Τα Σαβουροmails είναι η καταδίκη μου. Είναι το χαστούκι που τρώω κάθε φορά που ανοίγω τον υπολογιστή. Είναι μια ίωση που δεν περνά. Είναι μια ασθένεια που δεν έχει γιατρειά. Είναι οι ακάλεστοι συγγενείς που καταφθάνουν στο σπίτι και ενώ είσαι με τις πιτζάμες και έχεις ένα κάρο δουλειές αυτοί απαιτούν το χρόνο σου και τη προσοχή σου. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλοι αυτοί οι γνωστοί που μου τα στέλνουν, βαθιά μέσα τους πρέπει να με αντιπαθούν και το κάνουν αυτό για να με εκνευρίσουν. Είναι ο ευγενικός τους τρόπος για να μου δείξουν ότι δεν με πάνε άλλα ντρέπονται να μου το πούνε και κατάμουτρα. Ότι εγώ με τη σειρά μου τους σιχτιρίζω είναι ένα άλλο θέμα.
Η πρώτη τακτική που εφάρμοσα ήταν αυτή του θύματος. Έπεσα στη λούμπα, διάβαζα, προβληματιζόμουνα, έχανα τον ύπνο μου (μωρέ λες να κινδυνεύει το παιδάκι; Μωρέ λες όντως να αποπλανούν κοριτσάκια και να τα βιάζουν; Μωρέ λες οι φωτιές να μπήκαν από τους Αμερικανούς σε συνεννόηση με το Παπανδρέου για να πλημμυρίσει το εξοχικό του Καραμανλή το χειμώνα και να πουλήσει ο Georgakis το φουσκωτό του για κότερο στο πρωθυπουργόπουλο;) και φυσικά προωθούσα. Λάθος, μέγα λάθος, τώρα το ξέρω, τώρα το βλέπω καθαρά. Ακόμα φασκελώνομαι κι αυτομαστιγώνομαι.
Η δεύτερη τακτική ήταν αυτή του προσπεράσματος. Τα αγνοούσα επιδεικτικά κι αυτά άρχισαν να συσσωρεύονται με φρενήρεις ρυθμούς. Έφτασα σε σημείο να αναζητώ κάτι χρήσιμο για ώρες μέσα από το καλάθι των αχρήστων. Αυτό κι αν ήθελε κόπο και χρόνο. Έψαχνα ψύλλους στα άχυρα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μου με μεγεθυντικό φακό και τα νεύρα κρόσσια.
Η τρίτη τακτική είναι και η καλύτερη. Διαγραφή μια και καλή. Τόσο απλά. Τόσο ανώδυνα. Αλλά επειδή είμαι μελαχρινή, με μυαλό ξανθιάς βαμμένης, άρα διπλά βλαμμένης άργησα να τη βρω. Όχι ότι δεν εκνευρίζομαι ακόμα, αλλά να, τώρα διαρκεί λίγα δεύτερα μόνο, μέχρι το delete να κάνει το θαύμα του.
Και μέσα στην απελπισία μου όταν ανοίγω τον υπολογιστή και βλέπω mail με πρώτο αποστολέα την Εύα του Αδάμ που έχει ξεκινήσει από την Αργεντινή και έχει φτάσει μέχρι εδώ αναρωτιέμαι πόσοι αργόσχολοι κυκλοφορούν σε αυτό τον κόσμο. Που λαμβάνουν, διαβάζουν, προωθούν και φτου κι από την αρχή. Η μόνη λύση που πραγματικά θα μας έσωζε είναι να μπει ταρίφα στα mails όπως στα sms. Εκεί να δω πόσοι τσάμπα-μάγκες θα συνέχιζαν να προωθούν τόσες σαχλαμάρες σε αθώο και άμαχο πληθυσμό. Γιατί αυτό που με τρελαίνει είναι ότι όσο πιο σαχλό το mail τόσο περισσότερες προωθήσεις έχει. Κι όσες περισσότερες προωθήσεις έχει, τόσες περισσότερες ηλεκτρονικές διευθύνσεις εμφανίζονται. Κι όσες περισσότερες ηλεκτρονικές διευθύνσεις εμφανίζονται, τόσοι περισσότεροι άγνωστοι έχουν τη διεύθυνση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μου και μπορούν να μου στείλουν ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε «χρήσιμο». Και μια απορία μου γεννάται κάθε φορά που ανοίγω το ρημάδι το email: Η Μeg Ryan ακόμα χαμογελάει όταν έχει μήνυμα στον υπολογιστή;
Υ.Γ. Delete σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις στο pc μου, είσαι το lexotanil μου.
Υ.Γ. 2 Όσο τα κέφια της blogο-οικοδέσποινας κυμαίνονται σε επίπεδα-δάπεδα η θεματολογία θα ακολουθεί την ίδια διαδρομή. Ήθελα να γράψω για τα νεογνά που μεταφέρονται από τα Χανιά στο Ηράκλειο με ασθενοφόρο- λέγε με και τρακτέρ, δεν θα θιχτώ - και χτυπιούνται σαν χταπόδια, την ώρα που το νοσοκομείο της πόλης είναι ολοκαίνουργιο αλλά το αφήνω προς το παρόν γιατί με την ψυχολογία που έχω αν ανοίξω το στόμα μου μόνο καντήλια μπορώ να κατεβάσω για την ατυχία αυτής της χώρας να κυβερνάται από ανίκανους.
