Παρασκευή, Μαΐου 21, 2010

Λόγω τιμής

Έκανε ζέστη, πολλή ζέστη εκείνο το μεσημέρι. Αρχές Μάη και ήδη η μισή Αθήνα κυκλοφορούσε με κοντομάνικα. Είχα αργήσει, γαμώτο. Σχεδόν έτρεχα στο δρόμο. Με είχαν χτυπήσει και οι καινούργιες μπαλαρίνες. Κίτρινες αλλά με είχαν χτυπήσει. Αναρωτιέμαι γιατί όλες τις ορκομωσίες τις βάζουν σε τόσο άβολες μεσημεριανές ώρες. Όλες ή όσες με αφορούν τουλάχιστον. Είναι η τέταρτη. Είναι η τελευταία. Ένας κύκλος κλείνει μετά από 7 χρόνια. 7 χρόνια πριν κυνηγούσαμε το όνειρό μας. Σήμερα πηγαίνω στην ορκομωσία εκείνης που καθόταν στο διπλανό θρανίο στις πανελλήνιες. Που μαζί καταθέσαμε τα μηχανογραφικά μας. Την θυμάμαι να κουβαλά μια τεράστια σοκολάτα στα γενέθλια μου. Ήταν η μέρα που δίναμε Φυσική κατεύθυνσης. Την θυμάμαι στο τελευταίο μάθημα, στη Χημεία να με περιμένει μαζί με τις άλλες δύο. «Άντε ρε παιδάκι μου, την ψυχή μας έβγαλες.»

Κινητό. Γαμώτο και πάλι. Τρέχοντας…προσπαθώ να ψαρέψω στη χαώδη τσάντα το κινητό. Ο Φρόϊντ είχε παρομοιάσει τη γυναικεία τσάντα που κουβαλά κάθε γυναίκα με το αιδοίο της. Ανάθεμα τις εμμονές του, ανάθεμα το μέγεθός της. Το βρίσκω επιτέλους!

«Ναι, πάρε εσύ. Μεγάλη. Εντυπωσιακή.»

« Με καρτούλα. Έχω στυλό»

«Με μετρό».

Τελικά το μετρό δεν ήταν και τόσο κοντά όσο υπολόγιζα. Φτάνοντας την βλέπω. Εκείνη την ώρα κατεβαίνει από το ταξί με μια τεράστια ανθοδέσμη στα χέρια.

«Άντε, αργήσαμε».

«Στην ώρα μας είμαστε»

Μπαίνουμε σε ένα αμφιθέατρο κατάμεστο. Κόσμος, γιαγιάδες, γονείς, φίλοι, ολόκληρες κερκίδες οπαδών του κάθε φοιτητή που ορκίζεται. Την βλέπουμε στη μέση, με τον μπλέ τήβεννο, μας βγάζει τη γλώσσα το παιδάκι και ξεκαρδίζομαι.

«Φορά κόκκινες γόβες» μου σφυρίζει η άλλη. «Να μην σπάσει το γούρι».

Το γούρι…ξέκινησε τελείως τυχαία. Παίρνω όρκο. Η πρώτη στην ορκομωσία της διάλεξε κόκκινες γόβες. Εγώ…είχα πάρει επίσης κόκκινα peep toe αφού είχα οργώσει ολόκληρο το Λονδίνο. Αυτή αποφάσισε να μην σπάσει την αλυσίδα. Κόκκινες γόβες λοιπόν.

Δεν θυμάμαι πολλά. Είχε και ζέστη, με κουράζουν και οι λόγοι που βγάζουν οι πρυτάνεις. Αυτοί οι ξύλινοι λόγοι. Που να χωρέσουν το συναίσθημα. Την δική μου φόρτιση, την δική μου μοναδική στιγμή. Αυτό που κουβαλώ εκείνη την ώρα και με πηγαίνει χρόνια πίσω. Θυμάμαι όταν την φώναξαν να παραλάβει το πτυχίο. Βούρκωσα. Η άλλη δίπλα μου δεν μπορεί να συγκρατήσει καν τα δάκρυά της και κλαίει κανονικά. Τα χρόνια πέρασαν. Πότε ήταν…θυμάσαι μωρέ; Θυμάμαι. Θυμάμαι γι αυτό κλαίω.

Δύο μέρες αργότερα αποφασίζουμε να το γιορτάσουμε και μόνες μας. Ως συνήθως…οδηγώ εγώ. Εκείνη την ώρα είμαστε το πρότυπο των γυναικών που τις βλέπεις μέσα στα αυτοκίνητα να μιλούν έντονα και να χειρονομούν. Που σε εκνευρίζουν γιατί δεν τρέχουν. Εκείνη την ώρα είμαστε σε μια κάθετο και ετοιμαζόμαστε να βγούμε στη Μεσογείων. Εκείνη την ώρα το βλέπουμε. Τροχαίο στη διασταύρωση. Μια μηχανή τουμπαρισμένη, ένας άνθρωπος ξαπλωμένος στο οδόστρωμα και πλήθος κόσμου γύρω του. «Μου έχουν κοπεί τα πόδια» ψελλίζει και την καταλαβαίνω. Δεν μιλάω. «Σταμάτα στην άκρη» συνεχίζει. «Δεν μπορώ να κάνω και πολλά αλλά ίσως να μην υπάρχει άλλος γιατρός». «Τουλάχιστον τα βασικά» της λέω και κατεβαίνει. Την βλέπω να διασχίζει το δρόμο με το μακρύ της φουστάνι. Στην αρχή πλησιάζει. Μετά όλοι ανοίγουν για να περάσει. Έμεινε εκεί μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Μετά γύρισε ανακουφισμένη. «Είχε τις αισθήσεις του». Δεν ρώτησα τι και πως αλλά με είχε συγκινήσει για δεύτερη φορά και δεν της το είπα. Δεν είπα τίποτα. Νομίζω ότι δεν έχω να γράψω και τίποτα. Λόγω τιμής.


