Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2009

Συγγνώμη που στο χαλάω...

Τρία βήματα από το κρεβάτι στο γραφείο. Μα μου φαίνονται βουνό. Κάθομαι στον υπολογιστή μα μετά από λίγο παίρνω τις σημειώσεις μου και επιστρέφω στο κρεβάτι. Καταφέρνω να συγκεντρωθώ για λίγο. Διαβάζω, σημειώνω, κάπου το μυαλό ξεφεύγει. Φταίει και το ελληνικό κινητό που χτυπάει. Δεν το σηκώνω. Είμαι τυχερή. Είναι καρτοκινητό και δεν έχει αναγνώριση. Τόσα χρόνια, το ίδιο νούμερο, λογικό είναι. Το κεφάλι μου πονάει. Το αγγλικό ευτυχώς το ξέρουν λίγοι. Αυτοί που πάντα με προστάτευαν από τους πολλούς. Παλιοί συμμαθητές, άνθρωποι που έχω να μιλήσω μαζί τους από τότε που τελείωσε το σχολείο με παίρνουν να δουν αν το έμαθα. Στα άσχημα όλοι συσπειρώνονται. Ο πόνος μετριάζεται όταν μοιράζεται λένε. Σαχλαμάρες λένε. Ο πόνος είναι μοναδικός. Για τον καθένα ξεχωριστός. Τουλάχιστον η απόσταση που μου προσφέρει το Λονδίνο με προστατεύει, όπως πάντα. Τέρμα.

Στην Ελλάδα οι θάνατοι από τροχαία ατυχήματα είναι σχεδόν δυό φορές πιο συχνοί απ 'ότι παγκοσμίως και ανέρχονται σε 2.000 θανάτους, 4.000 βαριά και 30.000 ελαφρά τραυματισμένους κατά μέσο όρο το χρόνο. Από τους νεκρούς και τους τραυματίες το 1/3 είναι παιδιά.

Κουράστηκα. Κουράστηκα να ακούω για γνωστούς γνωστών που εκεί στην εθνική Πρέβεζας – Άρτας, εκεί που λόγω έργων δεν υπήρχε φωτισμός ένα φορτηγό τους πήρε αμπάριζα πάνω στη μηχανή. Δεν θέλω να μάθω για άλλους γνωστούς που εκεί στη Κοκκινοπούλου σφηνώθηκαν στο διαχωριστικό, στην αναποδη στροφή, ξέρεις μετά από το 5*5. Δεν θέλω να δω το τροχαίο εκεί στην Κορίνθου - Πατρών. Να μάθω για την οικογένεια που ξεκληρίστηκε.
Κλείνω τα αυτιά. Δεν θέλω να ακούσω, να αποστηθίσω λεπτομέρειες για τον φίλο που έφυγε χαράματα στην Κηφισίας, εκεί στον παράδρομο που ο δήμαρχος λέει πως ανήκει στο Υπεχωδε αλλά το Υπεχωδε λέει πως ανήκει στο δήμο. Είμαι μικρή, πολύ μικρή, εγωιστικά μικρή. Σιχαίνομαι τις κηδείες.

Αύξηση παρουσίασαν τα τροχαία ατυχήματα που σημειώθηκαν στη χώρα το μήνα Φεβρουάριο σε σχέση με τον ίδιο μήνα του 2008. Σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας κατά το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2009 τα οδικά τροχαία ατυχήματα, που συνέβησαν σε ολόκληρη τη χώρα και προκάλεσαν το θάνατο ή τον τραυματισμό ατόμων, ανήλθαν σε 1.079. Στα ατυχήματα αυτά 108 άτομα έχασαν τη ζωή τους, 115 τραυματίστηκαν βαριά και 1.191 τραυματίστηκαν ελαφρά.

Μια αηδία το facebook. Μια νούλα, ένα μηδενικό. Κλειστό κι αυτό. Στη σελίδα του παιδιού γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Αφιερώσεις από παλιούς συμμαθητές. Μια τύπισσα γράφει τραγελαφικές ιστορίες από το σχολείο. Θέλω να ουρλιάξω. Να τη βρίσω. Αλλά δεν το κάνω. Μια άλλη βάζει φωτογραφίες μαζί του. Η μακαβριότητα σε όλο της το μεγαλείο. Γράφω κι εγώ δυο λόγια και το κλείνω. Στο group για τον αδικοχαμένο φίλο μας ούτε καν μπαίνω. Αυτή η κοινωνία με τρομάζει.

Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με 212 θανάτους το χρόνο ανά εκατομμύριο κατοίκων. Ν.Ε.Ο. Αθηνών Κορίνθου, Ν.Ε.Ο. Αθηνών Λαμίας καθώς επίσης και Ν.Ε.Ο. Αθηνών Πατρών είναι μόνο μερικοί από τους δρόμους στους οποίους έξι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κατά μέσο όρο την ημέρα από τα τροχαία.

Πήγε εννιά. Το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης με επαναφέρει. Πεινάω. Ακούω θόρυβο την ώρα που ήδη έχω ανοίξει την πόρτα. Κάποιος είναι στην κουζίνα. Γαμώτο. Γαμώτο. Δεν θέλω κανέναν. Δεν μπορώ να υποκριθώ. Μακάρι να είναι ο Ιάπωνας. Δεν θα του μιλήσω και είμαστε καλά. Κρίμα. Τελικά είναι ο Μεξικανός. Με κερνά ένα ποτήρι κρασί Ισπανικό, το δέχομαι και κάθομαι να φάω μαζί του. Έτσι κι αλλιώς είναι πάντα τόσο ευγενικός. Καλμάρω και επιστρέφω πίσω. Δεν ανοίγω καν τον υπολογιστή. Ξέρω ότι θα περάσει.

Διάολε, δεν είναι νούμερα. Το καταλαβαίνεις; Δεν είναι στατιστικές. Δεν είναι κανονικές κατανομές, μετρήσεις απλές, αλγόριθμοι πολύπλοκοι. Δείγματα. Είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που φεύγουν κάθε χρόνο στην άσφαλτο. Αφήνοντας πίσω τους οικογένεια, φίλους, κενό. Ποτέ η μαλακισμένη ελληνική πολιτεία δεν το κατάλαβε αυτό. Ποτέ δεν έδωσε βάση. Εξάλλου, στο πνεύμα των ημερών…πάρα πολύ κυνικά…αυτοί που φεύγουν δεν ξαναψηφίζουν.

17 σχόλια:

Flonsavardu είπε...

κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει μια απώλεια, όπως τη βιώνεις εσύ. αυτές οι μαλακίες στο facebook είναι τόσο ηλίθιες. με κάνουν καμιά φορά να λυπάμαι για την ηλιθιότητα του κόσμου. όπως τότε με το παιδάκι στα εξάρχεια. μαύρες εικόνες, 42 γκρουπ etc. τώρα φυσικά έχει ξεχαστεί ήδη. αυτό είναι η αηδία.

BUTTERFLY είπε...

Αγαπη μου! Κουραγιο! Ειναι τραγικες αυτες οι απωλειες...δεν υπαρχουν λογια παρηγοριας! Μονο μια σκεψη μου να σε συντροφευει, ετσι για παρεα...

Matrix είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Matrix είπε...

Κάθε φορά τα ίδια, τα ίδια άσχημα.

Ακόμα και για αυτόν που δεν τον ξέρεις και βλέπεις το ατύχημα στο δρόμο, κάτι σε πιάνει άσχημο, πόσο μάλλον να είναι αλλιώς.

Τίποτα...
...να μην υπάρξει επόμενος για κανένα μας.

Ας κάνουμε εμείς αυτό που δεν κάνει η πολιτεία, στο βαθμό που μπορούμε.

Με post, με συζήτηση, με καβγά.

Για να μην υπάρξει επόμενος.

Κανένας.

KitsosMitsos είπε...

Κρίμα και άδικο. Έτσι απλά...

Artanis είπε...

Τί έγινε πάλι ρε γμτ!!::!! Έχω βαρεθεί να διαβάζω για νέους ανθρώπους που χάθηκαν στους δρόμους...
Κάνε κουράγιο καλή μου...

leondokardos είπε...

Μη σκοτίζεις το μυαλουδάκι σου με τα συμβαίνοντα στη χώρα μας κούκλα μου. Καταλαβαίνω τις ευαισθησίες σου , όταν τόσο άδικα χάνονται ζωές.
Δυστυχώς και οχι μόνο στο θέμα αυτό,η Ελλάδα πάτωσε, ο κόσμος βαρέθηκα και πρόσφατα το έδειξε.
Η ζωή όμως προχωρά, κοίταξε να περνάς καλά, τελικά πλέον αυτό έχει σημασία για όλους μας.

cinderella είπε...

