Η πολυτάραχη σχέση μου με τον πάροχο

Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να ανεβάσω έναν καναπέ στην ταράτσα, να αγοράσω μια ντουντούκα και να σας λέω τα νέα μου από εκεί μιας και ο ΟΤΕ είχε μετατρέψει την adsl σύνδεσή μου σε πιο αργή κι από dial up. Για να φορτώσει μια σελίδα πέρναγε μια αιωνιότητα και μια μέρα. Το mail άνοιγε μόνο στην html μορφή που η google συνιστούσε για αργές συνδέσεις, να είναι καλά. Στα blog σας για να μπω έπρεπε να είχα ελεύθερο κάνα 4ωρο περίπου κι αυτό μόνο για να σας διαβάσω γιατί αν ήταν να άφηνα και σχόλια θα είχα πεθάνει πάνω στο πληκτρολόγιο. Πριν λοιπόν πάρω την απόφαση να πάω προς τα ΙΚΕΑ για εύρεση καναπέ είπα να δω τι μπορώ να κάνω μέσω της τεχνικής υποστήριξης της ΟΤΕΝΕΤ. Εν κατακλείδει μάλλον θα έπρεπε να είχα πάει από τα ΙΚΕΑ και να είχα πάρει τηλέφωνο και το φίλο μου τον Βασίλη που είναι Κνίτης οπότε θα έχει ντουντούκα για να με προμηθεύσει.

Παίρνω λοιπόν η καλή σου και πέφτω στον πρώτο υπάλληλο.
«Καλημέρα σας η σύνδεσή μου σέρνεται, κάντε κάτι».
«Εσείς κάντε κάτι. Κάντε απεγκατάσταση στο λογισμικό του μόντεμ, ξανακάνετε εγκατάσταση και πάρτε μας». Φυσικά και τα κάνω. Φυσικά και το πρόβλημα δεν λύθηκε.
Παίρνω στο δεύτερο υπάλληλο και ενθουσιάστηκα που η ΟΤΕΝΕΤ μου παρείχε δωρεάν μαθήματα speaking και listening καθώς με το παιδί μιλήσαμε και ελληνικά και αγγλικά αλλά δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε και όχι δεν έφταιγαν τα αγγλικά του. Τα δικά μου φυσικά και είναι άπταιστα. Μου έδωσε μια διεύθυνση για να κατεβάσω ένα πρόγραμμα, να τεστάρω την ταχύτητα του πισιού μου και να τους ξαναπάρω. Μου την έδωσε λάθος.
Τρίτη κλήση από μέρους μου. Εξηγώ για τρίτη φορά στον τρίτο υπάλληλο τι γίνεται τι έχω κάνει και μου δίνει τη σωστή αυτή φορά διεύθυνση. Δεν τον κλείνω πλέον αλλά τον κρατώ στη γραμμή μπας και βρούμε άκρη. Το πρόγραμμα ήθελε 3 ώρες για να κατέβει. «Η σύνδεσή σας είναι πολύ αργή με ειδοποιεί το παλικάρι.» Ενθουσιάστηκα. Άρχισα να ζητωκραυγάζω σαν γνήσια γαύρος. Το πρώτο βήμα για τη λύση ενός προβλήματος είναι η συνειδητοποίησή του είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο ψυχολογίας. Εδώ κολλάει, εδώ κολλάει σκέφτηκα. Πριν αρχίσω να χτυπώ και παλαμάκια το παλικάρι μου λέει «Μπορεί να μην είναι όμως χαλασμένη η γραμμή». Βγάλτε όλες τις τηλεφωνικές συσκευές του σπιτιού από την πρίζα και ξανακαλέστε μας.». Τι το ήθελε; Όχι, σας ρωτώ τι το ήθελε; Έ, εκεί λοιπόν σαν γνήσια γυναίκα έπαθα υστερία. «Τις πρίζες να τις ξηλώσω;» τον ρώτησα πολύ γλυκά. Ταυτόχρονα σκεφτόμουνα ότι το καλύτερο του θα ήταν να του το έκλεινα. Όχι χαρά μου, δεν θα του έδινα τέτοια χαρά. Τον κράτησα εκεί και αφού τα άκουσε μου είπε ότι θα δηλώσει τη γραμμή μου για βλάβη. Τόσο απλά.

Σήμερα το πρόβλημα φτιάχτηκε. Χρειάστηκαν τέσσερα τηλεφωνήματα από μέρους μου (ένα ενδιάμεσο επειδή δεν έκανε καν σύνδεση και έβγαζε σφάλμα το οποίο ένας ενδιάμεσος υπάλληλος δεν μπόρεσε να το ερμηνεύσει το προσπερνώ για τη δικιά μου ψυχική υγεία), μιάμιση εβδομάδα σύνδεσης που θα ζήλευε τις ταχύτητες που παρέχουν οι κάρτες του περιπτέρου και φωνή. Σαν γνήσιος Έλληνας. Γιατί προσωπικό έχουν άπειρο στον τομέα της τεχνικής υποστήριξης. Τόσα τηλεφωνήματα και ποτέ μα ποτέ δεν έπεσα στο ίδιο κοπέλι. Πάντα σε κάποιο άλλο έπρεπε να αφηγηθώ την ιστορία από την αρχή και πάντα το κάθε κοπέλι είχε και μια ξεχωριστή φαεινή ιδέα. Το ζήτημα είναι ότι όλοι μά όλοι είχαν ακριβώς την ίδια διάθεση. Να με ξεφορτωθούν και να με κάνουν πάσα στον διπλανό συνάδερφο που πιθανώς δεν χωνεύαν ή την ώρα που άκουγαν εμένα, εκείνος τα έξυνε και τον ζήλευαν κατάφορα. Το εκπληκτικό ήταν ότι την επομένη με πήραν για να επιβεβαιώσουν τη βλάβη και μόλις άκουσαν το πρόβλημα μου είπαν ότι σαφώς είναι δικό τους θέμα. Άργησαν όμως πολύ να το πάρουν χαμπάρι. Και μετά από όλα αυτά έρχομαι να ρωτήσω: Η ΟΤΕΝΕΤ πουλήθηκε μαζί με τον ΟΤΕ στους Γερμανούς; Και αν ναι, τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην επόμενη φορά που θα έχω πρόβλημα; Έχω να ελπίζω σε καλύτερες μέρες; Μήπως τελικά εκείνο τον καναπέ από τα ΙΚΕΑ να τον αγοράσω; Με μια ομπρέλα από τα πράκτικερ δεν θα είναι μούρλια τώρα που ανοίγει ο καιρός;