Παρασκευή, Ιουλίου 17, 2009

Ιούλιος ...εκ των έσω

Ξύπνησα ιδρωμένη και κλαμένη – ευτυχώς μόνη. Το φως έμπαινε από τα στόρια. Είχα πολύ καιρό να κάνω τόσο άσχημο ύπνο. Πρώτη φορά είχα κλάψει στον ύπνο μου. Είχα δει εκείνον τον σκύλο που είχα δει και έξι χρόνια πριν. Πάλι παραμονές αποτελεσμάτων. Τότε με κυνηγούσε αλλά δεν με έπιασε. Καλό σημάδι το είχα θεωρήσει τότε και ήτανε. Αυτή τη φορά το είδα σε πολύ πιο μακάβρια μορφή. Δεν θέλω καν να το θυμάμαι. Όχι γενικά δεν βλέπω όνειρα. Πόσο μάλλον περίεργα και ανεξήγητα. Βλέπω τα άγχη μου, τους φόβους μου και που και που ..ναι τις επιθυμίες μου.

Σηκώθηκα και έκανα ένα κρύο μπάνιο. Θυμήθηκα στο μεσοδιάστημα και το δεύτερο όνειρο που είχα δει εκείνο το ξημέρωμα. Τα αποτελέσματα να τρεμοπάιζουν στο excel κι εγώ να προσπαθώ να τα δω αλλά να μην τα καταφέρνω. Η σειρά να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται. Να προσπαθώ να θυμηθώ τον κωδικό μου…αυτόν τον πεναταψήφιο που από πίσω του κρύβει καλά το φύλο, την ηλικία μου, τις πολιτικές και θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, το χρώμα των ματιών μου. Κάπου μέσα σε όλα αυτά είχα δει και τη μαμά μου.

Άνοιξα τον υπολογιστή. Πολύ νωρίς για να έχουνε βγει. Άνοιξα το μάιλ. Τίποτα. Γαμώτο. Ποιος περιμένει να έρθει η ειδοποίηση, να κατεβάσει το αρχείο και να περάσει εκείνα τα μαρτυρικά λεπτά μέχρι να εντοπίσει τον κωδικό του ανάμεσα σε τόσους και τόσους άλλους;

Ξεκίνησα να δουλεύω με μισό μυαλό. Ανά πέντε λεπτά έκανα refresh το μάιλ του πανεπιστημίου αλλά τίποτα. Δυό ώρες μετά το σύστημα είχε κλατάρει από τους άλλους 100 που έκαναν ότι κι εγώ. Παρακαλούσαν να τελειώσει το μαρτύριο. Οι κόποι μιας χρονιάς μαζεμένοι σε ένα excel. Σε ένα και μόνο γαμώ- excel. Για να ηρεμήσω παίρνω την Κατερίνα. Και μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Είναι αγχωμένη! Γαμώτο είναι κι αυτή αγχωμένη. Κι εγώ έχω ξεμείνει από τσιγάρα. Κλείνουμε και την διαβεβαιώνω πως μόλις βγουν θα της στείλω. Και δεν προλαβαίνω να το κατεβάσω. Έχουν βγει…

Με κόκκινο τα fail. Με πράσινο τα υπόλοιπα. Να με. Εγώ. Ο πενταψήφιος κωδικός μου. Δηλαδή εγώ. Δηλαδή αυτός…που είναι εγώ. Όλα καλά. Κάποια υπέροχα. Ηρεμώ. Κανένα κοκκινάδι δεν λερώνει την γραμμή μου. Την μοναδική, πολύτιμη σειρά μου. Παίρνω τηλέφωνο εκείνον και όπως πάντα δεν καταφέρνω να συγκρατήσω τα δάκρυα που ευτυχώς για μένα ήταν χαράς…δυστυχώς για κείνον ήταν δύο λεπτά πανικού…γιατί η πριγκιπέσσα έκλαιγε…γαμώ το κερατό μου…ποιος σε πείραξε…πες μου τι έγινε…θα τον τσακίσω. Είναι η παράφραση της μανούλας. Στα μεγάλα ζόρια. Πες τους ότι θα έρθω και θα τους δείρω όλους.

