσιογράφο αλλά και ως άνθρωπο είναι ευλογία Θεού.
Ιδού η Ρόδος: «ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ CΟΜΡUΤΕR FRΕΑΚ το έχω αποδεχτεί ήδη και η ασθένεια δεν σηκώνει γιατρειά. Οι μεταμεσονύκτιες τσάρκες μου στο Διαδίκτυο δίνουν και παίρνουν. Κι αυτό το κλικ του ποντικιού (το μόνο τρωκτικό που δεν φοβάμαι) μ΄ έχει μεταφέρει σε κόσμους γοητευτικούς, ηλίθιους, τετριμμένους, μαγικούς, συμβατικούς, συμβατούς κι ασύμβατους, σχιζοφρενικούς, αλλοπρόσαλλους, μαυρόασπρους και τεχνικολόρ. Μια φίλη (εξίσου τρελή με μένα, διότι αν δεν ταιριάζαμε πώς θα συμπεθεριάζαμε) με έστειλε χτες σε μια μικρή, μια ασήμαντη, μια τοσοδούλα γωνιά του Διαδικτύου. Σε ένα μικρό, μικρό blogακι. Που δεν είναι φίρμα. Που δεν το συζητάμε όσο κι όπως τα άλλα. Ένα μικρό μικρό blogακι (με ένα μικρό μικρό μαχαίρι) όπου βρήκα το άρθρο μιας κοπέλας. Μπήκα στο προφίλ της κι ανακάλυψα ότι είναι μια νεαρή φοιτήτρια. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ με εντυπωσίασε πάρα πολύ. (Ξυπνάτε ρε, όλοι όσοι λέτε ότι τα σημερινά παιδιά και μπλα μπλα μπα). Και γι΄ αυτό το μεταφέρω αυτούσιο. (Δημοσιεύτηκε στο http://stokanape.blogspot. com/!)
Μπαγιάτικο νέο. Δημοσιεύτηκε Κυριακή 7 Οκτωβρίου.
Ιδού η Ρόδος: «ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ CΟΜΡUΤΕR FRΕΑΚ το έχω αποδεχτεί ήδη και η ασθένεια δεν σηκώνει γιατρειά. Οι μεταμεσονύκτιες τσάρκες μου στο Διαδίκτυο δίνουν και παίρνουν. Κι αυτό το κλικ του ποντικιού (το μόνο τρωκτικό που δεν φοβάμαι) μ΄ έχει μεταφέρει σε κόσμους γοητευτικούς, ηλίθιους, τετριμμένους, μαγικούς, συμβατικούς, συμβατούς κι ασύμβατους, σχιζοφρενικούς, αλλοπρόσαλλους, μαυρόασπρους και τεχνικολόρ. Μια φίλη (εξίσου τρελή με μένα, διότι αν δεν ταιριάζαμε πώς θα συμπεθεριάζαμε) με έστειλε χτες σε μια μικρή, μια ασήμαντη, μια τοσοδούλα γωνιά του Διαδικτύου. Σε ένα μικρό, μικρό blogακι. Που δεν είναι φίρμα. Που δεν το συζητάμε όσο κι όπως τα άλλα. Ένα μικρό μικρό blogακι (με ένα μικρό μικρό μαχαίρι) όπου βρήκα το άρθρο μιας κοπέλας. Μπήκα στο προφίλ της κι ανακάλυψα ότι είναι μια νεαρή φοιτήτρια. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ με εντυπωσίασε πάρα πολύ. (Ξυπνάτε ρε, όλοι όσοι λέτε ότι τα σημερινά παιδιά και μπλα μπλα μπα). Και γι΄ αυτό το μεταφέρω αυτούσιο. (Δημοσιεύτηκε στο http://stokanape.blogspot. com/!)
Μπαγιάτικο νέο. Δημοσιεύτηκε Κυριακή 7 Οκτωβρίου.
Ολόκληρο το κείμενο της εφημερίδας εδώ
