Πολύ πολιτικά...σχεδόν προσωπικά

Ήταν αρχές Ιούνη του 85 και έκανε απίστευτη ζέστη. Λένε ότι ήταν ένας από τους χειρότερους καύσωνες της χρονιάς. Η χώρα είχε εθνικές εκλογές. Εκείνος προσκολλημένος στην μεγάλη αλλαγή, στον μεγάλο ηγέτη, στη μερίδα εκείνη που επένδυσε τόσα πολλά στο καινούργιο φωνάζοντας δανεισμένα από την αριστερά πως ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά. Εκείνη, αμετακίνητη στα πιστεύω και στις ιδεολογίες της πάσχιζε με μια άλλη μερίδα Αριστερών για το θρυλικό 17% που δεν επιτεύχθηκε ποτέ.

Και θα ήταν μια τυπική εκλογική αναμέτρηση που θα είχε μείνει απλά στην πολιτική ιστορία του τόπου και όχι της οικογενείας αν εκείνη δεν ήταν στις μέρες της για να γεννήσει. Έκανε απίστευτη ζέστη και η ιδέα του…ψηφίζω στον τόπο διαμονής μου…δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Αλλά και η ιατρική δεν είχε προχωρήσει τόσο. Ξέραμε ότι θα γεννήσει. Ότι ήταν στις μέρες της. Αλλά το πότε ακριβώς…άγνωστο. Η μέρα των εκλογών ήταν μια πολύ καλή ημερομηνία. Και η προηγούμενη όπως και η επόμενη. Εκείνη ήξερε ότι θα προλάβαινε να ψηφίσει. Εκείνος πάλι δεν ήταν και τόσο σίγουρος. Έφυγε χαράματα…7 ώρες δρόμος και γύρισε αυθημερόν. Κάθε ψήφος μετράει σκεφτόταν και έτσι πέρασε είκοσι ώρες στο δρόμο.

Πάλι το δικό της είχε γίνει. Δύο μήνες πριν είχαν μάθει ότι ήταν κόρη. Εκείνη ήθελε κόρη, εκείνος ήθελε γιό. Σήμερα…χρόνια μετά…είναι αυτός που πια λέει πως χρειάζεται κρυφή συνταγή για να πετύχεις κόρη με την πρώτη.

Μέρα των εκλογών και το πείσμα της έχει μείνει σε όλων την μνήμη. Με την κοιλιά πήγε να ψηφίσει μόνη της. Και μετά κατευθείαν αεροδρόμιο για να παραλάβει τη μαμά της που ερχόταν. «Γιατί να ανέβω τελευταία στιγμή από το νησί; Γιατί να μείνεις μόνη σου;» αναρωτιόταν η μαμά της. «Μα για να ψηφίσεις» την αποστόμωσε η κόρη που δεν σήκωνε πολλά πολλά…ειδικά πολιτικά. «Και πήγαινε με τον μπαμπά να ψηφίσετε. Κάθε ψήφος μετράει» συμπλήρωσε πριν κλείσει το τηλέφωνο. Το πώς βρέθηκε το εισιτήριο για να ανέβει από το νησί είναι ακόμα και σήμερα ένας άλυτος γρίφος. Μόνη της και πάλι έκανε τα κουμάντα της…και δεν έμαθε ποτέ κανείς.

Όταν πια στο αεροδρόμιο δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα…εκεί τα χρειάστηκε. Οι εποχές που οι κόκκινες σημαίες ανέμιζαν είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα πράσινες…πολλές πράσινες σε οχήματα που κόρναραν και ένας λαός που είχε ήδη δώσει τη ζωή του εργολαβία…χωρίς προκαταβολή. Και πάλι το πείσμα της είχε χτυπήσει…κόκκινο. Κι ας σταματούσαν για να την πάρουν. Εκείνη αρνιόταν πεισματικά.

Μετά; Ε μετά λίγο πολύ η ιστορία είναι γνωστή και προβλέψιμη. Ένας σύντροφος με κόκκινη σημαία βρέθηκε για να τις μαζέψει από το Ελληνικό…το Πασοκ βγήκε πανηγυρικά σε εκείνες τις εκλογές…Εκείνη γέννησε αφού το νταβαντούρι είχε τελειώσει κορίτσι…και εκείνος ο καύσωνας δεν έλεγε να τελειώσει.

Παιδί της πολιτικής και του έρωτα…έμαθα από εκείνη πως αν δεν αλλάξεις τον μικρόκοσμό σου…δεν πρόκειται να αλλάξεις του κόσμο. Και αποστήθισα από εκείνον πως η πολιτική είναι παντού. Σε κάθε έκφανση της ζωής, διέπει και χαρακτηρίζει τα πιο μικρά και τα πιο μεγάλα.

Καλή ψήφο συντρόφια. Να πάτε να ψηφίσετε.