Εξεταστικής...το ανάγνωσμα

Για πότε πέρασε η προηγούμενη εξεταστική…θα σε γελάσω και δεν το θέλω. Για πότε έφτασε αυτή…θα αγχωθώ και δεν πρέπει. Δυστυχώς καθόλου σασπένς στο Αγγλικό πανεπιστήμιο. Στο ελληνικό…μια αγωνία, ένα τυχερό σε μορφή κατάληψης, μια ψιλοαπεργία... ένα λουκέτο για καμιά εβδομάδα το ζούσες. Εδώ όλα προκαθορισμένα από την αρχή. Τι βαρετοί άνθρωποι. Πως νιώθουνε παράφορα, πως ζούνε έτσι αδιάφορα; Ενώ στην Ελλάδα…κυριλέ. Ξεκινούσε το εξάμηνο Μάρτιο. Τέλεια. Χώριζες με τον Θανάση. Καθόλου τέλεια. Το ελληνικό πανεπιστήμιο το σεβόταν αυτό. Σου έδινε χώρο και χρόνο για να πέσεις σε κατάθλιψη, να στεναχωρηθείς, να το ξεπεράσεις, να βρεις άλλον και να σου μείνουν και τσίμα τσίμα μερούλες για να ψιλοπασαλείψεις την ύλη…Ιούλιο πια. Κι αν ο Θωμάς…ο καινούργιος ντε…είχε σπίτι στο Ξυλόκαστρο…δεν πειράζει. Η εξεταστική του Σεπτέμβρη να είναι καλά.

Εδώ αυτές οι πολυτέλειες δεν υπάρχουν. Άμα χωρίσεις τον Θανάση και πριν βρεις τον Θωμά θα πρέπει να φορτωθείς και το διάβασμα, την εξεταστική, τις παραδόσεις και το υπόλοιπο Ελληναριό που ακόμα κι αν δεν τους μιλάς…σου κλέβει το θέμα της εργασίας.

Και ενώ στην Ελλάδα το ζήτημα άγχος δεν το βίωνες στα φοιτητικά χρόνια εδώ το ζεις στο πετσί σου. Γιατί στην Ελλάδα αν διάβαζες ήσουν μειοψηφία. Και αν έδινες και δύσκολο μάθημα…ε όλο και κάποιος παραμονή θα σε έπαιρνε να σε ρωτήσει την ύλη γιατί δεν την είχε. Να σε ρωτήσει ποιο βιβλίο κάνουμε γιατί δεν το πήρε ποτέ…αλλά έχει έναν γνωστό φίλο στις εστίες που έχει την προηγούμενη έκδοση…δεν βαριέσαι μια χαρά ήταν κι εκείνη...και μπορεί να του το δανείσει 10 ώρες πριν γράψει. Όλο και κάποιος θα σε έπαιρνε να σε ρωτήσει ακόμα και τι μάθημα δίνουμε αύριο…γιατί κάπου είχε βάλει η μαμά του το πρόγραμμα. Ακόμα και εκείνα τα τίμια λίγα λεπτά πριν γράψεις που όσο να πεις…μπορεί να ψιλοαγχωθείς…όλο και κάποιος με αυτοπεποίθηση που σκοτώνει θα ερχόταν να σου πει πως διάβασε μόνο τα παλιά θέματα και είναι σίγουρος ότι θα περάσει…ενώ εσύ ξέρεις ότι ο καθηγητής άλλαξε…και τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Όλοι αυτοί αγχωλυτικά δρούσαν πάνω σου. Και πιο πολύ από όλους εκείνος ο κούκλος συμφοιτητής που πάντα σε φλέρταρε αλλά εσύ μόνο σημειώσεις του έδινες.

Εδώ όλοι έχουν γεννηθεί για να σε αγχώνουν. Οι Έλληνες έχουν γεννηθεί και για να σε εκνευρίζουν. Όλοι διαβάζουν συνέχεια. Αποκορύφωμα ένας Αιγύπτιος που προχτές με δύο βαλίτσες μας χαιρέτησε. Μετακόμισε στη βιβλιοθήκη για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Στη μια βαλίτσα είχε τα βιβλία του και στην άλλη τα ρούχα του. Θα κοιμόταν στο hostel απέναντι από αυτή. Πολύ καλό παιδί. Άφησε το κινητό του μήπως χρειαστούμε κάτι.

Ένας άλλος προχτές…κοιμήθηκε μέσα στη σχολή για να τελειώσει μια εργασία. Τους κοιτώ…για να είμαι ειλικρινής τους παρατηρώ με μια απίστευτη περιέργεια. Σαν να μην τους έχω ξαναδεί ποτέ. Καμιά φορά…φοβάμαι ότι η έκπληξη μου είναι τόσο έντονη που καθρεφτίζεται στο πρόσωπό μου…παρεξηγήσιμα. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Συνεχίζω με τον κλασσικό μου τρόπο…και κατά βάθος ξέρω. Έξι χρόνια…είναι πολλά για να αλλάξεις τώρα. Ειδικά όταν δεν χρειάζεται να φτάνεις στα άκρα για να πετύχεις το αυτονόητο.