Πάντα με μελαγχολούσε η Κυριακή. Πάντα. Ήταν ο προπομπός της εβδομάδας, ήταν η μέρα που όλα έπρεπε να τακτοποιηθούν, να μαζευτούν, να μπουν σε κουτάκια για να κυλήσει πιο ομαλά η βδομάδα. Ήμουν πιτσιρίκα και δυσκολευόμουν να καταλάβω γιατί η Κυριακή κουβαλά πάνω της τόση μιζέρια, τόση κακοκεφιά και γιατί το σχολείο άνοιγε πάντα Δευτέρα. Μόνο το καλοκαίρι με τη μαγική δύναμη που έχει να σβήνει τη διαφορετικότητα των ημερών και να τις εξισώνει όλες σε χαλαρά 24ωρα μπορούσε να υποτάξει την Κυριακή και τη μιζέρια της. Όλες οι υπόλοιπες εποχές απλά υποτάσσονταν σε αυτή. Κι έτσι η Κυριακή ήταν πάντα η πιο μελαγχολική μέρα. Κουβαλούσε τη ξενοιασιά του Σαββατοκύριακου και την ακουμπούσε εκεί μπροστά σου για να βγάλεις πέρα μια δύσκολη βδομάδα. Μα ποιος σώφρων άνθρωπος μπορούσε να το κουβαλήσει αυτό;
Τα χρόνια όμως πέρασαν, το σχολείο τέλειωσε και τα φοιτητικά χρόνια άλλαξαν χρώμα στις Κυριακές μου. Αυτές συνέχισαν να είναι παγωμένες, μίζερες, κακόκεφες αλλά πλέον είμαι εγώ αυτή που δεν τις παίρνει στα σοβαρά. Κι έτσι σήμερα είναι μια καθαρά χειμωνιάτικη Κυριακή. Με το καλοριφέρ στο φουλ, με τον ήλιο που δεν ζεσταίνει ούτε στο ελάχιστό κι ας είναι εκεί ψηλά άρχοντας, αφέντης. . Είναι μια Κυριακή οικογενειακή, με το τζάκι αναμμένο, με την οικογένεια μαζεμένη στο σπίτι, με το φαγητό να φέρνει μυρωδιές δάφνης και κανέλλας. Είναι μια Κυριακή που θέλει να είναι μελαγχολική αλλά δεν της βγαίνει. Είναι η Κυριακή μου. Του οικογενειακού φαγητού, του απογευματινού καφέ και του σινεμά με το παρεάκι. Είναι η μέρα που οι έγνοιες έχουν μπει για τα καλά στο συρτάρι, είναι η λατρεμένη Κυριακή του χειμώνα που είχε αργήσει τόσο πολύ να με επισκεφθεί εξαιτίας της εξεταστικής και του διαβάσματος. Είναι η ίδια εκείνη μέρα των παιδικών μου χρόνων που δεν άλλαξε όψη στα φοιτητικά μου χρόνια, άλλαξα εγώ όμως τον τρόπο που την κοιτώ. Είναι η Κυριακή που απλόχερα μας μοιράζει χρόνο για μικρές, πολύτιμες προσωπικές στιγμές. Κι έτσι παρ’ όλο που είναι απαισιόδοξη, μουτζούφλα και μελαγχολική, εγώ την έχω αγκαλιάσει.
Κι επειδή ο Σωκράτης Μάλαμας έχει χωρέσει μέσα του όλη την έννοια της Κυριακής στο παρακάτω τραγούδι, εγώ απλά τον λατρεύω...
Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να 'ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαϊδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρίμο τον καιρό
Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να' ρθεις και να με βρεις
να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιός ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
9 σχόλια:
Νομίζω οτι απέδωσες μοναδικά και παραμυθένια τι εστί Κυριακή! Και ο Μάλαμας στο τέλος...!
καλή σου εβδομάδα!! Φιλιά!
thalassini μου σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΖΗΛΕΨΑ. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΔΕΝ ΑΠΑΛΛΑΧΤΗΚΑΝ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, ΓΕΜΑΤΗΣ ΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 4-6. ΔΕΝ ΝΟΣΤΑΛΓΩ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΑΛΛΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ, ΦΟΡΤΙΟ ΣΤΗ ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥΣ. ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΠΙΑ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ.
