Θυμός

Ο Θυμός…γένους κι αυτός αρσενικού σαν τον πόνο. Μόνο να…πιο λεβέντης, πιο δυνατός, πολύ πιο σκληρός και ενίοτε πιο όμορφος. Σαν άντρας βαρύς κι ασήκωτος δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Έρχεται όποτε θέλει αυτός, φεύγει όταν το αποφασίσει, μπορεί να κάνει καιρό να περάσει, αυτός ξέρει κι επιλέγει, σαν τον φαντάρο, σαν τον εραστή... κάπως έτσι.

Ο Θυμός, υγιές συναίσθημα για κάποιους, τροχοπέδη για κάποιους άλλους, μυστήριο για μένα.

Θυμώνω με τα παράλογα, με αφήνουν παγερά αδιάφορη τα παράξενα, δέχομαι τις μιζέριες και τρομάζω ακόμα κι εγώ με αυτούς τους νευρώνες που δίνουν το σύνθημα για να εκκριθεί η αδρεναλίνη, να ξεκινήσει η διαδικασία, να βγει ο θυμός. Ακόμα κι αυτός…λένε πως μπορεί να χαρτογραφηθεί με ακρίβεια. Κι είναι από τα λίγα συναισθήματα…αυτό και του έρωτα που θα έπρεπε να είχαν μείνει στο σκοτάδι. Το γιατί και το πώς να ήταν άλυτα μυστήρια. Δηλαδή…για να λέμε του στραβού το δίκιο…δεν τους άξιζε να έχουν αποκωδικοποιηθεί.
Χάνουν τη μαγεία τους. Ευτελίζονται. Κι αν για τον θυμό συγχωρείται, για τον έρωτα απλά δεν επιτρέπεται.

Θυμώνω με αυτούς που θα πειράξουν τους δικούς μου ανθρώπους. Σαν μοναχοπαίδι, σαν παιδί κακομαθημένο, έχω μάθει τα δικά μου να μην τα ενοχλεί κανείς. Να μην τα αγγίζει.

Θυμώνω με αυτούς που θα προσβάλλουν. Θα μειώσουν. Θα πληγώσουν. Όχι εμένα. Εκείνους. Εκείνους που αγαπώ.

Θυμώνω με αυτούς που ζούνε εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Με αυτούς που θα πατήσουν πάνω μας για να ανεβούν. Με αυτούς για τους οποίους ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…τα όποια μέσα…ναι έχουν σημασία και τεράστια μάλιστα.

Θυμώνω με ορισμένους που νομίζουν ότι είναι έξυπνοι, μεταφράζοντας την κουτοπονηριά σε δύναμη. Ακόμα κι εδώ, κυκλοφορούν και είναι και Έλληνες. Τρομάρα τους.

Θυμώνω με την αχαριστία. Θυμώνω με το ψέμα. Τεράστια κουσούρια αυτά. Για μένα, όχι γι αυτούς. Γιατί μεγάλωσα και δεν τα ανέχομαι πια. Γιατί γέρασα και έμεινα αθεράπευτα παιδί. Γιατί ακόμα σοκάρομαι με τη χυδαιότητα και πολύ φοβάμαι…δεν θα βάλω μυαλό ποτέ.

Ενίοτε θυμώνω άδικα. Κουσούρι δικό μου αυτό. Σφάλμα του κατασκευαστή. Από τη μάνα μου. Καμιά φορά θυμώνω μελοδραματικά. Τόσο που ούτε εγώ με αντέχω.
Και είναι και ο θυμός…άντρας. Γι αυτό και νομίζω ότι δεν μπορώ να του αντισταθώ…και υποκύπτω.

Υ.Γ. Κάθε φορά με κατατρέχει η φράση που έχει πει εκείνη που άνοιξε την παρούσα τριλογία. Τα υστερόγραφα λένε όσα το κείμενο δεν μπορεί. Ίσως. Αυτό που θέλω όμως να πω, είναι ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε. Η πορεία από εδώ και πέρα άγνωστη. Αλλά να, αυτές οι αναρτήσεις άξιζαν τον κόπο, τον χρόνο, τον πόνο και τον θυμό…! Και σίγουρα ήταν καθοριστικές.

Σας ευχαριστώ. Όλους.