Λόγω τιμής

Έκανε ζέστη, πολλή ζέστη εκείνο το μεσημέρι. Αρχές Μάη και ήδη η μισή Αθήνα κυκλοφορούσε με κοντομάνικα. Είχα αργήσει, γαμώτο. Σχεδόν έτρεχα στο δρόμο. Με είχαν χτυπήσει και οι καινούργιες μπαλαρίνες. Κίτρινες αλλά με είχαν χτυπήσει. Αναρωτιέμαι γιατί όλες τις ορκομωσίες τις βάζουν σε τόσο άβολες μεσημεριανές ώρες. Όλες ή όσες με αφορούν τουλάχιστον. Είναι η τέταρτη. Είναι η τελευταία. Ένας κύκλος κλείνει μετά από 7 χρόνια. 7 χρόνια πριν κυνηγούσαμε το όνειρό μας. Σήμερα πηγαίνω στην ορκομωσία εκείνης που καθόταν στο διπλανό θρανίο στις πανελλήνιες. Που μαζί καταθέσαμε τα μηχανογραφικά μας. Την θυμάμαι να κουβαλά μια τεράστια σοκολάτα στα γενέθλια μου. Ήταν η μέρα που δίναμε Φυσική κατεύθυνσης. Την θυμάμαι στο τελευταίο μάθημα, στη Χημεία να με περιμένει μαζί με τις άλλες δύο. «Άντε ρε παιδάκι μου, την ψυχή μας έβγαλες.»

Κινητό. Γαμώτο και πάλι. Τρέχοντας…προσπαθώ να ψαρέψω στη χαώδη τσάντα το κινητό. Ο Φρόϊντ είχε παρομοιάσει τη γυναικεία τσάντα που κουβαλά κάθε γυναίκα με το αιδοίο της. Ανάθεμα τις εμμονές του, ανάθεμα το μέγεθός της. Το βρίσκω επιτέλους!

«Ναι, πάρε εσύ. Μεγάλη. Εντυπωσιακή.»

…

« Με καρτούλα. Έχω στυλό»

…

«Με μετρό».

Τελικά το μετρό δεν ήταν και τόσο κοντά όσο υπολόγιζα. Φτάνοντας την βλέπω. Εκείνη την ώρα κατεβαίνει από το ταξί με μια τεράστια ανθοδέσμη στα χέρια.

«Άντε, αργήσαμε».

«Στην ώρα μας είμαστε»

Μπαίνουμε σε ένα αμφιθέατρο κατάμεστο. Κόσμος, γιαγιάδες, γονείς, φίλοι, ολόκληρες κερκίδες οπαδών του κάθε φοιτητή που ορκίζεται. Την βλέπουμε στη μέση, με τον μπλέ τήβεννο, μας βγάζει τη γλώσσα το παιδάκι και ξεκαρδίζομαι.

«Φορά κόκκινες γόβες» μου σφυρίζει η άλλη. «Να μην σπάσει το γούρι».

Το γούρι…ξέκινησε τελείως τυχαία. Παίρνω όρκο. Η πρώτη στην ορκομωσία της διάλεξε κόκκινες γόβες. Εγώ…είχα πάρει επίσης κόκκινα peep toe αφού είχα οργώσει ολόκληρο το Λονδίνο. Αυτή αποφάσισε να μην σπάσει την αλυσίδα. Κόκκινες γόβες λοιπόν.

Δεν θυμάμαι πολλά. Είχε και ζέστη, με κουράζουν και οι λόγοι που βγάζουν οι πρυτάνεις. Αυτοί οι ξύλινοι λόγοι. Που να χωρέσουν το συναίσθημα. Την δική μου φόρτιση, την δική μου μοναδική στιγμή. Αυτό που κουβαλώ εκείνη την ώρα και με πηγαίνει χρόνια πίσω. Θυμάμαι όταν την φώναξαν να παραλάβει το πτυχίο. Βούρκωσα. Η άλλη δίπλα μου δεν μπορεί να συγκρατήσει καν τα δάκρυά της και κλαίει κανονικά. Τα χρόνια πέρασαν. Πότε ήταν…θυμάσαι μωρέ; Θυμάμαι. Θυμάμαι γι αυτό κλαίω.

Δύο μέρες αργότερα αποφασίζουμε να το γιορτάσουμε και μόνες μας. Ως συνήθως…οδηγώ εγώ. Εκείνη την ώρα είμαστε το πρότυπο των γυναικών που τις βλέπεις μέσα στα αυτοκίνητα να μιλούν έντονα και να χειρονομούν. Που σε εκνευρίζουν γιατί δεν τρέχουν. Εκείνη την ώρα είμαστε σε μια κάθετο και ετοιμαζόμαστε να βγούμε στη Μεσογείων. Εκείνη την ώρα το βλέπουμε. Τροχαίο στη διασταύρωση. Μια μηχανή τουμπαρισμένη, ένας άνθρωπος ξαπλωμένος στο οδόστρωμα και πλήθος κόσμου γύρω του. «Μου έχουν κοπεί τα πόδια» ψελλίζει και την καταλαβαίνω. Δεν μιλάω. «Σταμάτα στην άκρη» συνεχίζει. «Δεν μπορώ να κάνω και πολλά αλλά ίσως να μην υπάρχει άλλος γιατρός». «Τουλάχιστον τα βασικά» της λέω και κατεβαίνει. Την βλέπω να διασχίζει το δρόμο με το μακρύ της φουστάνι. Στην αρχή πλησιάζει. Μετά όλοι ανοίγουν για να περάσει. Έμεινε εκεί μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Μετά γύρισε ανακουφισμένη. «Είχε τις αισθήσεις του». Δεν ρώτησα τι και πως αλλά με είχε συγκινήσει για δεύτερη φορά και δεν της το είπα. Δεν είπα τίποτα. Νομίζω ότι δεν έχω να γράψω και τίποτα. Λόγω τιμής.