Πέμπτη, Ιανουαρίου 29, 2009

Μου λείπεις...

Μου λείπεις. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που μπήκα στο blog σου. Είχες κάνει ίσως την πιο άθλια πολιτική ανάλυση. Μια από τις πολύ κακές σου. Και δεν σε ήξερα. Και θύμωσα. Θύμωσα και αντί να σου τα χώσω, ξεθύμανα εδώ, σε μένα. Καιρό μετά βρήκα το κουράγιο να σου το πω κι εσύ με πήρες μια τεράστια αγκαλιά. Θυμάσαι; Αυτό το κουσούρι που έχω…να κρίνω τελείως στραβά αυτούς που τελικά αγαπάω και να τους ταλαιπωρώ αρχικά πες μου πως θα το αποβάλλω;

Θυμάμαι το πρώτο σχόλιο σου σε μένα. Μετά από τόσο καιρό μπορώ να υπερηφανευτώ πως ξέρω ποιος σχολιάζει από αγγαρεία, ποιος σχολιάζει επειδή θέλει κι αυτός παρέα, ποιος το κάνει με την καρδιά του, ποιος δεν σχολιάζει αλλά διαβάζει. Το δικό σου πρώτο σχόλιο ήταν πολύ τρυφερό. Πολύ παραπάνω από ένα πρώτο σχόλιο. Ξεπερνούσε το…πρώτο σχόλιο…άγγιζε την οικειότητα κατευθείαν. Δεν μπορούσες να το προσπεράσεις, να το αγνοήσεις, να χαμογελάσεις απλά. Το πρώτο σου σχόλιο ήταν ουσιαστικά και η πρώτης σου αγκαλιά προς μια άγνωστη. Εμένα.

Και πέρασε ο καιρός. Και μια ανάρτηση δεν βγήκε, και κάποια δάχτυλα έμειναν σταυρωμένα χωρίς να γνωρίζω το λόγο και κάποια mails ανταλλάχτηκαν και ένα blind date κλείστηκε. Και μετά ήρθε ο αποχωρισμός του Σεπτέμβρη, εκείνο…το "κοριτσάρα μου" που ακόμα και τώρα να το διαβάσω θα βάλω τα κλάματα. Μετά ήρθαν κι άλλα πολλά. Μια ιστορία ολόκληρη γραμμένη σε αναρτήσεις, σε σχόλια και περιθώρια. Σε ξενύχτια, σε κρασιά, σε βόλτες.

Και σήμερα, σήμερα είμαι απλά θυμωμένη μαζί σου. Έξαλλη. Με το ζόρι σου μιλάω. Γιατί είσαι άδικη. Είσαι απαράδεκτη. Είσαι εσύ. Και είναι τόσο κρίμα που το «πρώτο της χρονιάς» ήταν το τελευταίο της Κατερίνας. Σε μια εποχή που όλοι μετράνε επισκεψιμότητες με πολύπλοκες αρμονικές εξισώσεις τρίτου βαθμού και βάζουν τρακεράκια και κόντρα τρακεράκια, εσύ μπήκες στην κατοστάδα, είπες «ευχαριστώ δεν θα πάρω», πήρες εμένα τηλέφωνο και με ρώτησες από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί και το έκλεισες. Το έκλεισες. Έτσι απλά, με το πρώτο της χρονιάς.

Η Κατερίνα ήταν η πρωινή μου συνήθεια. Άλλες φορές τρέχοντας, με το ένα μάτι μόνο βαμμένο, με το ένα παπούτσι μόνο φορεμένο, καμιά φορά πλένοντας τα δόντια από το μπάνιο στο υπνοδωμάτιο και πάλι πίσω. Γρήγορα…για να διαβάσω την Κατερίνα. Με βροχή, με κρύο, δεν βαριέσαι εμείς να είμαστε καλά. Το πράσινο μάτι να είναι άγρυπνο και το μαύρο φόντο να εκπέμπει πάντα τόση ζεστασιά. Τόση θαλπωρή, μια αγκαλιά. Μα πως γίνεται;

Και ενώ πάντα καταλάβαινα τις αναρτήσεις σου...εντάξει όχι πάντα αλλά σχεδόν πάντα…η τελευταία με ταλαιπώρησε. Έλεγε το πολύ απλό αλλά εγώ το μόνο που ήθελα να σου γράψω σαν σχόλιο ήταν αν η φιγούρα της φωτογραφίας ήταν το περίγραμμα σου. Αν ήσουν εσύ, που σαν σίφουνας πάντα δεν μετράς τα πρέπει, δεν κοιτάς το σωστό και αφήνεις πίσω σου το χάος. Ναι, το ξέρω δεν θα ήταν και πολύ πετυχημένο σαν σχόλιο. Έτσι κι αλλιώς τα έκλεισες προφανώς για να με προστατέψεις από το ατόπημα.

