Εδώ είμαι

Κάποια στιγμή ναι. Αλλά όχι τώρα, όχι σήμερα. Σήμερα δεν μπορώ να κάνω μια τυπική, μια γλυκανάλατη ανάρτηση. Ξέρεις…από αυτές που γράφονται στο πόδι, που έχουν κέφι, έξυπνες ατάκες, χιουμοράκι. Η ώρα ακατάλληλη για κατάλληλες εξομολογήσεις. Και πάλι φοβάμαι…πως βγαίνω εκτός θέματος, σε ένα θέμα που θα μπορούσε να μου προσφέρει τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή βαθμό πάνω από τη βάση.

Ούτε έναν ταξιδιωτικό οδηγό για το Βερολίνο μπορώ να γράψω. Γιατί αν πας θα έχεις οδηγό μαζί σου. Τσάμπα θα τον κουβαλάς. Στο λέω εγώ. Γιατί τελικά θα κάνεις όλα όσα η πόλη σε προστάζει. Αυτή, σαν γυναίκα έμπειρη θα σε πιάσει από το χέρι και θα σου ψιθυρίσει την ιστορία της. Τόσα ταξίδια…τόσα χρόνια…μεγάλες αγάπες όλα. Αλλά αυτό μοναδικό.

Φταίει που περπάτησα εκεί που ένας τουρίστας δεν φτάνει. Που κινήθηκα νύχτα και μέρα σε άλλους ρυθμούς. Σε καθωσπρέπει χώρους και δρόμους, σε underground μπαράκια, σε μουσεία, σε μπυραρίες, σε γραφικά καφέ.

Σε έναν χώρο κατάληψης. Εκεί που οι καλλιτέχνες έχουν στήσει τη δική τους ζωή, έχουν δημιουργήσει το δικό τους χώρο και πουλάνε τα έργα τους. Στην αρχή μπήκα με πολύ φόβο. Μετά ο φόβος έγινε περιέργεια όπως πάντα. Και τελικά ξεθάρρεψα. Ναι, δεν σεβάστηκα το χώρο. Τράβηξα φωτογραφίες. Περπάτησα και με την περιέργεια ενός παιδιού περιπλανήθηκα μέσα στο οίκημα. Χαμογέλασα, είδα έναν τύπο επί το έργω και ζήλεψα. Αν κάποια στιγμή εξαφανιστώ…κάπου εκεί θα καταλήξω. Μια σταχτοπούτα στην κατάληψη. Δεν είναι καθόλου κακό.

Μύρισα την ιστορία της πόλης. Αυτήν που κανένα βιβλίο Ιστορίας δεν τολμά να ακουμπήσει. Σε ένα τείχος που επιμελώς έχει αφεθεί να θυμίζει αυτά που κανείς δεν τολμά να ξεστομίσει. Μπορείς να γράψεις, να χαράξεις, να αφήσεις το αποτύπωμα σου πάνω του, όπως έκανε και αυτό στην πόλη. Διάσπαρτα θα δεις σταυρούς από θύματα του Ανατολικού Βερολίνου που ζήλεψαν το όνειρο του Δυτικού. Πόσο κοστίζουν τα όνειρα μαμά; Και πόσο τα πουλά η ιστορία; Πάνε χρόνια που άλλαξαν τα βιβλία της δικιάς μας Ιστορίας. Εκείνα που έλεγαν ότι οι κακοί Τούρκοι σκότωσαν τους καλούς Έλληνες στο Αφιόν Καραχισάρ. Ο παππούς μου είχε πολεμήσει εκεί. Κάποια στιγμή και εκεί…θα πάψει να είναι ιστορία…μια λίστα με ονόματα και τρόπους διαφυγής. Γιατί την ιστορία την γράφουν οι λαοί και όχι τα επιχορηγούμενα…από κάποιους, μουσεία. Με είσοδο 10 ευρώ και μια πρέζα ηρωισμό. Ποτέ η αλήθεια δεν υπήρξε ολόκληρη…σε μονόπλευρο ρυθμό. Και αυτό το έχει υποστηρίξει ο έρωτας, το έχει αποδείξει η ιστορία και το έχουν κουβαλήσει πολλοί μέσα τους.

Είδα τις πανέμορφες πόρνες να κάνουν πιάτσα σε έναν από τους πιο γνωστούς δρόμους της πόλης. Κούκλες και επιτηδευμένα κακόγουστες, γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι εξώφυλλα αν δεν φορούσαν διχτυωτά καλσόν και λαμέ κιτσάτες μπότες.

Και πήρα αποφάσεις στον 17ο όροφο ενός υπέροχου μπαρ με θέα ολόκληρο το φωτισμένο Βερολίνο. Αυτή η πόλη μου πάει πολύ. Και τώρα ξέρω. Ξέρω ότι εκεί κάπου γύρω από τον Σπρέε μπορώ να τριγυρίσω και να χαθώ.