Σκέψεις ενός ξενυχτισμένου μυαλού Νο 2. ...

Και να που η Αθήνα έχει 5 εκατομμύρια κατοίκους κι ο Μέρφυ δίκιο. Γιατί όταν Σάββατο βράδυ έχοντας βγει με τις φίλες σου, πέσεις είτε στο Γκάζι, είτε στου Ψυρρή, είτε στο Κολωνάκι πάνω στον πρώην δε χάθηκε ο κόσμος. Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε. Μεγάλα παιδιά. Αν όμως πέσεις πάνω στον πρώην την ώρα που ο νυν έχει μπει στο ίδιο μαγαζί για να σε βρει και να σου κάνει έκπληξη τα πράγματα δυσκολεύουν. Κι αν ο νυν αντιπαθεί πολύ τον πρώην κι αν ο πρώην το παίζει πολύ αφ’ υψηλού κι αν η κολλητή σου έχει απλώσει το χέρι για συμπαράσταση τότε αυτή θα την πληρώσει. Γιατί αφενός η βραδιά θα της μείνει αλησμόνητη, αφετέρου το χέρι της θα πονά για λίγες μέρες από το σφίξιμο. Κι αυτό που με πειράζει περισσότερο δεν είναι ότι ο νυν τσαντίστηκε, ούτε ότι ο πρώην μας κέρασε σφηνάκια με sambuca, ενώ εγώ δε μπορώ ούτε να την μυρίσω μετά από ένα μεθύσι άλλο πράγμα που είχα κάνει πριν δύο καλοκαίρια, έναν Ιούλιο όπου έβλεπα τη θάλασσα να κινείται σαν εκκρεμές. Είναι που γράφω με το ένα χέρι. Ακόμα.
....................................................................................................
Είδα τη θεατρική παράσταση «Το Γάλα». Νομίζω ότι αν πω ότι συγκλονίστηκα θα είναι το ελάχιστο. Στη παράσταση δεν θα αναφερθώ. Να πάτε να τη δείτε, να ψυχοπλακωθείτε, να προβληματιστείτε, να δείτε σε τι κοινωνία θα φέρουμε τα παιδιά μας και να αφήσετε τα φουστάνια της μαμάς σας, αμάν πια κοτζάμ άνθρωποι. Προπαντός να δείτε πως είναι να ζεις σε μια κοινωνία που δεν σε αποδέχεται και πως νιώθουν αυτοί που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να αφομοιωθούν μέσα σε αυτή. Ο πιτσιρικάς που υποδύεται το Λευτέρη είναι εκπληκτικός. Ονομάζεται Αλέξανδρος Μπαλαμώτης και γράφω το όνομα γιατί κάποια μέρα θα γίνει πολύ διάσημος ηθοποιός κι εγώ θα περιμένω υπομονετικά στην ουρά για αυτόγραφο σαν άλλη Ρουβίτσα. Φιλική συμβουλή μόνο του δίνω, μόλις γίνει πρώτο όνομα να μην δώσει συνέντευξη στο Gala στη Μαρία Σταματέρη και να μη βγει στο κους-κους στο μεσημέρι. Ας τον πουν σνομπ. Καλύτερα.
...............................................................................................
Αύριο του Ευαγγελισμού κι αυτή τη γιορτή τη χαίρομαι γιατί λατρεύω τον τηγανιτό μπακαλιάρο. Βέβαια και το Πάσχα σαν γιορτή το λατρεύω κι ας σιχαίνομαι το αρνί και τη μαγειρίτσα αλλά αυτό είναι δείγμα του πόσο παράξενος άνθρωπος είμαι αλλά δε βαριέστε, όλοι έχουμε κουσούρια. Η παρέλαση με αφήνει παγερά αδιάφορη. Αν είχα υπάρξει σημαιοφόρος και σε αυτή θα τη λάτρευα. Αν δεν είχα κληρωθεί θα τη μισούσα. Δεν έτυχε όμως να ξαναπαρελάσω έκτοτε και το μόνο που θυμάμαι από τα μαθητικά μου χρόνια για τη συγκεκριμένη γιορτή ήταν μια θεατρική παράσταση στην οποία ήθελα να παίξω τη Μαντώ Μαυρογένους κι ας μην υπήρχε σαν ρόλος. Η δασκάλα μου επί ματαίω προσπαθούσε να με πείσει. Και η μαμά μου σαν κλασική μαμά δεν ήρθε στο σχολείο να πάρει το μέρος μου. Πήρε το μέρος της δασκάλας και το θέμα έληξε εκεί. Ποτέ δεν θα το ξεχάσω.
............................................................................................
Και μερικές απορίες: Οι κάτοικοι του κέντρου χάρηκαν με την αποκομιδή των σκουπιδιών επειδή καθάρισε η πόλη ή επειδή κάθε κάδος μαζί με τα στολίδια του έπιανε 3 θέσεις parking;
Οι οδηγοί που βρίζουν τους ταξιτζήδες έχουν σκεφτεί τι χαρακτήρα θα έβγαζαν αυτοί αν ήταν στο τιμόνι επί 10 ώρες κυκλοφορώντας σε αυτή τη χώρα; Κι όταν προτάσσουν το επιχείρημα ότι αυτοί όμως είναι επαγγελματίες για να υποστηρίξουν την άποψή τους τι εννοούν; Ότι έχουν σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της ζωής;