Και μπορεί να μιλάμε, να τηλεφωνιόμαστε, να βρισκόμαστε αλλά «η Κατερίνα» μου λείπει. Το πράσινο μάτι σε μαύρο φόντο και τα λευκά γράμματα. Η επικεφαλίδα, η ταμπέλα του μαγαζιού…να λέει απλά «Κατερίνα». Σου έχω κακιώσει. Σαν παιδί καλοαναθρεμμένο ή απλά κακομαθημένο κάνεις πάντα το δικό σου χωρίς να μετράς συνέπειες. Τελικά από εκεί που ξεκίνησα, θέλω να καταλήξω. Μου λείπεις.

40 σχόλια:

Matrix είπε...

Και εμένα!

Στο επόμενο τηλέφωνο πες και ο Matrix θέλει το come back σου :)

Και άλλοι που θα ακολουθήσουν φαντάζομαι.

apos είπε...

Kαι μένα. Και με άφησε και μόνο μου στην επιχείρηση με τη Ρομίλντα.
Και έβαλα και κοτζάμ CD με τραγούδια που της αρέσουν στο blog μου.

Nikos Lioliopoulos είπε...

Βλέποντας στο blogroll μου την ανάρτηση σου με τίτλο "μου λείπεις" ήμουν βέβαιος πως θα απευθυνόσουν σε αυτή. Το "Κατερίνα" ήταν ενα πραγματικό διαμάντι στον χώρο του ελληνικού blogging και μας λείπει όλους.
Όμως, όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή κράτησε λίγο ...

PN είπε...

Λοιπόν...ήρθε και η ώρα μου και εμένα.

Η Κατερίνα είναι από τα πρώτα Blogs που έμαθα και διάβασα. Θυμάμαι σαν τώρα τη στιγμή που ένας φίλος μου έστειλε το link με ένα άρθρο της και διάβασα ένα κείμενο για τους υπαίθριους μετανάστες πωλητές. Νομίζω ότι κάπου εκεί έμεινα. Έμεινα όχι γιατί έλεγε κάτι βαθυστόχαστο ή πολύπλοκο. Ακριβώς το αντίθετο...έμεινα από την υπερβολική απλότητα της σκέψης της και την πηγαία της ειλικρίνια. Δεν συζητάω βέβαια για το μοναδικό της γράψιμο. Αυτό έτσι κι αλλιώς πέρασε καιρός μέχρι να το αφομοιώσω πλήρως. Ακόμα και σήμερα δυσκολεύομαι να την πιάσω. Αν και πλέον νιώθω την ανάσα της κοντά μου κάθε φορά που τη διαβάζω.

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε κάποια στιγμή και την γνώρισα κιόλας. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ. Έφυγα με ένα χαμόγελο και έγραψα μονορούφι ένα κείμενο που κανένας δεν κατάλαβε σε τι αναφερόμουν. Γιατί η Κατερίνα μου ήταν δικό μου θέμα. Από τότε η Κατερίνα είναι κομμάτι της ζωής μου...ενεργό και ζωντανό. Δεν είναι ένα Blog, δεν είναι μια ιντερνετική blogopersona...είναι η Κατερίνα μου.

Δεν θα σου κρύψω ότι μου λείπει το ηλεκτρονικό της σπίτι. Ωστόσο ζω το σπίτι της καρδιάς της...και αυτό μου φτάνει και μου περρισεύει. Δεν θα σου πω ότι δεν θέλω να ξαναγράψει, αλλά θα σου πω ότι αν για κάποιο λόγο δεν θέλει πλέον εμένα μου κάνει περισσότερο. Θέλω να πω το εξής δηλαδή! Σε νιώθω μικρό μου Όργιο...σε συμπονώ...και καταλαβαίνω ότι σου λείπει...όπως και εμένα...αλλά πάνω από όλα πλέον έχω την Κατερίνα που με αγκαλιάζει και με κοιτάει live με αυτό το μάτι που σκοτώνει. Αυτό το μάτι που βλέπει μέσα στην ψυχή και σε μουδιάζει. Γιατί το μάτι της Κατερίνας δεν είναι ένα απλό μάτι! Όπως το δικό μυ τσουλούφι είναι βιονικό (μεταξύ μας βιονικό ως προς τι δεν έχω μάθει ακόμα!!), το μάτι της Κατερίνας έχει τη δυνατότητα να βλέπει μέσα στην καρδιά, και να ξέρει πότε τα παιδιά της είναι καλά ή όχι. Και εγώ ως γνήσιος μαμάκιας...αγαπάω την Κατερίνα μου τόσο πολύ που αν αυτή θέλει να λείπει από τη διαδικτυακή Κατερίνα εγώ είμαι απλά μαζί της. Και ας βλέπουμε μαζί της μαύρη σελίδα με το μάτι να αραχνιάζει. Μου φτάνει πως την βλέπουμε μαζί και μου φτάνει πως είναι δική της απόφαση.

Τώρα αν ζητάς τη γνώμη μου...εγώ νομίζω ότι θα ξαναχτυπήσει...αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα! Τα υπόλοιπα όχι εν δήμω!

Elli είπε...

η κατερίνα είναι από τους λίγους blogger που διάβαζα πάντα, σπάνια όμως σχολίαζα!
δεν ξέρω γιατί, αλλά τα προσωπικά της κείμενα βγάζαν ένα εξαιρετικό πάθος, μια ζεστασιά!
κρίμα, μακάρι να ξαναγυρίσει!