Πάνε μέρες από τότε. Κάμποσες. Όχι αρκετές για να ξεχάσω το αρχικό άγχος και την τελική ανακούφιση. Γιατί στα λέω απόψε; Μα γιατί κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μου δίνουν δύναμη. Ειδικά απόψε που κάποιες στην Ελλάδα πάνε διακοπές στις Σπέτσες…χωρίς εμένα…και ξέρω πως την μια θα κάνω πάρα πολύ καιρό να την ξαναδώ…γιατί…γιατί όλοι κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που θα ανοίξουν τα φτερά τους στα μεγάλα…ακόμα και μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού. Την ίδια ώρα που εδώ βρέχει πολύ. Και κάνει μοναξιά και διάβασμα.


21 σχόλια:

apos είπε...

Ένα "σχόλιο" πιο πολύ για παρέα. Για να μην αισθάνεσαι τόσο μόνη.

Περίεργος αυτός ο Ιούλιος. Αν και θα ήμουν ψεύτης να πω ότι δεν έχω περάσει τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου Ιούλιο.

Un beso.

KitsosMitsos είπε...

Άγχος γιατί άραγε; Και γω νιώθω να με διαπερνά. Ίσως να φταίει η προσμονή.Ποιος ξέρει.

Spy είπε...

Είναι προφανές πως ο Ιούλιος αυτός μας έχει τσακίσει όλους...

:(

Matrix είπε...

Καλημέρα, άλλο ένα σχόλιο «παρέα» που λέει και ο @apos
Λιγότερες από 15 για να φύγει ο Ιούλιος, αντε ξουτ…

Όλα πράσινα ε? μπράβο!

PN είπε...

Συγχώρα με Απος, αλλά εγώ σχόλιο για παρέα δεν αφήνω...σχόλιο για κράξιμο αφήνω!

Μαρή...τι μας ψυχοπλακώνεις καλοκαιριάτικο; Να γράφουμε τα σωψυχά μας...δεν λέω...το ζόρια μας...τους πόνους μας...αλλά πρέπει να μου θυμίζεις ότι πρέπει να διαβάσω; Βαλτή από τον καθηγητή μου είσαι; Δεν μπορούσες εκεί να γράψεις για μια ερωτική απογοήτευση, για ένα κουτσομπολιό, για κάτι βρε αδερφέ! Ααααα δεν περνάω καθόλου καλά!

Λοιπόν...σταμάτα να κλαίγεσαι...και τέλειωνε εκεί τη διπλωματική για να κατέβεις κάτω να σε γυρίσω. Θα φάμε βρώμικα, θα πάμε Λυκαβηττούς, θα τα πιούμε...θα γίνει ο χαμός.

Τα υπόλοιπα τα λέμε τηλεφωνικώς!! Σιγά μην βγάλω όλο το πρόγραμμα φάτσα φόρα στο διαδίκτυο! Για να πλακώσουν οι paparazzi;

Artanis είπε...

Έλα και μην στεναχωριέσαι...Όλα καλά...Σκέψου να μην λάβαινες το μέηλ που ήθελες...Πώς θα ένιωθες τώρα...Λογικό να σου λείψουν κάποια πράγματα...Το θέμα με σένα στο Λονδίνο, είναι οτι εσύ "φτάνεσαι"...Κι αν θες να ξελαμπικάρεις λίγο, την κάνεις εσύ για Ελλάδα, έστω και για λίγο...
Και μετά, θα τα έχεις και πάλι όαλ στα πόδια σου, όποτε θες, για όσο θες...Όλα...
Φιλιά από το παγωμένο, ομιχλώδες Christchurch...

katerina είπε...

