Η φήμες λένε…η Cindy επιβεβαιώνει.

Η αλλιώς…σε τρίτο ενικό πρόσωπο.

Όταν η Cindy συνάντησε τα blogs ήταν καλοκαίρι του 2007. Το έφερε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί και όπως κάθε απόφαση στη ζωή της το αποφάσισε μέσα σε λίγα λεπτά, με άγνοια κινδύνου. Θα το έκανε.

Όταν η Cindy αποφάσισε να κλείσει το blog σχεδόν δύο χρόνια μετά βρήκε τη google απέναντί της. Σαν να την έλεγε…μην το κάνεις. Βρήκε και πολλούς άλλους βέβαια. Με μάιλς, με τηλέφωνα, με κατ’ ιδίαν παραινέσεις. Μην το κάνεις. Όπως πάντα όμως…ο αυθορμητισμός της…εκείνος ο αυθορμητισμός που τσακίζει κόκαλα είχε ήδη κάνει τη ζημιά. Έψαξε τα εργαλεία ένα ένα…και φυσικά δεν βρήκε αυτό που έψαχνε. Ακόμα και τώρα όμως δεν ξέρει ούτε η ίδια τι έψαχνε. Ο θυμός παρέα με τον αυθορμητισμό και τα γονίδια του μοναχοπαιδιού που κουβαλάει…δεν άφησαν και πολλά περιθώρια. Το έκρυψε. Μετά το έκλεισε. Πάλι καλά που δεν το διέγραψε.

Η Κατερίνα την αποκαλεί ακόμα παιδί. Ίσως και να έχει δίκιο η Σμυρνιά. Γιατί σαν παιδί είπε πως τη μάλωσαν. Την έβρισαν. Ε και; Τη ρώτησε η Σμυρνιά με εκείνη την αθωότητα που κρύβει από πίσω της πολύ καλά την κατανόηση. Ε ναι της απάντησε η Cindy.

Μόνο που η Cindy ξέχασε πως και στη ζωή της το ίδιο συμβαίνει. Πως η προσωπική της πορεία είναι χαραγμένη με αυτόν τον τρόπο και με αυτά τα ιδανικά. Πως πολλοί την κορόιδεψαν τότε…στο χωριό του Πολυτεχνείου…που δεν κυνηγούσε τους βαθμούς μέσα από τις κομματικές παρατάξεις. Πολλοί ξενίστηκαν για την υποτροφία που πήρε πριν από λίγες μέρες χωρίς να έχει χτυπήσει την πόρτα κανενός καθηγητή. Ακόμα και στη γενική συνέλευση…ξενίστηκαν με την επιλογή της και τον τομέα που ακολούθησε. Κανείς δεν είδε το αυτονόητο. Πως η Cindy δεν είναι μόνο αυθόρμητη. Μελετά με πολύ προσοχή το κάθε βήμα κι ας φαίνεται μετέωρο. Κάνει τις επιλογές της και πληρώνει το τίμημα.

Πολλοί την κορόιδεψαν και τότε…που αποφάσισε να φύγει έξω. Μα εδώ υπάρχουν τόσα μεταπτυχιακά. Θα βρεθεί και κανείς γνωστός…θα σε σπρώξει…ξέρεις τώρα πως γίνονται αυτά. Παγκόσμια πατέντα…στο μεταπτυχιακό να υπάρχουν 21 επιλαχόντες. Ο 21ος…πολύ καλό παιδί, αστέρι, με πολύ καλές γνωριμίες. Φίλος μας. Η Cindy γέλασε. Έκανε όλες τις αιτήσεις μόνη της, με το ονοματάκι της και με τους βαθμούς της βρέθηκε σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και κουνά το μαντήλι σε εκείνους που πίστευαν πως τα λίγα είναι βολικά.

Πολλοί απόρησαν που ασχολείται με δημοσιεύσεις και χαζοpapers. Μα γιατί; Κανείς δεν σκέφτηκε πως αυτό την γεμίζει.

Έτσι ήταν και είναι η Cindy. Τα λάθη της είναι αυτή. Το μεγάλο της κουσούρι είναι πως θα μείνει αθεράπευτα παιδί. Πως είναι αυτό που πάντα ήθελε να γίνει. Και πως είναι πια πολύ μεγάλη για να αλλάξει ή να κρυφτεί πίσω από τις μαξιλάρες ενός καναπέ….μέσα σε ένα κλειδωμένο σαλονάκι.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο συγγνώμη…σε αυτούς που ταλαιπώρησα αυτές τις μέρες. Είχατε δίκιο. Αυτό το blog, αυτός ο καναπές…δεν είναι μόνο δικός μου και δεν είχα αυτό το δικαίωμα.