O Mr Big, η Mrs Huge και οι 9 1/2 εβδομάδες

Ξέρεις ποια είναι η επιτυχία του Sex and the City έτσι? Όχι φυσικά η παρθενόπη Σαρλότ που σοκάρεται με τις κακές λέξεις και ονειρεύται γάμο και 4 παιδιά. Αυτή ήταν η Πολυάννα και εντάξει…είδαμε τελικά ότι δεν πουλάει και τόσο «το παιχνίδι της Χαράς». Ούτε φυσικά η Σαμάνθα, το πρότυπο της γυναίκας… «γαμάω και δέρνω» - συγγνώμη κιόλας - που μετά το sex σηκώνεται, κουμπώνει το παντελόνι της και φεύγει πετώντας μια από τις χοντράδες ορισμένων αντρών. Αυτό το πρότυπο γυναίκας έχει διαπρέψει στη δεκαετία του 70 άντε και του 80. Σήμερα…σήμερα κυκλοφορεί μόνο σε συλλεκτικά κομμάτια αποτυχημένων σαρανταπεντάρηδων που δεν πουλάνε και τόσο γιατί το πρότυπο του cocooning με καναπέ ΙΚΕΑ πουλάει και πουλάει πολύ. Κάποια στιγμή θα αποσυρθεί και αυτό το μοντέλο μετά την απόσυρση των καταλυτικών και των μοντέλων πριν από το 95.

Μεταξύ μας μάλλον δεν είναι καμιά από τις τέσσερις ηρωίδες. Είναι ο Mr Big. Αυτός ο αρρενωπός με το μεγάλο κούτελο και τις αναλογίες που απέχουν από αυτές ενός μοντέλου. Είναι τόσο sexy όμως που μπροστά του ο Σπαλιάρας είναι απλά μαθητούδι. Δεύτερος ρόλος, ενός πολλά υποσχόμενου αρσενικού που υπήρχε στη ζωή της Κάρυ όπως και στη ζωή κάθε γυναίκας που σέβεται τον εαυτό της και έχει κλάψει με Τσανακλίδου στο τιμόνι πολύ αργά τη νύχτα. Όχι, η Κάρυ μπορεί να μην έχει κλάψει με Τσανακλίδου αλλά για τον Mr Big αξίζει να παραδεχτείς πως μαμά γερνάω και να το εννοήσεις κιόλας. Να αφήσεις τα δάκρυα να τρέξουν μακριά από τα μάτια του κόσμου, για όσο διαρκεί η διαδρομή και να δεις τα φώτα θαμπά. Μετά να παρκάρεις, να βγάλεις τις μπαλαρίνες, να φορέσεις τα δεκάποντα, να κοιταχτείς στον καθρέφτη του οδηγού και να πεις φτάσαμε μάγκα. Να φρεσκάρεις και το lip gloss στο χρώμα του ροδάκινου. Ακόμα κι αν έχεις παρκάρει στο πουθενά. Το πουθενά είναι μια χαρά αρκεί να το έχεις επιλέξει εσύ.

Η αποτυχία του έργου ήταν πως δεν υπήρχε η Mrs Huge. Ναι, αυτή αντίστοιχα που υπάρχει στη ζωή του κάθε άντρα. Η μια, η μοναδική. Η γυναίκα της μιας βραδιάς, του ένα μήνα, της μιας εβδομάδας, που αφήνει το άρωμα της να διαρκεί μια ζωή. Να γεμίζει με το άρωμα κεχριμπαριού που είχε το κορμί της το μυαλό του για μήνες, για χρόνια, για όσο η μνήμη αποφασίσει να τον τυραννήσει…δεν θα σου πω γλυκά – ψέματα δεν λέω ποτέ.

Ξέρεις γιατί η ταινία δεν πήγε τέλεια; Μα γιατί στο τέλος η Κάρυ παντρεύτηκε τον Μr Big σαν άλλη Αλίκη Βουγιουκλάκη – διάλεξε εσύ ποια ελληνική ταινία θες, βαριέμαι – τον Δημήτρη της. Νομίζω ότι υπάρχει ένα βιβλίο και η αλήθεια είναι ότι το είχα πετύχει πριν κάνα δυο χρόνια στο Σκλαβενίτη. Ένα από εκείνα τα μεσημέρια που πεινάς, που κάνει ζέστη, που έχεις παρκάρει το αμάξι στο λιοπύρι – γαμώτο θα ψηθούν τα πλαστικά. «Οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό.» Δεν το διάβασα ποτέ. Δεν το αγόρασα καν. Είπαμε, το λιοπύρι, τα πλαστικά, η πείνα.

Ευλογημένοι τόσο ο Mr Big όσο και η Mrs Huge. Έρχονται για λίγο αλλά κρατάνε πολύ. Μια φίλη λέει πως όταν ο κώλος πάψει να κοιτάζει προς το Θεό τότε θα μπορέσουμε να κατασταλάξουμε ποιος ήταν τελικά ο Mr Big στη ζωή. Ο Προυστ το είχε πει άλλωστε λιγάκι πιο κομψά. Δυσκολευόμαστε σύντροφε να διατηρήσουμε σε υπόληψη κάποιον που έχει διαρκή παρουσία στο περιβάλλον μας. Ποια είμαι εγώ που θα αμφισβητήσει τη φίλη μου και τον Προυστ, ε;