14 σχόλια:

next_day είπε...

έχω βουρκώσει...
δεν χωράνε λόγια...
τα συναισθήματα, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά και τόσο αρμονικά δεμένα, δεν επιτρέπεται να τα χαλάσω με λέξεις....

cinderella είπε...

Κοριτσάκι μου να σαι καλά! Έτσι νομίζω οτι είναι η ζωή, μια γέλιο, μια δάκρυ, μια εναλλαγή συναισθημάτων με παντα υπαρκτη την αίσθηση του φόβου και της αγάπης έτσι για να μην γέρνει η ζυγαριά και χαλάσει το συναίσθημα!
Καλό μεσημέρι γλυκιά μου!

sofia είπε...

Μπράβο ρε cindy - συγχαρητήρια και καλή συνέχεια σε όλες.

Υ.Γ. Κι εγώ κόκκινες γόβες φορούσα στην αποφοίτηση μου.

BUTTERFLY είπε...

Απιστευτο πραγμα η φιλια! Η αληθινη φιλια, η αγαπη που απορρεει σε καθε καλη η κακη στιγμη!
Συγχαρητηρια σε ολες σας! Καλη συνεχεια στη σταδιοδρομια σας, στη ζωη και στη φιλια σας και μη μασατε οσο εχετε η μια την αλλη!
Αμαν ρε Σιντυ! Παλι με συγκινησες! Ειναι και το τραγουδακι απο τα αγαπημενα μου, ειναι και που ειμαι γενικα ευσυγκινητη τελευταια! Αχ! Καλο ΣΚ!

Kwlogria είπε...

Μπράβο κοριτσάκι μου!!! Μπράβο!!! Και εις άλλα με υγεία!!!

leondokardos είπε...

Ακριβώς, έτσι είναι η ζωή. Χαρές και λύπες, ενθουσιασμοί και απογοητεύσεις, ανατροπές και πάλι ανατροπές.
Έτοιμη πλέον, εφοδιασμένη, προχώρα cindy, έχεις τόσα πολλά ακόμα να κάνεις. Και όπως όλα δείχνουν μέσα απο τα κείμενά σου, θα τα καταφέρεις μιά χαρά.
Φιλιά.

'ΦΑΝΤΑΣΟΥ' είπε...

Μπράβο σου και από μένα για το συναίσθημα που βγάζεις. Οι εποχές που έρχονται μακάρι να είναι ρόδινες για όλους σας.

Artanis είπε...

ένα μπράβο κι από μένα...Και συγχαρητήρια...
Κι ας μην φτάνουν...

cinderella είπε...

Mπα...θεία Σοφία δεν κάναμε τίποτα. Τίποτα που δεν θα έκανε ο καθένας.

τελικά οι κόκκινες είναι must ε? κοίτα να δεις!!
(στο διδακτορικό τι θα βάλουμε?? P:P:P)

cinderella είπε...

Χριστινιώ να μην συγκινείσαι! Δεν κάναμε και τίποτα ειλικρινά!
Να μου προσέχεις κορίτσι μου!!
πολλά πολλά φιλάκιαααα

cinderella είπε...

Κωλόγρια μου όμορφη...δεν φοβόμαστε! Έχουμε τη γιατρό μας...για πάσα νόσο αλλά κυρίως για πασα μαλακία! φιλί μεγάλοοοο

cinderella είπε...

Λεοντόκαρδέ μου...να ξέρεις πως όταν δεν θα είμαι στα καλά μου θα σου στέλνω για να με εμψυχώνεις!! Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε! Η κοινωνία μας δεν ευνοεί ούτε αυτούς που έχουν προσόντα ούτε αυτούς που έχουν αξία οπότε πολύ φοβάμαι πως εμείς μια ζωή θα παλεύουμε για τα αυτονόητα προσπαθώντας να μην χάσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε!!
Καλή (βροχερή) Κυριακή και μεγάλη αγκαλιά γλυκέ μου!!!

cinderella είπε...

Αρτανούκα δεν κάναμε και τίποτα αλήθεια!!
(Ρίχνει μια μπόρα τούτη τη στιγμή που σου γράφω...τύφλα να έχει το φθινόπωρο σας...Μην στεναχωριέσαι καθόλου, έχουμε πολύ χάλια καιρό ειλικρινά!)
φιλί και αγκαλιά όπως πάντα!!! (άντε όταν επιστρέψετε, ελπίζω σε κάποια στάση σου στην Αθήνα να στα δώσω και real!)
Καλή εβδομάδα κορίτσι!!!

cinderella είπε...

φαντάσου (μου) καλώς όρισες! Πολύ μου αρέσει η εικόνα σου να το ξέρεις! Όπως είπα και στον Λεοντόκαρδό δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα. Εγώ και οι γιατρίνα για part time απασχόληση πάιρνουμε 350 ευρώ, η τρίτη έπαιρνε 700 ευρώ και δούλευε δωδεκάωρο και η τέταρτη τα βρόντηξε και έφυγε στα εξωτερικά!
Άστα να πάνε λοιπόν!
Καλή εβδομάδα και καλό υπόλοιπο Κυριακής εύχομαι και με το καλό να τα λέμε! :):):)