από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί ???

βλακεία δεν είναι να τους κάνουμε τη χάρη και να φεύγουμε εμείς;;;

tzonakos είπε...

Δεν την ήξερα πολυ καλά.
Κι εγω σχολίαζα σπάνια και συχνά φοβόμουν μην γράψω καμμια βλακία.
Δεν την παρακαλάω να γυρίσει.
Θα γυρίσει αν θέλει, οταν θέλειμ όπως θέλει, όπου θέλει.
Το γράψιμό της λίγοι το έχουν.
Αυριο κλείνω 4 χρόνια σοτ blogging, για τα επίσημα μιλάω μόνο χρόνια.
Ειναι κι άλλα.
Σαν το γράψιμοπ της Κατερίνας είδα ελάχιστα μπλογκς, ισως 4-5 μόνο.
Τεράστια ενέργεια για να πει οσα ηθελα να πεί, θαυμαστό κουράγιο και μπόλικος χρόνος.
Και δεν έγραφε απλα για να γράψει.
Αυτο την έκανε ξεχωριστή.
Μάλιστα ουτε και με αναρτήσεις - σεντόνια κατάφερνε να τα πει όλα.
Ειχε κι άλλα να πεί.
Και την άφηνα να μου μιλάει οταν τη διάβαζα. Να αγγίζει μυαλό.
Υπο μία έννοια αυτο ηταν εως ερεθιστικό.
Δεν πίστευα οτι θα τα παρατούσε ποτέ ενα τόσο ξεχωριστό άτομο, όμως επειδή βρέθηκε ουκ ολίγες φορές να μην μπορώ να διαχειριστώ όλα αυτά, νομίζω οτι την καταλαβαίνω.
Οπότε της εύχομαι καλή συνέχεια και κρυφά να μας διαβάζει, να στέλνει σκέψεις ή να γράφει με ενα άλλο όνομα που δεν θα ξέρουμε οτι ειναι αυτή, αν θέλει.
Πιστεύω οτι ενα τέτοιο αξιόλογο άτομο που πολυ θα ηθελα να γνωρίζω, πήρε μια σωστή απόφαση, όποια κι αν ειναι.
Κατερίνα να σαι καλά.

katerina είπε...

Κλαιω.
Και ..ηθελα πολύ καιρό να κλάψω.
Το απεφευγα, όπως απεφευγα, και να μπώ στο blog μου.
Πολυ προσφατα, μια Κυριακή που έψαχνα κάτι, ξαναμπήκα, μετά απο πολύ πολύ καιρό. Και εκλαψα με την καρδιά μου, και έγινα ...λιάδα με την ...καρδιά μου, και ξαναδιαβασα όλες τις αναρτήσεις μου, και ...σπαραξα...με την καρδιά μου.
Η Κατερίνα που έκλαιγε την Κατερίνα.
Όπως σπαράζεις όταν βλέπεις τα κομματια σου, τον εαυτό σου με τα μάτια της ψυχής σου, άλλοτε διαλυμένο, άλλοτε δυνατό, άλλοτε υποβασταζόμενο, και άλλοτε πεσμένο.
Η Κατερίνα ...ένοιωσε ότι έπρεπε να αλλάξει.
Αλλά όσο κι αν παλευει η Κατερίνα να αλλάξει...η Κατερίνα της λειπει αφάνταστα.

Οι λέξεις, ...συχωριανοί μου, οι λέξεις, οι λέξεις όπλα αισθήσεων και παραισθησεων.
Σας ευχαριστώ απο καρδιάς.
Σας ευχαριστώ για αυτό το κλάμα, που ζηταγε εδώ και καιρό τον χώρο του, και τον βρήκε.

apos είπε...

Κατερίνα έχεις δίκιο για τις λέξεις.
Επειδή όμως υπάρχει και η μουσική, σου αφιερώνω νοερά ένα τραγούδι που είχα μια εποχή στο blog μου και σε ξάφνιασε ευχάριστα. Είναι της Τάνιας Τσανακλίδου: Σαν πέσει η νύχτα, αλλάζει η ζωή, μας κοροϊδεύει.
Δεν ξέρω αν η ζωή μας κοροϊδεύει, ξέρω σίγουρα ότι ενίοτε είναι ωραία, ιδίως όταν βλέπεις αυτό το καταπράσινο (και λυτρωμένο) μάτι.

Σε φιλώ, αργεντίνικα :-)

aKanonisti είπε...

Υποκρισίες....
Πάντα... υποκρισίες....
Εκτός και αν όταν αλλάζουμε νικ... μας λείπει το άλλο....

Τι άσχημο τέλος....
Τι απόλυτη ντροπή....
Κρίμα....

Πες Κατερίνα... το νέο σου νικ...
(σε όσους πραγματικά δεν το ξέρουν...)
Γιατί... και οι σχολιαστές υποκρίνονται... δυστυχώς....

Εγώ σε κατάλαβα από την πρώτη στιγμή...
Το ίδιο μετέωρο βήμα...
Ναι μεν αλλά....

Κρίμα... και πάλι κρίμα...

cinderella είπε...

