Περί Μηχανικών και μύριων άλλων κακών.

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ένα γκρουπάκι στο facebook για τα δικαιώματα των Μηχανικών, για το μάστερ που άργησε μια μέρα, για τα ΤΕΙ που είναι ΑΤΕΙ και πολλά άλλα. Όλοι οι παλιοί μου συμφοιτητές γίνονται μέλη, υποστηρίζοντας το δικαίωμα της υπογραφής τους που πρέπει να το έχουν μόνο αυτοί με περισσό φανατισμό.

Το γκρούπ θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά αδιάφορο και κομμάτι μίζερο αν δεν είχε ξεσπάσει διαδικτυακός καυγάς μεταξύ της Γεωργίας και του Κώστα. Δεν ξέρω κανέναν σας διαβεβαιώ. Η Γεωργία δηλώνει Μηχανικός ΤΕ – δηλαδή υπομηχανικός – και ο Κώστας Μηχανικός από τους λίγους. Σε μια κρίση μεγαλοϊδεατισμού την προέτρεψε να γκουγκλάρει το όνομά του για να δει ποιος είναι αυτός. Όταν κάποιος μάλιστα του είπε «σε γκούγκλαρα αλλά δεν βγάζει κάτι», τον προέτρεψε να το ξανακάνει στα Αγγλικά!! Η Γεωργία από την άλλη του είπε ότι ρώτησε στο ΑΠΘ και όλοι της είπαν «Γεωργίτσα μην δίνεις σημασία ένας κομπλεξικός είναι.» Βέβαια η Γεωργία δεν μπορούσε να το αφήσει να περάσει έτσι και συνέχισε να τον βρίζει και να τον λέει ηλίθιο με αποτέλεσμα να της καεί το φαϊ. (Ναι, το έγραψε και αυτό. Φαντάσου πόσες εργατοώρες μετράει ο συγκεκριμένος καυγάς.). Ο Κώστας από την άλλη κάθε φορά λέει ότι δεν θα ξαναπαντήσει και κάθε φορά απαντά λέγοντας στη Γεωργία πως έχει κόμπλεξ κατωτερότητας και να το κοιτάξει γιατί και οι υπομηχανικοί χρειάζονται αλλά Μηχανικοί δεν είναι. Η Γεωργία από τα νεύρα της – κάθε φορά που της λέει την λέξη υπομηχανικός τρελαίνεται – στη βιασύνη της την τελευταία φορά να τον αποστομώσει έκανε μάλιστα κάποιο ορθογραφικό λάθος. Και εκεί ο Κώστας έκλεισε την κουβέντα λέγοντας «Βλέπεις; Δεν διάβασες αρκετά για να γίνεις Μηχανικός και δεν έβγαλες καλό βαθμό ώστε να μπεις στο Πολυτεχνείο.». Μετά από αυτό η Γεωργία πρέπει να έπαθε εγκεφαλικό, είμαι σίγουρη πια.

Η κόντρα Μηχανικών και υπομηχανικών στο διαδίκτυο κάνει πάταγο. Θραύση.

Κανείς από όλους αυτούς δεν έχει σκεφτεί πως πάντα κερδίζει ο καλύτερος. Αυτός που διαβάζει μόνιμα και δεν μένει σε ένα ξερό χαρτί – δια βίου εκπαίδευση το λένε αυτό. Τζιζ, κακιά λέξη. Ή έχει τις καλύτερες γνωριμίες – στην Ελλάδα ζούμε αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά.

Κανείς από αυτούς δεν σκέφτηκε ότι η ανεργία δεν χτυπάει εξίσου. Οι Μηχανικοί έχουν ελάχιστο βασικό μισθό κάπου πάνω από 900 ευρώ ενώ οι υπομηχανικοί όχι. Η Καρακίτσος Α.Ε. λοιπόν που κάνει εργολαβίες με χαμηλής τάξης πτυχία – και εφόσον έχει υπογραφή για τις πολυκατοικίες που σηκώνει στα Λιόσια – θα πάρει τον υπομηχανικό και όχι τον Μηχανικό.

