Μου λείπεις...

Μου λείπεις. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που μπήκα στο blog σου. Είχες κάνει ίσως την πιο άθλια πολιτική ανάλυση. Μια από τις πολύ κακές σου. Και δεν σε ήξερα. Και θύμωσα. Θύμωσα και αντί να σου τα χώσω, ξεθύμανα εδώ, σε μένα. Καιρό μετά βρήκα το κουράγιο να σου το πω κι εσύ με πήρες μια τεράστια αγκαλιά. Θυμάσαι; Αυτό το κουσούρι που έχω…να κρίνω τελείως στραβά αυτούς που τελικά αγαπάω και να τους ταλαιπωρώ αρχικά πες μου πως θα το αποβάλλω;

Θυμάμαι το πρώτο σχόλιο σου σε μένα. Μετά από τόσο καιρό μπορώ να υπερηφανευτώ πως ξέρω ποιος σχολιάζει από αγγαρεία, ποιος σχολιάζει επειδή θέλει κι αυτός παρέα, ποιος το κάνει με την καρδιά του, ποιος δεν σχολιάζει αλλά διαβάζει. Το δικό σου πρώτο σχόλιο ήταν πολύ τρυφερό. Πολύ παραπάνω από ένα πρώτο σχόλιο. Ξεπερνούσε το…πρώτο σχόλιο…άγγιζε την οικειότητα κατευθείαν. Δεν μπορούσες να το προσπεράσεις, να το αγνοήσεις, να χαμογελάσεις απλά. Το πρώτο σου σχόλιο ήταν ουσιαστικά και η πρώτης σου αγκαλιά προς μια άγνωστη. Εμένα.

Και πέρασε ο καιρός. Και μια ανάρτηση δεν βγήκε, και κάποια δάχτυλα έμειναν σταυρωμένα χωρίς να γνωρίζω το λόγο και κάποια mails ανταλλάχτηκαν και ένα blind date κλείστηκε. Και μετά ήρθε ο αποχωρισμός του Σεπτέμβρη, εκείνο…το "κοριτσάρα μου" που ακόμα και τώρα να το διαβάσω θα βάλω τα κλάματα. Μετά ήρθαν κι άλλα πολλά. Μια ιστορία ολόκληρη γραμμένη σε αναρτήσεις, σε σχόλια και περιθώρια. Σε ξενύχτια, σε κρασιά, σε βόλτες.

Και σήμερα, σήμερα είμαι απλά θυμωμένη μαζί σου. Έξαλλη. Με το ζόρι σου μιλάω. Γιατί είσαι άδικη. Είσαι απαράδεκτη. Είσαι εσύ. Και είναι τόσο κρίμα που το «πρώτο της χρονιάς» ήταν το τελευταίο της Κατερίνας. Σε μια εποχή που όλοι μετράνε επισκεψιμότητες με πολύπλοκες αρμονικές εξισώσεις τρίτου βαθμού και βάζουν τρακεράκια και κόντρα τρακεράκια, εσύ μπήκες στην κατοστάδα, είπες «ευχαριστώ δεν θα πάρω», πήρες εμένα τηλέφωνο και με ρώτησες από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί και το έκλεισες. Το έκλεισες. Έτσι απλά, με το πρώτο της χρονιάς.

Η Κατερίνα ήταν η πρωινή μου συνήθεια. Άλλες φορές τρέχοντας, με το ένα μάτι μόνο βαμμένο, με το ένα παπούτσι μόνο φορεμένο, καμιά φορά πλένοντας τα δόντια από το μπάνιο στο υπνοδωμάτιο και πάλι πίσω. Γρήγορα…για να διαβάσω την Κατερίνα. Με βροχή, με κρύο, δεν βαριέσαι εμείς να είμαστε καλά. Το πράσινο μάτι να είναι άγρυπνο και το μαύρο φόντο να εκπέμπει πάντα τόση ζεστασιά. Τόση θαλπωρή, μια αγκαλιά. Μα πως γίνεται;

Και ενώ πάντα καταλάβαινα τις αναρτήσεις σου...εντάξει όχι πάντα αλλά σχεδόν πάντα…η τελευταία με ταλαιπώρησε. Έλεγε το πολύ απλό αλλά εγώ το μόνο που ήθελα να σου γράψω σαν σχόλιο ήταν αν η φιγούρα της φωτογραφίας ήταν το περίγραμμα σου. Αν ήσουν εσύ, που σαν σίφουνας πάντα δεν μετράς τα πρέπει, δεν κοιτάς το σωστό και αφήνεις πίσω σου το χάος. Ναι, το ξέρω δεν θα ήταν και πολύ πετυχημένο σαν σχόλιο. Έτσι κι αλλιώς τα έκλεισες προφανώς για να με προστατέψεις από το ατόπημα.

Και μπορεί να μιλάμε, να τηλεφωνιόμαστε, να βρισκόμαστε αλλά «η Κατερίνα» μου λείπει. Το πράσινο μάτι σε μαύρο φόντο και τα λευκά γράμματα. Η επικεφαλίδα, η ταμπέλα του μαγαζιού…να λέει απλά «Κατερίνα». Σου έχω κακιώσει. Σαν παιδί καλοαναθρεμμένο ή απλά κακομαθημένο κάνεις πάντα το δικό σου χωρίς να μετράς συνέπειες. Τελικά από εκεί που ξεκίνησα, θέλω να καταλήξω. Μου λείπεις.