Μπαλαρίνες επιτρέπονται;

Δεδομένου ότι φέτος δεν θα γευτώ για πολύ τις ελληνικές θάλασσες, αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου εδώ στο καλοκαιρινό Λονδινάκι. Μεταξύ διπλωματικής, μικρών αποδράσεων και βολταρίσματων, το έφερα από εδώ, το πήγα από εκεί και είπα κομμάτια να γίνει…θα συνεχίσω τα μαθήματα μπαλέτου που είχα σταματήσει στα 9 μου! Τότε έφταιγε η δασκάλα που δεν με ενέπνεε. Σήμερα φταίει το Λονδίνο που δεν έχει δίπλα του τις Σπέτσες και τη Τζιά. Φταίει επίσης που σιχαίνομαι τις πισίνες και δεν τις πλησιάζω. Που έχω πάθει μικροβιοφοβία και βλέπω παντού εστίες μόλυνσης. Το μπαλέτο είναι άκακο. Έτσι το ξαναξεκίνησα. Πήγα και πήρα κορμάκι, φούστα μπαλέτου και παπούτσια…και να σου η καλή σου στο πρώτο μάθημα γιατί δεν είμαι κανένα βλαχάκι να πάω με φόρμες! Μια κούκλα ήμουν, όχι να το παινευτώ.

Ο καθηγητής του πρώτου μαθήματος ήταν πολύ …Bob Marley, με ράστα, με κοιλίτσα, με ιστορίες, με χαβαλέ. Αν ήταν έλληνας θα ήταν «πίνω μπάφους, παίζω προ, χορεύω μπαλέτο». Αλλά δεν είναι. Είναι απίστευτος. Σε αυτό το πρώτο μάθημα τη γλίτωσα. Κάτι που οι ασκήσεις ήταν εύκολες, κάτι που έχω το μπαλέτο μέσα μου…κυλάει στις φλέβες μου, κάτι που μια κοντή χοντρή Αγγλίδα μπροστά μου τράβηξε την προσοχή του και τις παρατηρήσεις του…ζάχαρη την περάσαμε.

Στο δεύτερο τα χρειαστήκαμε. Ο άλλος καθηγητής πολύ στοργικά, σχεδόν φιλεναδίστικα με διόρθωνε, μέχρι που απηύδησε και με ρώτησε αν ήταν το πρώτο μου μάθημα. Του είπα ναι και εκεί που περίμενα την κατσάδα…αυτός ήρθε μου άρπαξε το πόδι και μου είπε ότι έχω πολύ ωραίο κουτουπιέ για μπαλέτο. Το μάθημα ήταν σαφώς πιο δύσκολο αλλά δεν μας πτοούν εμάς τα ζόρια.

Περιττό να πω ότι χορεύαμε με ζωντανή μουσική από πιάνο. Περιττό να πω ότι οι συμμαθήτριές μου οι Αγγλίδες είναι πολύ ξινομούρες…άθλιες γκόμενες κρίμα ρε γαμώτο! Περιττό να πω πως το μέλλον μου προδιαγράφεται λαμπρό και σε έναν, το πολύ δύο μήνες με βλέπω στα Μπολσόι μπαλαρίνα από σόι. Περιττό επίσης να πω πως θα συνεχίσω το blogging αλλά τότε δεν θα έχω πολύ χρόνο γιατί θα τρέχουμε σε περιοδείες, θα χορεύουμε σε όλο τον κόσμο, θα μας ζητάνε αυτόγραφα ο κόσμος, θα γίνεται χαμός για μια παράστασή μας, εγώ θα συνεχίσω να είμαι απλός άνθρωπος όπως και σήμερα, με τις ευαισθησίες μου, με τη χάρη που με διέπει αλλά θα έχω πολλά τρεχάματα. Θα κάνω που και που βέβαια κάποια ανάρτηση και θα ανεβάζω βίντεο από τις παραστάσεις. Μέχρι τότε…έχω λίγο διάβασμα, ένα πλυντήριο που πρέπει να βάλω και ένα κουτί cookies που αγόρασα…χτες και θέλω να τσακίσω. Με λευκή σοκολάτα και αμύγδαλα…εννοείται.