Πάντα ειναι ...περιεργος ο Ιουλιος.
Μεγάλες μέρες, ο ήλιος απολυτος δικτατορας να παιζει με ...μεγάλες σκιές.
Μικρές οι νυχτες, λιγη η ώρα που προλαβαινεις να ταξιδεψεις σε τρυφερές προστατευτικές μητρες.
Ο Ιουλιος, η κορυφωση του χρονου που τελειωνει.

Θα έρθει ο Αυγουστος, θα διωξει με τα μελτεμια του την καυτή ζέστη που συντηρεί τα κολλωδη λάθη, και μετά η νέα χρονια που σηματοδοτεί ο Σεπτέμβρης.
Κάποια στιγμή θα ποτισει το ξερό σκληρό χωμα ο Οκτωβρης, έτσι για να μπορέσουν να ...πιασουν, οι σποροι, που θα πεθάνουν και πάλι...κάτω απο το σκληρό φως του αυταρχικού δικτατορα, κάτω απο το παιχνιδι του με τη ...σκια.

cinderella είπε...

Γλυκέ μου Απος...μην μασάς! Η μελαγχολία είναι η άλλη πλευρά της δημιουργικότητας...ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που πρέπει να είσαι μόνος σου, να αναμετριέσαι με το θεριό μέσα σου και να κάνεις ταμείο!
Οι Ιούλιοι της ενήλικης τουλάχιστον ζωής μου ήταν πάντα κουραστικοί...αγχωτικοί...φορτωμένοι και πολλά υποσχόμενοι. Μοιάζουνε με ζόρικους άντρες γι αυτό τους σέβομαι!
Un gros beso και σε σας.

cinderella είπε...

@ ΚίτσεΜήτσε μου το άγχος μου το έδωσαν δώρο εξαρχής. Αγκαλιά με το άγχος γεννήθηκα. Πάντα το είχα, κάπου κάπου το κουλαντρίζω...κάπου κάπου με κυριεύει. Μάχη συνεχής και απρόβλεπτη. Σε μικρές δόσεις είναι δημιουργικό...δεν μπορώ να πω. Τι προσμένεις; Θα μου πεις;

cinderella είπε...

@ Spy...έχεις παιδική γαμπούλα να τσιμπίσεις για να χαλαρώσεις. παιδική χουφτίτσα για να σου σφίξει το δάχτυλο και να ξεχαστείς, παιδική φατσούλα να σε κοιτάξει και να ταξιδέψεις!!
Δεν είμαστε το ίδιο! Εσύ είσαι βασιλιάς (και αιχμάλωτος) της μπέμπάς μας!

cinderella είπε...

@ Matrix δεν με βοηθά οτι τελειώνει ο Ιούλιος! Με αγχώνει!
(error)
προσπαθήστε ξανά!

Ναι, πράσινα. Αν και θα προτιμούσα ο τυπάς να είχε επιλέξει κάτι πιο φιλικό προς εμένα! Ροζ, ή έστω κόκκινο με αντίθετη σημειολογεία. Το πράσινο δεν μου πάει σαν χρώμα! Είμαι μελαχροινή βλέπεις!

cinderella είπε...

@ Όργιο μου έμαθες και τα βρώμικα! Και το Λυκαβηττό! Που αν δεν ήμουν εγώ παξιμαδοκλέφτης θα είχες παραμέινει!!
Και να στρώσεις τον κ***ο σου κάτω να διαβάσεις! Έτσι τα κάνετε εσείς τα διδακτορικά;;; Κακίαααα!!!
Δείτε εμάς που έχουμε λιώσει στο διάβασμα!!
Κι αν σας ψυχοπλάκωσα συγγνώμη. Τα λεφτά σας πίσω από το ταμείο της εισόδου!!! :P:P:P:P

cinderella είπε...

