Ιούλιος ...εκ των έσω

Ξύπνησα ιδρωμένη και κλαμένη – ευτυχώς μόνη. Το φως έμπαινε από τα στόρια. Είχα πολύ καιρό να κάνω τόσο άσχημο ύπνο. Πρώτη φορά είχα κλάψει στον ύπνο μου. Είχα δει εκείνον τον σκύλο που είχα δει και έξι χρόνια πριν. Πάλι παραμονές αποτελεσμάτων. Τότε με κυνηγούσε αλλά δεν με έπιασε. Καλό σημάδι το είχα θεωρήσει τότε και ήτανε. Αυτή τη φορά το είδα σε πολύ πιο μακάβρια μορφή. Δεν θέλω καν να το θυμάμαι. Όχι γενικά δεν βλέπω όνειρα. Πόσο μάλλον περίεργα και ανεξήγητα. Βλέπω τα άγχη μου, τους φόβους μου και που και που ..ναι τις επιθυμίες μου.

Σηκώθηκα και έκανα ένα κρύο μπάνιο. Θυμήθηκα στο μεσοδιάστημα και το δεύτερο όνειρο που είχα δει εκείνο το ξημέρωμα. Τα αποτελέσματα να τρεμοπάιζουν στο excel κι εγώ να προσπαθώ να τα δω αλλά να μην τα καταφέρνω. Η σειρά να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται. Να προσπαθώ να θυμηθώ τον κωδικό μου…αυτόν τον πεναταψήφιο που από πίσω του κρύβει καλά το φύλο, την ηλικία μου, τις πολιτικές και θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, το χρώμα των ματιών μου. Κάπου μέσα σε όλα αυτά είχα δει και τη μαμά μου.

Άνοιξα τον υπολογιστή. Πολύ νωρίς για να έχουνε βγει. Άνοιξα το μάιλ. Τίποτα. Γαμώτο. Ποιος περιμένει να έρθει η ειδοποίηση, να κατεβάσει το αρχείο και να περάσει εκείνα τα μαρτυρικά λεπτά μέχρι να εντοπίσει τον κωδικό του ανάμεσα σε τόσους και τόσους άλλους;

Ξεκίνησα να δουλεύω με μισό μυαλό. Ανά πέντε λεπτά έκανα refresh το μάιλ του πανεπιστημίου αλλά τίποτα. Δυό ώρες μετά το σύστημα είχε κλατάρει από τους άλλους 100 που έκαναν ότι κι εγώ. Παρακαλούσαν να τελειώσει το μαρτύριο. Οι κόποι μιας χρονιάς μαζεμένοι σε ένα excel. Σε ένα και μόνο γαμώ- excel. Για να ηρεμήσω παίρνω την Κατερίνα. Και μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Είναι αγχωμένη! Γαμώτο είναι κι αυτή αγχωμένη. Κι εγώ έχω ξεμείνει από τσιγάρα. Κλείνουμε και την διαβεβαιώνω πως μόλις βγουν θα της στείλω. Και δεν προλαβαίνω να το κατεβάσω. Έχουν βγει…

Με κόκκινο τα fail. Με πράσινο τα υπόλοιπα. Να με. Εγώ. Ο πενταψήφιος κωδικός μου. Δηλαδή εγώ. Δηλαδή αυτός…που είναι εγώ. Όλα καλά. Κάποια υπέροχα. Ηρεμώ. Κανένα κοκκινάδι δεν λερώνει την γραμμή μου. Την μοναδική, πολύτιμη σειρά μου. Παίρνω τηλέφωνο εκείνον και όπως πάντα δεν καταφέρνω να συγκρατήσω τα δάκρυα που ευτυχώς για μένα ήταν χαράς…δυστυχώς για κείνον ήταν δύο λεπτά πανικού…γιατί η πριγκιπέσσα έκλαιγε…γαμώ το κερατό μου…ποιος σε πείραξε…πες μου τι έγινε…θα τον τσακίσω. Είναι η παράφραση της μανούλας. Στα μεγάλα ζόρια. Πες τους ότι θα έρθω και θα τους δείρω όλους.

Πάνε μέρες από τότε. Κάμποσες. Όχι αρκετές για να ξεχάσω το αρχικό άγχος και την τελική ανακούφιση. Γιατί στα λέω απόψε; Μα γιατί κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μου δίνουν δύναμη. Ειδικά απόψε που κάποιες στην Ελλάδα πάνε διακοπές στις Σπέτσες…χωρίς εμένα…και ξέρω πως την μια θα κάνω πάρα πολύ καιρό να την ξαναδώ…γιατί…γιατί όλοι κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που θα ανοίξουν τα φτερά τους στα μεγάλα…ακόμα και μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού. Την ίδια ώρα που εδώ βρέχει πολύ. Και κάνει μοναξιά και διάβασμα.