@ Matrix
Λυπάμαι! Σήμα ασθενές! Λονδίνο δεν σας λαμβάνει! Αν κάποιος σας λείπει πέιτε το μόνος σας! Έτσι κάνω πάντα εγώ!! ;)
Καλημέρες!!!

cinderella είπε...

@ apos
Όχι, μην μου πείτε οτι λατρεύετε και την Τσανακλίδου.
Δεν θα το αντέξω!
Έσας σας άφησε με μια επιχείρηση. Εμένα κάτι άπλυτα μου είχε φέρει προ καιρού και ακόμα να τα πάρει πίσω (και να πω οτι έχουμε χώρο...δεν έχουμε). Αφήστε που με έιχε αγγαρέψει να στρώσουμε τα χαλιά...στη "Κατερινα". Μέχρι τα ταβάνια με είχε βάλει να καθαρίσουμε. Και μετά λουκέτο...
Τι να πέιτε...(ή τι να πιέιτε...ένα και το αυτό)

cinderella είπε...

@ Νίκο...είμαι πολύ μικρή για να δεχτώ πως οτι αγαπάω εγώ τελειώνει. Ότι αγαπάω λοιπόν δεν τελειώνει...κι εγώ την "Κατερίνα" την αγαπω!!!
Έχω μάθει σε αυτή τη ζωή...αυτά που αγαπάω να τα κρατάω με κάθε κόστος. Πες το κουσούρι, πες το αλαζονεία!!
Καλημέρες!!!

cinderella είπε...

@ Άκου να δεις τσουλουφόπαιδο. Μιλάει το μοναχοπάιδι τώρα. Το κακομαθημένο. Η Κατερίνα είναι πρώτα δικιά μου και μετά ακολουθείτε όλοι οι υπόλοιποι!! Άντε που θα μου το παίξεις και υπεράνω...και εμένα που δεν με πειράζει...και εγώ την αγαπαώ...και βλέπω τις πράσινες ματάρες δια ζώσης...και τι να μας πει η φώτογραφία...από κοντά είναι σμαραγδί...και τι να μας πει το μαύρο φόντο...η αγκαλιά της είναι καλύτερη.
ΤΟ ΞΕΡΩ.
Αλλά εγώ θέλω όλο το πακέτο.
Και οι αποφάσεις παίρνονται για να αναιρεθούν μετά.
Και το καλό που της θέλω...να ξαναχτυπήσει...γιατί ολόκληρη φασίνα είχα ρίξει για να γίνει σαλονάκι ο τεκές...
Ωραία γράφει...αλλά αυτό το ελευθέρας που είχε στο κάπνισμα είχε μαυρίσει τα πάντα!!!

Υ.Γ. Τι γράφω πρωί πρωί η χριστιανή;;;
Και έχουμε ένα καιρό παιδιά...λουκούμι!!!
Λονδινάκι λέμε! (Μήπως να ερχόσασταν τελικά;;)

cinderella είπε...

@ Έλλη μου κάποιες φορές κι εγώ δεν είχα τι να σχολιάσω. Πες το αμηχανία. Πές το πληρότητα. Πες το αδυναμία. Υπήρξαν πολλές τέτοιες στιγμές. Και γι αυτές μετανοιώνω νομίζω.
Δεν ξέρω το γιατί. Άλλά έτσι νομίζω νιώθω.
Καλημέρες!! :)))

cinderella είπε...

@ Τζονάκο μου σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.
Καμιά φορά ορισμένα μάιλς (ορισμένες συζητήσεις εκτός blog) είναι πολύ δυνατές. Και ξέρω οτι με καταλαβαίνεις. Και ξέρω οτι το σχόλιο σου είναι πολύ αληθινό.
Για όλα αυτά σε ευχαριστώ.
Και επειδή 4 χρόνια είναι πολύ λίγα...να τα χιλιάσεις!!
Εχεις πολλά να δώσεις.
Ξέρω με ζόρι, με κόπο. Αλλά πολλά!
Στο έχω ξαναπεί..Μεγάλο προσόν η πολυθεματολογία σου.
Καλημέρες!! :))

cinderella είπε...

@ Κατερίνα, ποιός σου ζήτησε να κλάψεις; Να συγκινηθείς, να ευχαριστήσεις; Να ξαναγράψεις σου ζητήσαμε!! Τι δε καταλαβαίνεις; Μην με τρελαίνεις πρωί πρωί!
Οι ωραίες δεν κλαίνε!!
Οι ωραίες με πολύ όμορφα μάτια δεν επιτρέπεται κιόλας!!
Οι λέξεις, οι λέξεις μάτια μου υπάρχουν για να γεμίζουν το μάυρο φόντο σου.
Υπάρχουν για να καταθέτουν την μοναδική σου οπτική.
Υπάρχουν για να ζωγραφίζουν αυτά που τόσο καιρό έγραφες εκεί.

Εγώ ζητώ το πολύ απλό. Να επιστρέψεις εκεί. :)

Σ' αγαπώ πολύ! Δεδομένο αυτό!
Να προσέχεις!
Καλημέρα!!!

cinderella είπε...