@ Artanis μου γλυκιά πάντα αυτό με έτρεφε. Πως φτάνομαι αν θέλω. Και το θέλησα πολλές φορές. Αλλά δεν το έκανα καμιά. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο βλέπεις με τόσο διάβασμα. Αλλά ως σκέψη με συντήρησε. Σαν ιδέα δεν υλοποιήθηκε. Και τώρα ειδικά που η Ελλάδα είναι καλοκαιρινός προορισμός τα εισιτήρια είναι στο Θεό!
Φιλιά πολλά κοριτσάκι μου εκεί μακριά!!

cinderella είπε...

@ Κατερίνα εγώ αποζητώ την αγρανάπαυση. Ξέρεις ποια εποχή είναι; Θα πρέπει να περιμένω πολύ; Δεν θα το αντέξω.
Τα υπόλοιπα περί σποράς, ξηρασίας, λαθών, Σεπτέμβρη κάτι μάλλον θέλουν να μου πουν...αλλά συγχωρέστε με. Μάλλον είμαι απλά κουρασμένη και δεν σας πιάνω. :(:(

PN είπε...

Ιιιιιιι...που βρε όταν εγώ ανέβαινα στο Λυκαβηττό...εσύ ήσουν νιάνιαρο! Άκου εκεί! Αλλά τι να σε κάνω που σε έχω και αδυναμία και δεν σου χαλάω χατήρι. Χαλάλι σου που με ψυχοπλάκωσες. Λεφτά δεν πρόκειται να πάρω ποτέ από την είσοδο. Για σένα πληρώνω πάντα...μέχρι να μείνω ταπί!

Έλα για φιλί και αγκαλιά μέχρι να σκάσεις!

dyosmaraki είπε...

Σου στέλνω λίγο ήλιο από εδώ για να πάψει τη βροχή και τα σκοτάδια του ουρανού και της ψυχούλας σου

Καλή εβδομάδα εύχομαι

BUTTERFLY είπε...

Συγχαρητηρια!!!!!!
Θα ερθει η ωρα των διακοπων και για σενα!
Αν και καταλαβαινω τη μελαγχολια σου...ειναι η στιγμη που καταλαβαινεις πως αναποφευκτα καποια πραγματα αλλαζουν οριστικα και καποιοι δρομοι ισως χωρισουν για λιγο...μα παντα υπαρχει ο δρομος του γυρισμου!
Να το θυμασαι μικρη πριγκιπισσα...

leondokardos είπε...

Έλα, όλα καλά πάνε.Και να πω και μια συνιθησμένη φράσει που λένε όταν κάποιος γκρινιάζει:
" Υπάρχουν και χειρότερα".
Και τότε μου τη δίνει, εξαγριώνομαι. Αν στη ζωή μας πέρναμε κουράγιο απο τα χειρότερα...
Για παρηγοριά σου λέω οτι ο φετινός Ιούλιος ήταν απαίσιος.Βροχές, μετά αφόρητες ζέστες, μείνε στο Λονδινάκι κιας βρέχει λίγο. Αρχή και τέλος σε όλα γλυκιά μου.Δυτυχώς ή ευτυχώς.

cinderella είπε...

@ Dyosmaraki μου άντε στείλε λίγο ήλιο γιατί εδώ όλο βρέχει!!
Σε ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου!! :):):)

cinderella είπε...

@ Χριστινάκι να σαι καλά ρε κορίτσι!
Αχ αυτοί οι δρόμοι, αυτές οι πορείες, τα σταυροδρόμια, οι ανηφόρες και ανάποδες στροφές. Αν η ζωή ήταν ΚΟΚ θα τον είχα νομίζω παραβιάσει ολόκληρο! :):)
Φιλί...μεγάλο!

cinderella είπε...

@ Λεοντόκαρδέ μου γλυκέ...κάθε τέλος και μια καινούργια αρχή. Κάπου το έχω ξαναγράψει! Εντάξει...που και που να με προσέχετε γιατί έχω πέσει χαμηλά!
φιλάκια και καλές διακοπές γλυκέ μου!!!