@ Flonsavardu μου

Ναι, έτσι νομίζω κι εγώ. Πως η απώλεια και ο πόνος είναι πολύ προσωπικά συναισθήματα. Δύσκολα αποτυπώνονται, και σίγουρα δεν μοιράζονται!
Το facebook πολύ δυστυχώς είναι το πρόσωπο αυτής της κοινωνίας και δεν έχει καμία διαφορά από αυτά που και εκεί έξω καταδικάζουμε.

cinderella είπε...

@ Κοριτσάκι μου σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τα γλυκά σου λόγια. Διάβασα και το πόστ σου. Δεν πρόλαβα να σχολιάσω. Θα το κάνω σήμερα. Να είσαι καλά ομορφιά μου!

cinderella είπε...

@ Matrix

Ναι, πάντα είναι άσχημο. Αλλά όταν ειδικά από πίσω είναι κάποιος που τον ξέρεις, που κουβαλά μνήμες αυτό πονάει ακόμα περισσότερο. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα. Δεν μπορούμε όμως. Και με τρομάζει αυτό.

Πάντα φοβόμουν και φοβάμαι τους δρόμους και τις διαδρομές.
Να προσέχεις πολύ με το ποδήλατο εκεί έξω...

cinderella είπε...

@ ΚίτσεΜίτσε μου έτσι ακριβώς :(

cinderella είπε...

@ Αρτανις μου μακάρι κάποια στιγμή να ελαττωθεί αυτό το κακό. Για όλους μας.
Σε φιλώ ομορφιά μου!!!

cinderella είπε...

@ λεοντόκαρδέ μου κάποια πράγματα ορισμένες φορές...απλά μας ξεπερνούν. Και να ήθελα αυτές τις μέρες δεν θα μπορούσα. Ένα παιδί έφυγε και με έχει τσακίσει αυτό...
πολλά φιλιά γλυκέ μου!

Lalù είπε...

Στο χαμό αγαπημένων ανθρώπων ο χειρότερος εχθρός ήταν το μυαλό μου. Όχι οι αναμνήσεις ούτε η απελπισία του ποτε ξανά αλλα η ανικανότητα να καταλάβω που πήγαν όλα όσα συνέθεταν το χαρακτήρα τους. Ότι του άρεσαν τα πορτοκαλια. Ότι της άρεσε να ξενυχτάει διαβάζοντας. Ότι έβριζε την τηλεόραση βλέποντας ειδήσεις.
Αυτά τα απτά, ασήμαντα σημαντικά. Καμια θρησκεία δε μου λύνει την απορία.
Ο πόνος δε μοιράζεται. Αλλα όσοι τον έχουν ζήσει ανήκουν ακούσια σε μια διεθνή αδελφότητα.
Έτσι, τουλάχιστον, είμαστε κοντά σου.

patsiouri είπε...

Αχ κοριτσάκι...
Εχω χάσει δύο "αδέρφια" σε τροχαία και κάτι ακόμη πιο τραγικό πριν δέκα χρόνια ακριβώς.

Σίγουρα θα θυμάστε τη ιστορία με τα τρία αγόρια που ξέφυγαν από το δρόμο, ο δύο έμειναν στον τόπο, ο οδηγός εξαφανίστηκε και τον έψαχναν αστυνομίες, κανάλια κτλ αλλά δε μπόρεσαν...
Ο Γιώργος μία βδομάδα μετά ανέβηκε σε μία ταράτσα και έπεσε στο κενό.
Παρ'όλο που κανείς δεν τον κατηγόρησε.
Ο δρόμος είναι ακόμα ο ίδιος...

ΥΓ:
Ναι, την είχα δει την εκπομπή του Θεοδωράκη και σου έχω απαντήσει.
Και μακριά από το facebook και τους wannabe protagonistas...

cinderella είπε...

@ lalu μου το έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές αυτό. Κυρίως όταν έφυγε εκείνη που την λάτρευα τόσο. Που πήγε που σιχαινόταν τις φακές αλλά λάτρευε τα γλυκά και τις βόλτες; Τι έγιναν όλα αυτα;
Ναι έχεις δίκιο. Κατά κάποιο τρόπο όλοι μας ανήκουμε σε μια μυστική κοινότητα.
Να είσαι καλά κορίτσι!
Φιλιά!

cinderella είπε...

@ Όχι ρε πατσιουρί μου...τι λες τώρα...¨:(:(
Εντύπωση θα μου έκανε αν ο δρόμος είχε αλλάξει. Αυτή η κοινωνία έχει μάθει να απαιτεί μόνο τα επουσιώδη. Για τα ουσιώδη, ούτε λόγος...
πολλά φιλιά κούκλα μου