@ Ακανόνιστη,

αν πριν σχολιάσεις είχες διαβάσει καλύτερα το κείμενο και τα σχόλια θα είχες καταλάβει τρια πράγματα.

1) Πως πρόκειται για μια πολύ προσωπική ανάρτηση μου που δεν σηκώνει ειρωνίες και χλευασμούς, ιδιαίτερα αφού δεν με γνωρίζεις.

2)Όλοι οι σχολιαστές, υποκριτές ή μη είναι άνθρωποι που γνωρίζουν και κάνουν παρέα εκτός διαδικτύου με την Κατερίνα άρα έχουν κάποιο δικαίωμα παραπάνω και σαφώς γνωρίζουν καλύτερα από σένα.

3) Δεν αναφέρομαι στην "Κατερίνα" γενικά αλλά σε καταστάσεις που υπάρχουν πίσω από αυτή. Σε σκηνικά δικά μας. Σε προβλήματα, σε, σε, σε.

Διάβασε ειδικά την τελευταία παράγραφο για να δεις οτι αναφέρομαι ακόμα και σε άλλα νικ. Αλλά αν η μετάφραση των γαλλικών δεν είναι το δυνατό σου σημείο, λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Για να τελειώνουμε λοιπόν, δεν θέλω προσωπικές εμπάθειες που από ότι έχω καταλάβει έχεις να βγουν εδώ. Εδώ είναι μια πολύ προσωπική ανάρτηση προς μια φίλη. Δεν σε αφορά. Και δεν με "γνωρίζεις" για να έρχεσαι και να φτύνεις τους καλεσμένους μου και εμένα μέσα στο "σαλονάκι" μου. Κοινώς...ως αθεράπευτα παπαρολόγος...μπορείς να εκτονώθεις και να δώσεις δείγματα της αποκλίνουσας συμπεριφοράς σου αλλού.
Καλημέρα.

Nikos Lioliopoulos είπε...

@aKanonisti,
αναρωτιέμαι με ποιο δικαίωμα κρίνεις ένα..τέλος . Από που αντλείς αυτή τη θρασύτητα; Μήπως ήρθε η ώρα για να αποκαλυφθείς; Μια πρόταση κάνω.
Όσον αφορά το θέμα σου, εντάξει το καταλάβαμε.
Όμως.
Η "Κατερίνα" δεν υπάρχει πια. Τέλος.
Αν όμως τύχει και δεις κάπου τα ίδια πράσινα ματιά σε ένα ίδιο μαύρο φόντο και μια εξίσου γοητευτική γραφή, ποτέ μην σου περάσει ποτέ από το μυαλό πως μπορεί να είναι αυτή.
Ίσως να είναι κάποιο ...παιδί της.
Υ.Γ. αλήθεια ξέρει κανείς πως λέγεται το παιδί στα Γαλλικά;

aKanonisti είπε...

Η απόλυτη σχιζοφρένεια....

Εγώ ναι, δηλώνω παπαρολόγος... αλλά εσύ είσαι άρρωστη....

"Μιλάς" σε ένα blog....σε "αγκαλιάζει" ένα blog... και... σου "απαντάει" ένα blog....
Και μετά φταίνε τα γαλλικα μου...
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα


Ε όχι...
Φταίει που δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ την αρρώστια... που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο....

Και προτιμώ να αποκλείνει από αυτήν, η συμπεριφορά μου...

Είσαι για λύπηση και ψυχίατρο...

Εναλλακτικά απλά...get a life!!!!

apos είπε...

Νίκο, τo παιδί στα γαλλικά λέγεται enfant. l'enfant με το άρθρο.

Όσο για τις ταμπέλες, ας διατηρήσει ο καθένας το δικαίωμα να βάλει μόνος του αυτή που του ταιριάζει.

Προσωπικά, μου βάζω την ταμπέλα παιδί. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος (και ψυχραιμότερος) τρόπος να βλέπεις το γύρω και τους γύρω σου.

katerina είπε...

Ακανόνιστη, άδικα σπαταλιέσαι...
Θυμώνω σπανιότατα.
Και θυμώνω ΜΟΝΟΝ και ΠΑΝΤΑ, αν εγώ κρίνω, ότι αξίζει τον κόπο να το κάνω.
Δεν εκτιμώ ότι η συγκεκριμένη περίσταση ...απαιτεί να κάνω την εξαίρεση του δικού μου κανόνα, οπότε μην κουράζεσαι ...άδικα.

Την καλημέρα μου. Σε χαιρετώ.

PN είπε...

Έχω την αίσθηση ότι ορισμένοι εδώ μέσα έχουμε "παραγνωριστεί". Η Cindy με κάλυψε πλήρως, και αν αυτό με κάνει και εμένα ψυχανώμαλο τότ χαίρομαι πολύ και αγαπάω τον ψυχαναλυτή μου τόσο μα τόσο πολύ. Group Therapy κανείς; Xαχαχα!!!

Οι απόψεις του καθενός είναι σεβαστές και δεν θα κάτσω με ανθρώπους που δεν έχω δει καν να αντιπαρατεθώ. Απλά μην κρίνουμε πράγματα και καταστάσει που δεν ξέρουμε στη τελική τι υπάρχει από πίσω. Τόσο απλά, τόσο ειλικρινά και τόσο ψυχανώμαλα.