Κανείς φυσικά δεν σκέφτηκε ότι αυτό το φαινόμενο συμβαίνει μόνο στους Μηχανικούς. Κανείς δεν πήγε να αμφισβητήσει την αξία του Γιατρού. Καλή η μαία πουλάκι μου αλλά σε γυναικολόγο θα απευθυνθείς για να σε ξεγεννήσει κι ας είναι και η κυρία Τασία μέσα στο χειρουργείο που έχει φέρει στον κόσμο χιλιάδες παιδιά, από το 75 φαντάσου – έχουν δει αυτηνής τα μάτια... Όπως και ο υπομηχανικός. Καλός καρδιά μου αλλά τι να κάνουμε, τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, Μηχανικοί την έσιαξαν – που θα έλεγε και η γιαγιά μου.

Κανείς δεν σκέφτηκε ότι όλοι αυτοί, Μηχανικοί, υπομηχανικοί και λοιπές φάρες αποτελέσματα ενός άθλιου μικροκομματικού εκπαιδευτικού συστήματος που δημιούργησε τμήματα σε κάθε ραχούλα, βουνό, πλαγούλα είναι υπεράριθμοι και η αγορά εργασίας δεν μπορεί να τους απορροφήσει. Πως οι μικροπολιτικές κινήσεις του Ευθυμίου κάποτε να βάλει ένα Άλφα μπροστά από τα ΤΕΙ δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Πως τα καλύτερα έρχονται. Όσο οι Μηχανικοί τσακώνονται με τους υπομηχανικούς, έρχονται οι Μηχανικοί των ΙΕΚ – που όλο και κάποιος θα βρεθεί να τους πάρει στη δούλεψή του μην κοροϊδευόμαστε – και εκεί θα γελάσει κάθε πικραμένος. Είναι η κατηγορία εκείνη που σπούδασε στο ΙΕΚ Μανώλα που συνεργάζεται με το Shit University of Nowhere και δίνει αναγνωρισμένα πτυχία από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι εκείνη η διαφήμιση που εσύ ηλιοκαμένος χάζευες στην παραλία σε εκείνο το περιοδικό ποικίλης ύλης, τέλη Αυγούστου που απευθυνόταν στους απογοητευμένους των Πανελληνίων που η μαμά τους θέλει να τους δει επιστήμονες.

Κανείς δεν σκέφτηκε πως και οι Μηχανικοί των Πολυτεχνείων έχουν προγράμματα σπουδών και βιβλία της κακιάς ώρας. Είναι οι ίδιοι που ψοφάνε για μια ώρα κοπάνα και κάνουν επανάσταση αν τύχει και κανείς καθηγητής τους ταράξει την ηρεμία και τους βάλει πρόοδο μέσα στο εξάμηνο. Είναι αυτοί που με τη γνώμη τους επιλέγουν τον κόκκινο, τον πράσινο, τον μπλε επιστήμονα στις συνελεύσεις για κρίση της τάδε έδρας χωρίς να κοιτάξουν το έργο του. Ψιλά γράμματα.

Είναι όλοι αυτοί, είμαι κι εγώ, είναι και άλλοι τόσοι. Πέρυσι σε ένα τμήμα Μηχανικών σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου ήμασταν πολλοί. Μηχανικοί, υπομηχανικοί και άλλοι. Κάναμε το ίδιο μάστερ. Κανείς ποτέ δεν ρώτησε από πού κρατά η σκούφια μας επιστημονικά. Τους αρκούσε που τα καταφέρναμε. Αν τα καταφέρναμε. Ο Βιολόγος δίπλα μου έδειχνε ευχαριστημένος. Κι εγώ το ίδιο. Και πετύχαμε εξίσου.