Νομίζω ότι τα ποδόσφαιρα τα σιχάθηκα παιδιόθεν λόγω Κυριακής. Το μουσικό σήμα της Αθλητικής Κυριακής έριχνε μέσα μου την ταφόπλακα στο Σαββατοκύριακο, στην αναβολή εκτέλεσης ποινής. Μετά απ' αυτό τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη Δευτέρα με το πρωινό ξύπνημα, το επτάωρο στο σχολείο, μια αίσθηση παγωμάρας κι ένα πλάκωμα που, σαν το σκύλο του Παβλώφ, συνέχισα να τα αισθάνομαι για καιρό και αφού τέλειωσα το σχολείο, μόλις άκουγα το σήμα της εκπομπής. Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να γίνει η Κυριακή μια μέρα ολόκληρη, όχι πια κομμένη σε ξένοιαστο πρωί και σε σκυθρωπό απόγευμα, αλλά μια μέρα αφιερωμένη στα αγαπημένα πρόσωπα, στο μεσημεριανό καφέ, στο σινεμά ή το θέατρο. Ακόμα και τώρα Κυριακή είναι συνήθως η μέρα που επιλέγω για να δω μια θεατρική παράσταση, έτσι, για να ανοίξουν οι ορίζοντες και οι δουλειές, οι έγνοιες, οι αγγαρείες της καινούργιας βδομάδας να πάρουν τις πραγματικές τους διαστάσεις σαν ένα κομμάτι σε κάτι ευρύτερο, πλουσιότερο και σημαντικότερο. Η Κυριακή μού έμαθε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο οι δουλειές του και τα μικρά και ψυχοφθόρα προβλήματα της κάθε μέρας, αλλά κυρίως οι σοβαρές ή ασήμαντες κουβέντες που ανταλλάσει με τους φίλους του και τους δικούς του ανθρώπους μπροστά σε ένα φλυτζάνι αχνιστό καφέ, οι συγκινήσεις που νιώθει και οι σκέψεις που κάνει όταν βγαίνει από το σινεμά και ακόμα περισσότερο από το θέατρο και είναι "κάπως", και είναι λίγο "αλλού". Οι Κυριακές μου έχουν πλέον συνδεθεί άρρηκτα με αυτό το αλλού και τις περιμένω με μια ήρεμη χαρά. Συμπέρασμα: το σχολείο "ό,τι αγγίζει το καταστρέφει" που έλεγε και κάποια ψυχή...
Ωραία μου κυρία, δεν έχασαν την μελαγχολία τους ούτε στο ελάχιστο οι Κυριακές μου σε διαβεβαιώ. Πάντα το βράδυ Κυριακής συνοδεύεται με αυτή την σκοτεινιά που περιγράφει ο Μάλαμας στο τραγούδι του. Εχω όμως αγκαλιάσει πλεόν αυτή τη σκοτεινιά. Πόσες αποτυχημένες ταινίες έχω παρακολουθήσει στο σινεμά με το παρεάκι και πόσες φορές δεν έχουμε βγει απο την αίθουσα θέλοντας να χρυσώσουμε το χάπι λέγοντας "Κάτι πήραμε από το έργο έτσι;" Σας διαβεβαιώ δεν είχαμε πάρει τίποτα αλλά μας αρκούσε που ήταν Κυριακή και εμείς ήμασταν βόλτα.
Λατρεμένη μου Algenibe νομίζω οτι απλά κέντησες! "το σχολείο ό,τι αγγίζει το καταστρέφει" Απλά υποκλίνομαι.
Η αδερφή της μητέρας μου, έχοντας πάρα πολλά χρόνια που έχει τελειώσει το σχολείο σιχαίνεται το Μαϊο εξαιτίας των σχολικών εξετάσεων. Εγώ μισώ το Σεπτέμβρη.
Γλυκιά μου Cendrillon τα εύσημα ανήκουν σε σένα που με τα όσα έγραψες κατάφερες να ζωντανέψεις "μοναδικά και παραμυθένια", όπως είπε και η συμπλογκίτισσα, όλες τις συννεφιασμένες Κυριακές της ζωής μας...
Όσο για το σχολείο, το γεγονός ότι αυτά που ένιωσα εγώ που φοίτησα σε αρκετά άγριες ακόμα μεταπολιτευτικές εποχές τα καταλαβαίνεις και τα συμμερίζεσαι κι εσύ που έχεις σχεδόν τα μισά μου χρόνια είναι και απογοητευτικό και ανησυχητικό. Αναρωτιέμαι ποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα μπορέσει ποτέ να διώξει από τις καρδιές των παιδιών αυτό το πνιγηρό αίσθημα του ζόφου, της αγωνίας, της μαυρίλας και της φυλακής που έχει σφραγίσει τα μαθητικά χρόνια ποιος ξέρει πόσων γενεών (τελικά μόνο ο Καρβέλας που "τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζει με τίποτα" πρέπει να έχει διαφορετική άποψη επί του θέματος!).
Είναι φορές που σκέφτομαι το σχολείο με γλύκα και αγάπη. Κάθε φορά όμως το συναίσθημα συνοδεύεται από ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ποτέ δεν έχω νιώσει απλά χαρά και ποτέ μα ποτέ δεν έχω νιώσει λησμονιά. Προσπαθώ να νιώσω λήθη αλλά ούτε αυτό δεν καταφέρνω. Προσπαθώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου οτι οι θύμησες είναι νωπές και τα τράυμα των Πανελληνίων δύσκολα επουλώνονται. Κι όμως. φοβάμαι οτι δεν επουλώνονται. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει να γράψει Πανελλήνιες με το στομάχι κυριολεκτικά στο χέρι και αδυνατώ ακόμα και σήμερα να συνέλθω μπροστά σε εκείνο τον Αρμαγεδόνα των Πανελλαδικών...