Στέλνω σε όλους σας τους ψυχανώμαλους χαιρετισμούς μου! Σας αγαπώ! Τρελός είμαι...ό,τι θέλω λέω!!

Matrix είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
τσότσος είπε...

Σε όλους μας έλειψε η "θεά", κορίτσι μου, τόσο τα γραπτά της όσο και η φυσική της παρουσία...
Είμαστε τυχεροί που την γνωρίσαμε!
Μη φοβάσαι, θα είναι πάντα εδώ (ελπίζω...).

cinderella είπε...

@ Niko
Η Κατερίνα υπάρχει!! Από όλες τις πλευρές!
Αποστολή εξετελέσθη.
Είδες που σου το έλεγα; Είμαι πολύ μικρή για να συμβιβάζομαι!!
Καλημέρες! :)))

cinderella είπε...

@ Akanonisti

Και τώρα που έκανες κι εσύ το κομμάτι σου πάρε πόδι. Η ευγένεια δεν είναι αδυναμία.
Βάλε τα με αυτόν που πραγματικά σε έχει καταντήσει έτσι. Όχι με μένα.
Εμένα δεν με ξέρεις καν.
Αν χρειάζομαι γιατρό άσε να το κρίνουν καλύτερα αυτοί που με ξέρουν.
Εσύ εν προκειμένω μας έδωσες αρκετό υλικό για να γελάσουμε, στον επόμενο καφέ που θα πιούμε.

Υ.Γ. Το επόμενο σου σχόλιο θα διαγραφεί κατευθείαν. Η πρώτη διδάξασα, η "ψιλικατζού" άλλαζε τα σχόλια των troll και έγραφε χαριτωμένες μαλακιούλες. Κρίμα που αυτή η εφαρμογή δεν υπάρχει εδώ!

cinderella είπε...

@ apos...
δεν θέλω να σας τρομάξω...αλλά να...σας αρέσει και η Φακινού;;
Και η Γαλάνη;
Καλύτερα να μην κάνουμε παρέα!!
Έχουμε πολλά κοινά!
Θα με βαρεθείτε γρήγορα!!

Υ.Γ.7ο ρούχο ή Αστραδενή;;

Υ.Γ.2 Στο πάτωμα τα ρούχα σου ή Δυό μέρες μόνο;

Υ.Γ.3 Και ένα ευκολάκι...Tate Britain ή tate modern??

Καλημέρες...στη Μαφάλντα!!!

cinderella είπε...

@ Κατερίνα...επειτέλους!
Μου είχες λείψει!
Υπέροχη...όπως παντα!!! :))

cinderella είπε...

@ Vk τι εννοείς έχουμε παραγνωριστεί;
Έχουμε ξενυχήσει με ποτά; Έχουμε μεσημεριάσει με καφέδες; Έχουμε νυχτωθεί?
Με τρομάζεις Κωνσταντίνε!!
Έχουμε όντως παραγνωριστεί.

Ψυχίατρο εεε; Μπα! Ξέρω μια καλύτερη τεχνική που λειτουργεί από αρχαιοτάτων χρόνων!! ;)
Νομίζω κάποιος κυνικός θα το ονόμαζε..."καλό πήδημα"!!

cinderella είπε...

@ Τσότσο μου να σου εξομολογηθώ κάτι;; Το πιστεύω κι εγώ.
Η Κατερίνα είχε πει κάποτε για το Πασοκ πως αυτή θα κλείσει τελευταία την πόρτα. Χέστηκα για το Πασοκ! Το παραφράζω...και λέω οτι και την πόρτα των blogs αυτή θα την κλείσει.
Μέχρι τότε...θα γράφει υπέροχα, θα φωτίζει τους γύρω της, θα σκορπάει αγάπη και θα είναι μακράν η πιο ερωτεύσιμη μορφή εδώ μέσα και εκεί εξω!!!

cinderella είπε...

@ Κατερίνα επιτέλους, όχι επειτέλους!!! χαχαχαχα
Φιλιαααα

apos είπε...

@Cenicienta

τι διλήμματα και τούτα...
1. Το «ρούχο» ακόμα και τώρα όταν το διαβάζω, ανατριχιάζω.
Βρίσκω όμως ακαταμάχητα ανθρώπινο το «Έρως θέρος πόλεμος», το οποίο διάβασα σε 6 ώρες με τη «Ρομίλντα» να παλεύει με τα κύματα επιστρέφοντας από Νίσυρο (το ταξίδι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι δεν κράτησε 6 ώρες. Ρομίλντα είναι αυτή.)
2. Δύο μέρες μόνο. Αν και τελευταία έχω φάει κόλλημα με το «Κόκκινο Τρένο». (στο site της το βιογραφικό στα αγγλικά, εγώ το έχω μεταφράσει. Εντάξει, δεν διεκδικεί και δάφνες...)
3. Tate Britain! Με τα Modern, δεν είμαι καλός. Το Νοέμβριο που πήγα στη Ν.Υόρκη, βρέθηκα στο ΜΟΜΑ και ένιωθα άβολα. Η καλύτερη στιγμή ήταν η τούρτα-σοκολάτα που έτρωγα στο cafe του ΜΟΜΑ...
(εσύ που με είχες για σοβαρό..)

apos είπε...

