Κύριε καθηγητά μου, sorry κιόλας!

Την προηγούμενη βδομάδα έζησα μια σιχαμένη μέρα και την οποία τώρα που πέρασαν οι μέρες και βγήκαν τα αποτελέσματα χωρίς περαιτέρω επιπτώσεις μπορώ να την καταγγείλω. Μια κομπλεξική Τετάρτη λοιπόν, μια ύπουλη και κουραστική μέρα που ήξερα από το πρωί ότι θα είναι ζόρικη. Με την κακή διάθεση δίπλα στη καφετιέρα, με το χαμόγελο πεταμένο στο καλάθι με τα άπλυτα και με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια ξεκίνησα να ασκήσω το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε φοιτητή να ζητήσει και να δει το γραπτό του σε ένα μάθημα που όχι απλά είχα παρακολουθήσει, όχι απλά είχα διαβάσει, όχι απλά είχα εργαστεί πάνω σε αυτό αλλά και κάτι παραπάνω. Φυσικά ο καθηγητής είχε αντίθετη άποψη. Δεν είναι η πλειοψηφία αλλά ο συγκεκριμένος πιάνει δουλειά μετά τη μία το μεσημέρι και αφού εμφανίστηκε μετά από δύο ώρες αναμονής, με φόρμες γυμναστικής και ένα κεφαλοτύρι στο χέρι καταδέχτηκε να ασχοληθεί με τη περίπτωσή μου. Κι αφού στην αρχή προσπάθησε να με σουτάρει με πλάγιο τρόπο του στυλ «έχω δουλειά» (σας το λέω εγώ, ψυγείο έσπαγε το κεφάλι του να βρει για να μην χαλάσει το τυρί), με ειρωνεύτηκε, κοκκίνισε, μπλάβισε και φοβήθηκα ότι θα μείνει στο τόπο και θα έχω και τύψεις, χωρίς να τον προκαλέσω άρχισε και το βρίσιμο. Το βρίσιμο, που πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του εγωκεντρισμού του καθώς ξεκίνησε με τη φράση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» Τι να έλεγα; Ναι; Όχι; Δεν απαντώ; Θέλω τη βοήθεια του κοινού; Ποια απάντηση θα με έσωζε; Είχε κοκκινίσει, ήταν έτοιμος να εκραγεί, γύρισε το βρίσιμο στην αγγλική και ενώ ήθελα να χαρώ που είχε πιάσει τόπο το Proficiency και καταλάβαινα, δεν μπορούσα! Στην παύση που έκανε αμφιταλαντεύτηκα. Να απαντήσω στα Αγγλικά; Στα Ελληνικά; Να δω το γραπτό; Να του πω ότι την απάντηση που μου έχει διαγράψει την είχα γράψει μετά από ερώτηση στο βοηθό του ή άστο να πάει, άστο πονάει; «Καθηγητής στην Αμερική ήμουν κορίτσι μου!». Όχι σε ρωτώ, σε αυτό τι να του απαντούσα; Αυθόρμητα μου βγήκε να ρωτήσω γιατί γύρισε στην Ελλάδα αλλά δεν το έκανα. Η ζωή μου ως αιώνια φοιτήτρια που προσπαθεί να πάρει πτυχίο χρωστώντας μόνο το δικό του μάθημα ξαφνικά μου χτύπησε την πόρτα. Τρόμαξα. Πάνιασα. Το γραφείο του πνιγμένο στις στοίβες με χαρτιά, περιοδικά και βιβλία ξαφνικά με ψυχοπλάκωσε. Δεν είχε χώρο ούτε ποτήρι να ακουμπήσεις. Με παρέπεμψε στη γυναίκα του που ξέρει τι τραβάει για να διορθώσει τις δικές μας μαλακίες σε ελεύθερη μετάφραση. Ότι έχουν σπάσει τα νεύρα του μου εκμυστηρεύτηκε κι εκεί έλιωσα. Κακούργα, να τον ταράξεις παραπάνω θες τον άνθρωπο. Που επειδή είναι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος και συμπεριφέρεται κιόλας έτσι, θες να τον ξεκάνεις. Χίλια συγνώμη κύριε καθηγητά μου χίλια. Τι κι αν το γραπτό ήταν για επτά αλλά εσείς με κόψατε. Τι κι αν είχα δουλέψει μερόνυχτα γι’ αυτό. Καλό μεσημέρι σας εύχομαι και μια κουβέντα παραπάνω αν είπαμε ψωμί κι αλάτι!