Κι όμως είχα τις φίλες μου, που σήμερα είναι κάτι παραπάνω από αδερφές μου, είχα την παρέα μου...Σήμερα δεν περνά ούτε μια φορά που θα βρεθούμε και δεν θα πούμε κάποια ατάκα για το σχολείο. Κι όμως ποτέ καμιά δεν ευχήθηκε να γυρνάγαμε εκεί. Γελάμε ακόμα με τα σκηνικά των Πανελληνίων και όλες έχω την αίσθηση οτι προσπαθούμε να ξορκίσουμε εκείνους τους φόβους που σαν πλοκάμια είχαν τυλίξει τις εφηβικές ψυχές μας.
Από το σχολείο δεν έχω ιδιαιτέρως καλές ή κακές αναμνήσεις.
Πράγμα που δεν μπορώ να ισχυριστώ για ελάχιστα μαθήματα που ήθελε η καθηγήτρια να μαθαίνουμε παπαγαλία(για μένα από δύσκολο έως εντελώς αδύνατο).
Πολύ καλοί βαθμοί μεν στα εν λόγω μαθήματα αλλά ... να μην τα ξαναδώ μπροστά μου!Ούτε και την καθηγήτρια!!!
Αντιπαθητικός μήνας για μένα είναι ακόμα ο Φεβρουάριος.Το άγχος των εξετάσεων άρχιζε πριν ακόμα τελειώσουν καλά-καλά οι διακοπές των Χριστουγέννων...Οι μόνες γιορτές που περιμένω πότε θα ‘ρθουν...Στολίζουμε δέντρο,βάζουμε μπαλίτσες(φιόγκοι και συναφή μακριά!),γιρλάντες και πολλά φωτάκια!
Την περίοδο των σπουδών άρχισα να χαίρομαι την Κυριακή .
Τις καθημερινές ήμουν πολλές ώρες εκτός+μαγείρεμα+διάβασμα ,το Σάββατο υπήρχαν τα πρακτικά θέματα του σπιτιού και το βράδυ αρκετά συχνά έξοδος.
Την Κυριακή όμως μ’ άρεσε να ξυπνώ αργά ,να πίνω το ζεστό διπλό espresso μου με γάλα και να χουζουρεύω όσο μπορούσα περισσότερο στο κρεββατάκι μου.Αν με μεταμόρφωναν σε γάτο θα έκανα και ρονφ-ρονφ!Ειδικά τις μέρες που έξω είχε πολύ κρύο ή βροχή(κοινώς τα περισσότερα χειμωνιάτικα πρωινά στο Μιλάνο)το να είσαι κάτω από το πάπλωμα... όνειρο!
Εκτός κι αν είχα να δώσω μάθημα λίγες μέρες μετά οπότε οι ώρες έμοιαζαν να κυλούν πάρα πολύ γρήγορα! Τότε ίσχυε ξυπνητήρι (από μόνο του ντεν κτυπνάει τ’ άτιμο!) ,καφές και ...τρέχουμε τώρα,τρέχουμε !!!
Άσχετο Υ.Γ. : τι να κάνεις τώρα Ιάκωβε?Ο Στράτος βελτιώθηκε στο “σκάκι”?Η Έλσα ακόμα γκρινιάζει τόσο?(γι’ αυτό δεν ξαναπαντρεύεσαι...)
Αμάν αυτή η ξανθιά!
Ακόμα κι αν η Κυριακή είναι ηλιόλουστη, δεν παύει να είναι Κυριακή. Το Σάββατο και βροχερό να είναι, πάλι Σάββατο είναι! Η Παρασκευή είναι Θεά και το ξέρει! Ξεχωριστή κατηγορία από μόνη της!
Κι αν δεν καταλαβένετε τι λέω, δεν φταίτε εσείς, εγώ φταίω!
Δήμητρα βρήκα μεταπτυχιακό σούπερ στο πανεπστήμιο του Μιλάνου αλλά είναι για δύο χρόνια γαμώτο. Και ναι, δεν έχω να πάω στρατό αλλά όλα τα μεταπτυχιακά είναι μονοετή αυτό γιατί να διαφέρει; Και έχω σκάσει γιατί ήδη είχα πλάσει το σκηνικό με εμένα να βολτάρω στα μαγαζιά και στα καταπράσινα πάρκα αλλά όχι για τόσο. Και δεν κολλάει πουθενά το Μιλανέζικο μεταπτυχιακό μου αλλά είπα να το αναφέρω μιας και η Δήμητρα μου έδωσε πάτημα. Δήμητρα με ακούς;
Και έχω επίσης τρελά κέφια και πολύ άγχος αυτές τις μέρες αλλά αντέχω ακόμα μάτια μου, αντέχω...
Και σας φιλώ γιατί πάω θέατρο και αύριο θα έχω φρέσκα νέα!!
Δημοσίευση σχολίου