Ξέχασα: επειδή στην απάντησή σου στον VK ανέφερες το όνομά μου (κυνικός) να συμφωνήσω μαζί σου σε αυτό που αναφέρεις. Ισπανιστί το λέμε: a unos (unas) les falta follar....

PN είπε...

@Apos: Εγώ της τα έλεγα φίλε μου Αργεντίνε. Μην το φοβάσαι το παιδί...δεν δαγκώνει! Για να δω...είσαι από σοκολάτα;...όχι...άφησε σχόλιο άφοβα τότε!! Να μην με ακούει! Βρε τι σούργελο σε είπα, τι χάχα, τι όλα (που είναι όλα ψέματα, αλλά συγνώμη...έπρεπε να βρω και εγώ ένα δέλεαρ)...τίποτα αυτή! Εγώ λέει τον Apos τον έχω ψηλά. Ναι της έλεγα κοπέλα μου, αλλά και επειδή και εσύ είσαι ψηλά...Θεά γαρ...δεν θα συναντηθείτε στο τέλος. Και μην στα πολυλογώ φίλε μου και έχυσα αίμα για να φτάσετε εδώ να μιλάτε για τη Φακίνου, τη Γαλάνη και την Μοντέρνα Τέχνη. Αλλά άξιζε ο κόπος μου! Όχι...θα το παραδεχτώ! Γιατί είμαι και γαμώ τα παιδιά!! Τι με έπιασε τώρα και μιλάω ακατάσχετα; Τι ήθελα να πω; Αααααα....τις καλησπέρες μου....χαχαχαχαχαχα!!!!!

cinderella είπε...

@ Άpos..πολύ λυπάμαι...δεν θα έχουμε τι να πούμε!!!

Γιατί...ναι 7ο ρούχο...αλλά ο "Έρως θέρος πόλεμος" είναι η βιογραφία της μάνας της σε μεγάλο βαθμό και γι αυτό είναι τόσο ξεχωριστό βιβλίο.

Γαλάνη...διαχρονική αξία..Πρόπερσυ στο Λυκαβηττό...την βραδιά που καιγόταν η Παρνηθα...η φόρτισή της ήταν τόση που τι να λέμε...(και ναι...λατρεύω τα στερεότυπα από την τελευταία δουλειά!!)

Ταte Modern...με τίποτα!!!Η κολλητή...με σπουδές σε ιατρική Φυσική (τρελή επιστήμονας) να έχει πει τις πιο απιστευτες ατάκες μέσα στο Μουσείο! :))
Εμείς να έχουμε λυθεί στα γέλια

cinderella είπε...

Πρέπει να μάθω Ισπανικά.
Ελεγα του χρόνου να αρχίσω Ιταλικά. Μήπως να το άλλαζα λιγάκι;;

Αpos...λατρεύω τις μεταφράσεις σου!!
Α και ευχαριστώ για την συμπαράσταση!! Γιατί το τσουλουφόπαιδο μόλις το έγραψα με έκραξε. "Δεν ντρέπεσαι, τι είναι αυτά; Τι γράφεις, θα σοκαριστούν οι @γ@μ..." κλπ!!
Σε έδωσα στεγνά Vk!! ;)

OnWine είπε...

Θα σου συνιστούσα να διαβάσεις τα σχόλια ...από την ανάποδη (από τα τελευταία προς τα πρώτα) και να αποφασίσεις εσύ αν μιά ανάρτηση αφιερωμένη στην Κατερίνα θα έπρεπε να τελειώνει έτσι... κατά την γνώμη μου δεν έπρεπε να έχει σχόλια...

Συμφωνώ με την ανάρτησή σου... κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ... αλλά ΚΑΙ η Ακανόνιστη είχε δίκιο να την χλευάσει... μερικές φορές το "δίκιο" είναι πολυδιάστατο, όχι on/off - true/false...

... και αυτό το "δίκιο" αφορά αποκλεισυτικά την Κατερίνα...

cinderella είπε...

@ Σχολιαστή ναι. Έχεις δίκιο. Απόλυτο. Τα σχόλια ξέφυγαν. Και ξέφυγαν γιατί στην προσπάθεια μου να μην συνεχιστεί η αντιπαράθεση, άλλαξα θέμα πολύ άκομψα. Με βοηθό και συνοδοιπόρο τον apos μου που με ξέρει λίγο αλλά με καταλαβαίνει πολύ.

Και το είχα σκεφτεί κι εγώ. Να τα κρατήσω κλειστά. Αλλά πολύ ειλικρινά...ήθελα να εκβιάσω συναισθηματικά την Κατερίνα μέσα από τους κοινούς μας φίλους. Από αυτούς που είχαν αγκαλιάσει το blog της και την ιδιαίτερη γραφή της.

Κι επειδή είσαι ντόμπρος άνρωπος Σχολιαστή, μην δίνεις δίκιο σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη λάσπη και τη χυδαιότητα για να ικανοποιήσουν άλλου είδους σκοπούς. Ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν βοήθησαν στο να γίνουν καλύτερα τα πράγματα.

