Παράσταση ζωής...

Σκηνή πρώτη
Ξημερώματα Τετάρτης, ένα από εκείνα τα παγωμένα βράδια που ολόκληρη η πόλη έχει παραδοθεί στα χειμωνιάτικα σκεπάσματά της μέσα σε ένα μακάριο ύπνο. Εκείνη, κοντά στα 17, δεμένη στο άρμα των ονείρων της, αγκαλιά με τις ελπίδες της και με συντροφιά τη φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού που ξαγρυπνά μόνο για χάρη της, λύνει ασκήσεις Φυσικής. Είναι εκείνες οι ώρες που την κάνουν να αισθάνεται ότι μόνο η μοναξιά τη συντροφεύει σε αυτό το ταξίδι στα σκοτεινά αυτά νερά. Κι όμως. Ο ήχος του μηνύματος τη βγάζει από την αυταπάτη. «Δεν πιστεύω να κοιμάσαι. (Η αγωνία πίσω από 4 λέξεις κάποιου άλλου να νιώσει ότι δεν είναι μόνος.) Διαβάζω Βιολογία στο μπαλκόνι προσπαθώντας να ξεγελάσω τη νύστα. Το πρωί ραντεβού στο γνωστό μέρος για τσιγάρο;» Ο αποστολέας ξέρει ότι ο παραλήπτης δεν καπνίζει. Ξέρει επίσης ότι θα είναι στο γνωστό μέρος για συντροφιά. Και αγκαλιά. Γιατί αυτά πάνε μαζί. Καληνύχτες.

Σκηνή δεύτερη.
Τέσσερις γυναίκες φτάνουν η κάθε μια κι από διαφορετική πλευρά της πόλης στις δύο ακριβώς. Όλες τόσο διαφορετικά ίδιες, όλες τόσο ξεχωριστές. Είναι το Σάββατό τους. Είναι η μέρα που βρίσκονται για φαγητό. Και μιλάνε. Γελάνε. Συνωμοτούν περιπαικτικά και πλέκουν το γαϊτανάκι της ζωής τους με κορδέλες του παρελθόντος, ιστορίες του παρόντος και σχέδια του μέλλοντος. Η κάθε μια ξέρει την άλλη καλύτερα κι από τον ίδιο της τον εαυτό. Μαζί έχουν χτίσει τα όνειρά τους. Μαζί στο σχολείο, στο ίδιο θρανίο, μαζί στις κοπάνες, στα ξενύχτια, στις πρώτες διακοπές εκείνο το καλοκαίρι τόσα χρόνια πριν και στα πρώτα καρδιοχτύπια. Στους πρώτους έρωτες και στα πρώτα φιλιά.
«Θυμάσαι τότε που τα είχες με το Γιώργο, τον κούκλο από το τρίτο τμήμα;»
«Το Γιώργο τον ήθελα κι εγώ.»
«Ο Γιώργος μου τα είχε ρίξει αλλά του είχα ρίξει χυλόπιτα.»
«Ρε κορίτσια για θυμήστε μου, αυτός ο Γιώργος ποιος ήταν;»
Τα τραπέζια γύρω τους άλλαξαν 2, ίσως και 3 φορές. Αυτές για πολλές ώρες ακούνητες εκεί. Και για πολλά Σάββατα επίσης.

Σκηνή τρίτη
Σάββατο βράδυ. Το αλκοόλ από το ξενύχτι και το μεθύσι του προηγούμενου βραδιού ρέει ακόμα στο αίμα τους. Σήμερα, με μαύρους κύκλους, με φόρμες και με τα αθλητικά πεταμένα κάτω από τον καναπέ, χυμένες κυριολεκτικά στο σαλόνι ενός φοιτητικού σπιτιού, διακωμωδούν τα ευτράπελα της προηγούμενης βραδιάς χαζεύοντας τα σημάδια που είχε αφήσει η προηγούμενη βραδιά στο πέρασμά της. Το χτεσινό πάρτυ είχε ήδη περάσει στην ιστορία και ακόμα κι αν εκείνη την ώρα αυτές δεν το ήξεραν, θα ήταν σταθμός στη ζωή τους και σημείο χαρακτηριστικό για τη μεταξύ τους σχέση. «Τελικά είναι απαλοιφή και του πιο μεγάλου πόνου να έχεις κοντά σου δικά σου πρόσωπα. Σ’ αγαπάω χαζή.» Θυμάσαι;

Σκηνή τέταρτη
Αυτές τις μέρες έχει νεύρα. Νεύρα που φαίνονται. Νεύρα που την κουράζουν και κουράζουν και τους γύρω της. Προσπαθεί να τα κρύψει αλλά δεν τα καταφέρνει πάντα. Είναι η ταλαιπωρία που τα κάνει πιο έντονα. Έτσι κι αλλιώς πάντα το είχε αυτό το κακό. Δεν μπορούσε να κρύψει τα συναισθήματά της. Το τηλέφωνο χτυπά. Η παρεξήγηση λύνεται. Οι παλιές φιλίες δε χαλάνε σου είπα. Σε καθησύχασα και σου έδωσα δίκιο γιατί το είχες. Οι παλιές φιλίες έχουν γράψει τα δικά τους χιλιόμετρα με νοικιασμένα μηχανάκια στη Μύκονο που έκανε τόσο κρύο, στη Ζάκυνθο που μας σταμάτησαν για κράνος, στη Λευκάδα που έβρεχε και εσύ οδηγούσες με το ένα χέρι. Οι παλιές φιλίες είναι παλιές άρα δοκιμασμένες σαν το κρασί. Και φιλίες με το φ κεφαλαίο.

Τέλος παράστασης. Η αυλαία κλείνει. Η πρωταγωνίστρια έγραψε τις τελευταίες γραμμές στα τυφλά γιατί μάλλον κάποιο σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι της. Όλα τα βλέπει θολά. Τουλάχιστον σε αυτό το έργο παίζει αυτοσχεδιάζοντας κι ελπίζει να μην κατέβει ποτέ. Η χαρά της φράζει το δρόμο. Όχι επειδή πρώτα ζει και μετά γράφει. Αλλά γιατί αυτά που ζει αξίζουν καταγραφής.

Αυτή ήταν η δική μου κατάθεση ψυχής για τη φιλία μετά από πρόσκληση του Τζονάκου. Καλώ το Μatrix, τη Butterfly, το Samael και τον Agent Provocateur να ανοίξουν τις δικές τους αυλαίες και να που τι εστί φιλία γι’ αυτούς.