Συγγνώμη που στο χαλάω...

Τρία βήματα από το κρεβάτι στο γραφείο. Μα μου φαίνονται βουνό. Κάθομαι στον υπολογιστή μα μετά από λίγο παίρνω τις σημειώσεις μου και επιστρέφω στο κρεβάτι. Καταφέρνω να συγκεντρωθώ για λίγο. Διαβάζω, σημειώνω, κάπου το μυαλό ξεφεύγει. Φταίει και το ελληνικό κινητό που χτυπάει. Δεν το σηκώνω. Είμαι τυχερή. Είναι καρτοκινητό και δεν έχει αναγνώριση. Τόσα χρόνια, το ίδιο νούμερο, λογικό είναι. Το κεφάλι μου πονάει. Το αγγλικό ευτυχώς το ξέρουν λίγοι. Αυτοί που πάντα με προστάτευαν από τους πολλούς. Παλιοί συμμαθητές, άνθρωποι που έχω να μιλήσω μαζί τους από τότε που τελείωσε το σχολείο με παίρνουν να δουν αν το έμαθα. Στα άσχημα όλοι συσπειρώνονται. Ο πόνος μετριάζεται όταν μοιράζεται λένε. Σαχλαμάρες λένε. Ο πόνος είναι μοναδικός. Για τον καθένα ξεχωριστός. Τουλάχιστον η απόσταση που μου προσφέρει το Λονδίνο με προστατεύει, όπως πάντα. Τέρμα.

Στην Ελλάδα οι θάνατοι από τροχαία ατυχήματα είναι σχεδόν δυό φορές πιο συχνοί απ 'ότι παγκοσμίως και ανέρχονται σε 2.000 θανάτους, 4.000 βαριά και 30.000 ελαφρά τραυματισμένους κατά μέσο όρο το χρόνο. Από τους νεκρούς και τους τραυματίες το 1/3 είναι παιδιά.

Κουράστηκα. Κουράστηκα να ακούω για γνωστούς γνωστών που εκεί στην εθνική Πρέβεζας – Άρτας, εκεί που λόγω έργων δεν υπήρχε φωτισμός ένα φορτηγό τους πήρε αμπάριζα πάνω στη μηχανή. Δεν θέλω να μάθω για άλλους γνωστούς που εκεί στη Κοκκινοπούλου σφηνώθηκαν στο διαχωριστικό, στην αναποδη στροφή, ξέρεις μετά από το 5*5. Δεν θέλω να δω το τροχαίο εκεί στην Κορίνθου - Πατρών. Να μάθω για την οικογένεια που ξεκληρίστηκε.
Κλείνω τα αυτιά. Δεν θέλω να ακούσω, να αποστηθίσω λεπτομέρειες για τον φίλο που έφυγε χαράματα στην Κηφισίας, εκεί στον παράδρομο που ο δήμαρχος λέει πως ανήκει στο Υπεχωδε αλλά το Υπεχωδε λέει πως ανήκει στο δήμο. Είμαι μικρή, πολύ μικρή, εγωιστικά μικρή. Σιχαίνομαι τις κηδείες.

Αύξηση παρουσίασαν τα τροχαία ατυχήματα που σημειώθηκαν στη χώρα το μήνα Φεβρουάριο σε σχέση με τον ίδιο μήνα του 2008. Σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας κατά το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2009 τα οδικά τροχαία ατυχήματα, που συνέβησαν σε ολόκληρη τη χώρα και προκάλεσαν το θάνατο ή τον τραυματισμό ατόμων, ανήλθαν σε 1.079. Στα ατυχήματα αυτά 108 άτομα έχασαν τη ζωή τους, 115 τραυματίστηκαν βαριά και 1.191 τραυματίστηκαν ελαφρά.

Μια αηδία το facebook. Μια νούλα, ένα μηδενικό. Κλειστό κι αυτό. Στη σελίδα του παιδιού γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Αφιερώσεις από παλιούς συμμαθητές. Μια τύπισσα γράφει τραγελαφικές ιστορίες από το σχολείο. Θέλω να ουρλιάξω. Να τη βρίσω. Αλλά δεν το κάνω. Μια άλλη βάζει φωτογραφίες μαζί του. Η μακαβριότητα σε όλο της το μεγαλείο. Γράφω κι εγώ δυο λόγια και το κλείνω. Στο group για τον αδικοχαμένο φίλο μας ούτε καν μπαίνω. Αυτή η κοινωνία με τρομάζει.

Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με 212 θανάτους το χρόνο ανά εκατομμύριο κατοίκων. Ν.Ε.Ο. Αθηνών Κορίνθου, Ν.Ε.Ο. Αθηνών Λαμίας καθώς επίσης και Ν.Ε.Ο. Αθηνών Πατρών είναι μόνο μερικοί από τους δρόμους στους οποίους έξι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κατά μέσο όρο την ημέρα από τα τροχαία.

Πήγε εννιά. Το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης με επαναφέρει. Πεινάω. Ακούω θόρυβο την ώρα που ήδη έχω ανοίξει την πόρτα. Κάποιος είναι στην κουζίνα. Γαμώτο. Γαμώτο. Δεν θέλω κανέναν. Δεν μπορώ να υποκριθώ. Μακάρι να είναι ο Ιάπωνας. Δεν θα του μιλήσω και είμαστε καλά. Κρίμα. Τελικά είναι ο Μεξικανός. Με κερνά ένα ποτήρι κρασί Ισπανικό, το δέχομαι και κάθομαι να φάω μαζί του. Έτσι κι αλλιώς είναι πάντα τόσο ευγενικός. Καλμάρω και επιστρέφω πίσω. Δεν ανοίγω καν τον υπολογιστή. Ξέρω ότι θα περάσει.

Διάολε, δεν είναι νούμερα. Το καταλαβαίνεις; Δεν είναι στατιστικές. Δεν είναι κανονικές κατανομές, μετρήσεις απλές, αλγόριθμοι πολύπλοκοι. Δείγματα. Είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που φεύγουν κάθε χρόνο στην άσφαλτο. Αφήνοντας πίσω τους οικογένεια, φίλους, κενό. Ποτέ η μαλακισμένη ελληνική πολιτεία δεν το κατάλαβε αυτό. Ποτέ δεν έδωσε βάση. Εξάλλου, στο πνεύμα των ημερών…πάρα πολύ κυνικά…αυτοί που φεύγουν δεν ξαναψηφίζουν.