Και τέλος, σε ευχαριστώ Σχολιαστή. Είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της "Κατερίνας". Ακόμα κι αν έχουμε αντιπαρατεθεί εκεί, αυτό δεν μειώνει την αξία της παρουσίας σου (και μου αντίστοιχα) εκεί.
Σε περίμενα εδώ και χαίρομαι που ήρθες για να κλείσεις αυτόν τον κύκλο. Τον κύκλό αυτών που αγάπησαν και αγαπούν αυτή την πρασινομάτα Σμυρνιά τρίτης, τέταρτης γενιάς...θα σε γελάσω και δεν το θέλω!!

Καλό βράδυ.
Καλό Σαββατόβραδο!!!

katerina είπε...

Θα ήταν ψέμα να μην πω ότι δεν με ζόρισε πολύ αυτή η ανάρτηση.
Θα ήταν επίσης μεγάλο ψέμα να μην πω ότι με κολάκεψε.

Η αλήθεια είναι μια.
Η χρονιά που πέρασε ήταν πολύ κρίσιμη για μένα, σε πάρα πολλούς τομείς. Ένοιωσα ότι άλλαζα, ένοιωσα ότι έπαψα να είμαι εγώ και οι άλλοι, και έγινα ένα κομμάτι του όλου.
Ναι ένα κακομαθημένο παιδί, που ενηλικιώθηκε.
Ένοιωσα ότι το παλιό σπίτι δεν με χωρούσε, ή ίσως έπρεπε να βγω έξω από τα προστατευμένα σπίτια.

Cindy, όταν ειδα προχθές το βράδυ την ανάρτηση σου, συγκινήθηκα, όχι γιατί δεν ξέρω ότι με αγαπάς, όχι γιατί, αυτά που γράφεις στην αναρτηση σου δεν τα ειχαμε συζητησει και δια ζώσης, αλλά γιατί εγώ τα ειχα απωθήσει στην άκρη του μυαλού μου.
Και ειναι αλήθεια, ότι το «Κατερίνα», σπάνια το κοιτάω πια. Ακόμα και στα favorites, του άλλαξα θέση για να μην είναι συνεχεία μπροστά μου, ακόμα και σαν τίτλος.
Όχι σαν blog, εχουμε δώσει πολύ μεγαλύτερη σημασία στα blogs απο αυτήν που πραγματικά εχουν. Αλλά για όλες τις δικές μου στιγμές που κρυβει μέσα του.
Και μου το βγάλατε όλο αυτό, προχθές το βράδυ που ειχα γυρίσει αργά σπίτι, κουβαλώντας μια αφορητη επαγγελματική ενταση εκεινης της ημέρας. Και ...διαλυθηκα. Και μου ειπατε...ρε Κατερίνα....Και σας ευχαριστώ.

Σε ευχαριστώ γλυκειά μου οικοδέσποινα, σε ευχαριστώ Matrix, Apos, τσουλουφοπαιδο, Νίκο, Ellie, Τζονάκο, Τσότσο, σε ευχαριστώ ιδιαίτερα Σχολιαστή.

Με στενοχώρησες Ακανόνιστη, και όχι για την όποια διαφωνία ή ένσταση σου ή ...ότι... σε οτιδήποτε. Αυτή καλοδεχούμενη. Αλλά γιατί εδώ είμαστε ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ φιλοξενούμενες. Αν για οποιοδήποτε παντελώς άγνωστο σε μένα λόγο, ήθελες να με εγκαλέσεις, ή να μου κάνεις την όποια παρατήρηση, μπορούσες να το κάνεις στο δικό μου...σπίτι.
Σέβομαι απεριόριστα την επαναστατική συμπεριφορά και ηθική σου, θα σε παρακαλούσα να σεβαστείς και εσύ, την δική μου, την απόλυτα αστική. Καθένας αγαπητή μου, με τα ...ελαττώματα του.

Υ.Γ. Ξέρετε το «Κατερίνα», ακόμα και στον τίτλο του, έχει ...λάθος. Και είναι τόσο χαρακτηριστικό λάθος...
Όταν πρωτοάνοιξα το «Κατερίνα», από την βιάση μου, από την απόλυτη άγνοια μου, αυτά τα τόσο κλασικά ελαττώματα, που παλεύω και αυτά να αφήσω πίσω μου, έκανα λάθος στον τίτλο. Αντί για (e), έβαλα (-).
Eγραψα τα πρώτα μου σχόλια σε άλλα blogs, αμιγώς πολιτικά τότε, λόγω εποχής, εβαλα την πρώτη μου αναρτηση, ακολουθώντας ευλαβικά τις οδηγίες της Google…. και μετά το ειδα.... και πήγα να το αλλάξω και ....δεν άλλαζε.
Ακόμα λοιπόν και ο τίτλος του «Κατερίνα», είναι ...λάθος... και μου φωνάζει ...βρε βλαμμένη... μην βιάζεσαι και επιτέλους σταμάτα να έχεις άγνοια ...κινδύνου.

KitsosMitsos είπε...

Απλώς, καλημέρα!